DOI article:
Gadomski, Jerzy: Lech Kalinowski 1920 - 2004
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0020
Z Agatą Kalinowską-Bouvy, Jolantą Załuską, żoną Janiną
i Suzy Dufrenne w Paryżu, lato 1993
Białostockiego w roku 1988 — jego przewodniczą-
cym. Od 1969 należał do Międzynarodowego Ko-
mitetu Historii Sztuki (Comite International
d’Histoire de l’Art) z siedzibą w Paryżu. Wśród
wielu funkcji pełnionych w różnych stowarzysze-
niach można też wymienić zastępstwo przewodni-
czącego Towarzystwa Polsko-Włoskiego w Kra-
kowie.
Był nadto cenionym współpracownikiem insty-
tucji konserwatorskich i muzeów. Przez wiele łat
był członkiem Rady Ochrony Dóbr Kultury w
Województwie Katowickim i w mieście Krakowie.
Do roku 1975 współpracował stale z Wojewódz-
kim Konserwatorem Zabytków i Miejskim Kon-
serwatorem Zabytków w Krakowie; zarówno
przed tą datą jak i w latach późniejszych brał
udział, jako rzeczoznawca, w dziesiątkach komisji
konserwatorskich w Krakowie i w województwach
Polski południowej, m.in. na Dolnym Śląsku. Był
członkiem Rady Naukowej Muzeum Historyczne-
go Miasta Krakowa, Rady Muzealnej Zamku Kró-
lewskiego na Wawelu i od roku 1990 członkiem
Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Kra-
kowa, pracując w Komisji Programowania i Oce-
ny Realizacji.
Po krótkotrwałej współpracy dra Kalinowskie-
go z Komisją Historii Sztuki Polskiej Akademii
Umiejętności i odebraniu w roku 1952 tej instytu-
cji roli wiodącej w życiu naukowym kraju, dopiero
w roku 1961 powstała Komisja Teorii i Historii
Sztuki przy krakowskim Oddziale Polskiej Akade-
mii Nauk. Z chwilą utworzenia Komisji doc. Kali-
nowski został jej członkiem i sekretarzem nauko-
wym. Przez wiele lat odgrywał ogromną, właściwie
wiodącą rolę w pracach organizacyjnych i redakcyj-
nych związanych z wydawnictwem Komisji Folia
Historiae Artium; był kolejno sekretarzem redak-
cji (tomy I, 1964 — III, 1966), członkiem komite-
tu redakcyjnego (IV, 1967 - XX, 1984) i redakto-
rem (XXI, 1985 - XXX, 1994). Należał też do
władz Komisji Teorii i Historii Sztuki: był wielo-
letnim zastępcą przewodniczącego, a w pierwszej
połowie lat dziewięćdziesiątych jej przewodniczą-
cym. Oprócz wspomnianego kierownictwa Gabi-
netu Rycin przy Bibliotece PAN w Krakowie
(1961—1964), od roku 1972 był przewodniczącym
Rady Naukowej Biblioteki PAN w Krakowie.
Gdy z ostatnim zebraniem Zarządu Polskiej
Akademii Umiejętności (17 października 1952)
działalność tej instytucji praktycznie wygasła,
Lech Kalinowski wraz z wieloma uczonymi mógł
wznowić udział w jej pracach dopiero po 38 latach
(nie chciał się pogodzić z jej likwidacją i w życio-
rysie napisanym w roku 1976 stwierdził, że jest
członkiem Komisji Historii Sztuki PAU).
3 maja 1990 został wybrany do reaktywowanej
Akademii jako krajowy członek czynny. 9 marca
1995 wznowiła działalność Komisja Historii Sztu-
ki, włączona, zgodnie z tradycją PAU, do Wydzia-
łu Filologicznego; wtedy też został jej przewodni-
czącym. Mocą umowy z 6 października 1995 Fun-
dacja Lanckorońskich przekazała Polskiej Akade-
mii Umiejętności gestię stypendiów „dla uczonych
polskich na badania za granicą w zakresie humani-
styki", a gdy w czerwcu 1996 została ustanowio-
na przy PAU komisja stypendialna, od początku
Profesor Kalinowski pełnił obowiązki jej członka.
W roku 1997 został dyrektorem Wydziału I Filo-
logicznego i funkcję tę pełnił do końca, pozostając
też na stanowisku przewodniczącego Komisji Hi-
storii Sztuki. Nadal był redaktorem organu Komi-
sji Folia Historiae Artium, które z ramienia PAU
ukazywać się zaczęły od roku 1995 pod tym sa-
mym tytułem, jako Seria Nowa. Pod Jego redakcją
zostały opublikowane tomy 1 (1995) — 5—6
(1999—2000), Jego też staraniem wydawnictwo
było nadal sponsorowane przez Fundację Lancko-
rońskich. Objął także, po prof. Romualdzie Tura-
siewiczu, redakcję serii opracowywanego przez ks.
prof. Bolesława Przybyszewskiego źródłowego
wydawnictwa Cracovia artificum. Supplementa, uka-
zującego się jako edycja Komisji Historii Sztuki
Polskiej Akademii Umiejętności (t. 5, 2001).
Na początku lat pięćdziesiątych, mimo szyka-
nowania Chyrowiaków i prowadzonych przez
Urząd Bezpieczeństwa rewizji w ich domach, Lech
Kalinowski w swoich życiorysach pisanych na uży-
14
i Suzy Dufrenne w Paryżu, lato 1993
Białostockiego w roku 1988 — jego przewodniczą-
cym. Od 1969 należał do Międzynarodowego Ko-
mitetu Historii Sztuki (Comite International
d’Histoire de l’Art) z siedzibą w Paryżu. Wśród
wielu funkcji pełnionych w różnych stowarzysze-
niach można też wymienić zastępstwo przewodni-
czącego Towarzystwa Polsko-Włoskiego w Kra-
kowie.
Był nadto cenionym współpracownikiem insty-
tucji konserwatorskich i muzeów. Przez wiele łat
był członkiem Rady Ochrony Dóbr Kultury w
Województwie Katowickim i w mieście Krakowie.
Do roku 1975 współpracował stale z Wojewódz-
kim Konserwatorem Zabytków i Miejskim Kon-
serwatorem Zabytków w Krakowie; zarówno
przed tą datą jak i w latach późniejszych brał
udział, jako rzeczoznawca, w dziesiątkach komisji
konserwatorskich w Krakowie i w województwach
Polski południowej, m.in. na Dolnym Śląsku. Był
członkiem Rady Naukowej Muzeum Historyczne-
go Miasta Krakowa, Rady Muzealnej Zamku Kró-
lewskiego na Wawelu i od roku 1990 członkiem
Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Kra-
kowa, pracując w Komisji Programowania i Oce-
ny Realizacji.
Po krótkotrwałej współpracy dra Kalinowskie-
go z Komisją Historii Sztuki Polskiej Akademii
Umiejętności i odebraniu w roku 1952 tej instytu-
cji roli wiodącej w życiu naukowym kraju, dopiero
w roku 1961 powstała Komisja Teorii i Historii
Sztuki przy krakowskim Oddziale Polskiej Akade-
mii Nauk. Z chwilą utworzenia Komisji doc. Kali-
nowski został jej członkiem i sekretarzem nauko-
wym. Przez wiele lat odgrywał ogromną, właściwie
wiodącą rolę w pracach organizacyjnych i redakcyj-
nych związanych z wydawnictwem Komisji Folia
Historiae Artium; był kolejno sekretarzem redak-
cji (tomy I, 1964 — III, 1966), członkiem komite-
tu redakcyjnego (IV, 1967 - XX, 1984) i redakto-
rem (XXI, 1985 - XXX, 1994). Należał też do
władz Komisji Teorii i Historii Sztuki: był wielo-
letnim zastępcą przewodniczącego, a w pierwszej
połowie lat dziewięćdziesiątych jej przewodniczą-
cym. Oprócz wspomnianego kierownictwa Gabi-
netu Rycin przy Bibliotece PAN w Krakowie
(1961—1964), od roku 1972 był przewodniczącym
Rady Naukowej Biblioteki PAN w Krakowie.
Gdy z ostatnim zebraniem Zarządu Polskiej
Akademii Umiejętności (17 października 1952)
działalność tej instytucji praktycznie wygasła,
Lech Kalinowski wraz z wieloma uczonymi mógł
wznowić udział w jej pracach dopiero po 38 latach
(nie chciał się pogodzić z jej likwidacją i w życio-
rysie napisanym w roku 1976 stwierdził, że jest
członkiem Komisji Historii Sztuki PAU).
3 maja 1990 został wybrany do reaktywowanej
Akademii jako krajowy członek czynny. 9 marca
1995 wznowiła działalność Komisja Historii Sztu-
ki, włączona, zgodnie z tradycją PAU, do Wydzia-
łu Filologicznego; wtedy też został jej przewodni-
czącym. Mocą umowy z 6 października 1995 Fun-
dacja Lanckorońskich przekazała Polskiej Akade-
mii Umiejętności gestię stypendiów „dla uczonych
polskich na badania za granicą w zakresie humani-
styki", a gdy w czerwcu 1996 została ustanowio-
na przy PAU komisja stypendialna, od początku
Profesor Kalinowski pełnił obowiązki jej członka.
W roku 1997 został dyrektorem Wydziału I Filo-
logicznego i funkcję tę pełnił do końca, pozostając
też na stanowisku przewodniczącego Komisji Hi-
storii Sztuki. Nadal był redaktorem organu Komi-
sji Folia Historiae Artium, które z ramienia PAU
ukazywać się zaczęły od roku 1995 pod tym sa-
mym tytułem, jako Seria Nowa. Pod Jego redakcją
zostały opublikowane tomy 1 (1995) — 5—6
(1999—2000), Jego też staraniem wydawnictwo
było nadal sponsorowane przez Fundację Lancko-
rońskich. Objął także, po prof. Romualdzie Tura-
siewiczu, redakcję serii opracowywanego przez ks.
prof. Bolesława Przybyszewskiego źródłowego
wydawnictwa Cracovia artificum. Supplementa, uka-
zującego się jako edycja Komisji Historii Sztuki
Polskiej Akademii Umiejętności (t. 5, 2001).
Na początku lat pięćdziesiątych, mimo szyka-
nowania Chyrowiaków i prowadzonych przez
Urząd Bezpieczeństwa rewizji w ich domach, Lech
Kalinowski w swoich życiorysach pisanych na uży-
14