DOI Artikel:
Dobrowolski, Tadeusz: Podzątki malarstwa krakowskiego w epoce gotyku (Metoda i perfekcjonizm)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20360#0044
berta Campina, kongenialnego Janowi van Eycko-
wi, a swym awangardowym charakterem tak
odległego od nieśmiałych zrazu prób malarskich
w strefie położonej na wschodnim krańcu Euro-
py środkowej. W utworach flamandzkiego mistrza
fascynuje, jak się rzekło, pełny styl malarski,
wypukły modelunek, często dramatyczny świa-
tłocień i znaczne opanowanie przestrzeni, a w
wielu obrazach także rozumienie powszedniego
życia i jego realiów. Tablica z Chomranic zwra-
ca zaś uwagę ujęciem wciąż płaszczyznowym,
ukazując przewagę elementów rysunkowych,
a jej postacie, same w sobie umiarkowanie bry-
łowate, zostały jak gdyby przyklejone do ozdob-
nego, wzorzystego i złoconego tła. Nowy styl ła-
many stosuje się tu w sposób prostoduszny i na-
26. Matka Boska, część obrazu z ryc. 24
27. Św. Maria Magdalena, część obrazu z ryc. 25
iwnie ostentacyjny. Takie traktowanie formy
bliższe jest kwaterze wrocławskiej; również szcze-
góły, m.in. realia łączą ze sobą mocniej tablicę
z Chomranic z zabytkiem wrocławskim.
Warto zadać sobie nieco trudu, żeby policzyć
cechy analogiczne, choć nie identyczne, w obra-
zach: flamandzkich Campina, wrocławskim i cho-
mranickim. Flamandzkie mają wspólne z cho-
mranickim, choć nie jednakowe, następujące
szczegóły: 1. pozę Chrystusa z rozsuniętymi ko-
lanami; 2. sznur zwisający z krzyża; 3. tło z mo-
tywem winogradu (?). Tablice chomranicką i wro-
cławską łączą: 1. zasadniczy, nieco sztywny ję-
zyk formalny; 2. brak realnej przestrzeni; 3.
krzyż ociosany (nie z okrąglaków, jak u Campi-
na); 4. pionowo zawieszone ciała nawróconego
łotra po prawicy Jezusa o bez porównania sil-
niejszym podobieństwie wzajemnym niż powino-
wactwo zatwardziałego łotra pędzla Campina
z takimże łotrem chomranickim (ryc. 28—29); 5.
turbany na głowach postaci męskich (ryc. 30—31),
nawet profil takiej postaci na obrazie z Chomra-
nic znajduje swą analogię w trzeciej kwaterze
ołtarza wrocławskiego (towarzysz Dioskura przed
36
wi, a swym awangardowym charakterem tak
odległego od nieśmiałych zrazu prób malarskich
w strefie położonej na wschodnim krańcu Euro-
py środkowej. W utworach flamandzkiego mistrza
fascynuje, jak się rzekło, pełny styl malarski,
wypukły modelunek, często dramatyczny świa-
tłocień i znaczne opanowanie przestrzeni, a w
wielu obrazach także rozumienie powszedniego
życia i jego realiów. Tablica z Chomranic zwra-
ca zaś uwagę ujęciem wciąż płaszczyznowym,
ukazując przewagę elementów rysunkowych,
a jej postacie, same w sobie umiarkowanie bry-
łowate, zostały jak gdyby przyklejone do ozdob-
nego, wzorzystego i złoconego tła. Nowy styl ła-
many stosuje się tu w sposób prostoduszny i na-
26. Matka Boska, część obrazu z ryc. 24
27. Św. Maria Magdalena, część obrazu z ryc. 25
iwnie ostentacyjny. Takie traktowanie formy
bliższe jest kwaterze wrocławskiej; również szcze-
góły, m.in. realia łączą ze sobą mocniej tablicę
z Chomranic z zabytkiem wrocławskim.
Warto zadać sobie nieco trudu, żeby policzyć
cechy analogiczne, choć nie identyczne, w obra-
zach: flamandzkich Campina, wrocławskim i cho-
mranickim. Flamandzkie mają wspólne z cho-
mranickim, choć nie jednakowe, następujące
szczegóły: 1. pozę Chrystusa z rozsuniętymi ko-
lanami; 2. sznur zwisający z krzyża; 3. tło z mo-
tywem winogradu (?). Tablice chomranicką i wro-
cławską łączą: 1. zasadniczy, nieco sztywny ję-
zyk formalny; 2. brak realnej przestrzeni; 3.
krzyż ociosany (nie z okrąglaków, jak u Campi-
na); 4. pionowo zawieszone ciała nawróconego
łotra po prawicy Jezusa o bez porównania sil-
niejszym podobieństwie wzajemnym niż powino-
wactwo zatwardziałego łotra pędzla Campina
z takimże łotrem chomranickim (ryc. 28—29); 5.
turbany na głowach postaci męskich (ryc. 30—31),
nawet profil takiej postaci na obrazie z Chomra-
nic znajduje swą analogię w trzeciej kwaterze
ołtarza wrocławskiego (towarzysz Dioskura przed
36