Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Fohlen, Jeannine; Jeudy, Colette; Riou, Yves-François; Pellegrin, Élisabeth [Hrsg.]; Biblioteca Apostolica Vaticana [Hrsg.]
Les manuscrits classiques latins de la Bibliothèque Vaticane (2,2): Les manuscrits classiques latins de la Bibliothèque Vaticane: Fonds Palatin, Rossi, Ste-Marie Majeure et Urbinate — Paris: Éd.du Centre National de la Recherche Scientifique, 1982

DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.47685#0227
Lizenz: Freier Zugang - alle Rechte vorbehalten
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
PAL. LAT. 1543

199

f. 1: Hieronymvs presbyter, Vita Senecae.
titre: « incipit prologvs sancti ieronimi presbyteri » (éd. cf. supra, Pal. lat.
381, II, f. 72).
f. 1-3: Ps. Seneca, Epistulae ad Paulum.
titre: « Incipiunt çpistulç ad sanctum Paulum transmisse a Seneca » (éd. cf. supra,
Pal. lat. 381, II, f. 72-73).
f. 3: Epitaphium Senecae {Anthol. lat. 667).
titre: « Epytaphyum Senece ».
f. 3-111 v°: Seneca, Epistulae ad Lucilium (1-88).
titre: « Continentur in hoc codice Lucii Annei Senece litterarum moralium ad Lu-
cilium libri numéro [un blanc] ».
la fin du texte, après «...si Pithagore credo» (88, 45), a été ajoutée d’une autre
main du xne s.
Origine: française (peut-être normande), écriture régulière assez grosse.
Possesseurs: Radulphus Ludicosus, peut-être un notaire, dont le seing manuel se lit
f. 112 v°: « Radulfi Ludicosi »; le manuscrit a été confronté au xive s. avec un autre vo-
lume ayant appartenu à Berardo Caraccioli, de Naples, notaire apostolique de 1249 à
1280, puis à son neveu Matteo Caraccioli, d’après la note en écriture cursive du f. m v° * 1;
bibliothèque palatine de Heidelberg (au f. 9, autrefois f. 1, cote ancienne: 2160, et cote
du transfert: C. 183/51).
Bibliographie: C. R. Fickert, Prolegomena in novam operum L. Annaei Senecae philosophi
editionem, Leipzig, 1839, p. 54; C. R. Fickert, L. Annaei Senecae ad Lucilium epistularum
moralium libri XX, 1, Leipzig, 1842, p. xxiv-xxv; P. Lehmann, Eine Geschichte..., I, p. 137
et 2, p. 518 (attribue au manuscrit une origine italienne); L. D. Reynolds, The Médiéval Tra-
dition of Seneca s Letters, Oxford, 1965, p. 73, 74, 108 n. 13 et 122 n. 3 (attribue au manuscrit
une origine allemande); J. Fohlen, Trois manuscrits parisiens des « Epistulae ad Lucilium »
de Sénèque {Rev. hist. textes, 1, 1971, p. 81, 83 et n. 1), simples mentions; J. Fohlen, Manuscrits
démembrés des « Epistulae ad L.ucilium » de Sénèque {Rev. hist. textes, 3, 1973, p. 243 n. 3), simple
mention.

Lucilium numéro LXXXI/ Et preponitur uita Sancti Romani Rothom<agensis> archiepiscopi ».
Le ms. Rouen, Bibl. mun. 526 (xnes.), provenant de l’abbaye de Fécamp, où il portait la cote an-
cienne 34 (cf. G. Nortier, Les Bibliothèques médiévales des abbayes bénédictines de Normandie, Caen,
1966, p. 29), contient les deux traités de Bède, celui sur les Proverbes étant mutilé au début: on peut
supposer que les premiers feuillets contenant la vie de S. Romain et le commencement du commen-
taire sur les Proverbes ont disparu et que les mss. Rouen, Bibl. mun. 526 et Pal. lat. 1543 for-
maient un seul volume, dont il est impossible d’expliquer le démembrement.
1 Voici le texte de la note: « In libro qui fuit domini Berardi de Neapoli quem habet Dominus
Matheus Carazoli nepos eius sunt XXXVI epistole ultra istas quamuis multi libri plures non habeant.
Scripsit etiam Seneca libros sequentes qui reperiuntur in supradicto libro: de beneficiis ad Neronem
libros VII., ad eu.mdem de clementia libros II. Item scripsit de remediis fortuitorum li.I., de IIII
uirtutibus li.I, ad Elbiam matrem de consolatione, ad Martiam de eodem, ad Pollionem de eodem,
ad Lucilium quare multa mala bonis uiris accidunt, ad Serenum quomodo in sapientem nec iniuria
uel contumelia cadit, ad Gallionem de beata uita, ad Serenum de tranquillitate animi, ad Paulinum
de breuitate uite, ad Nouatum de ira li.III., omnia ista sunt in supra dicto libro per ordinem » (P. Leh-
mann, op. oit. infra, 1, p. 137 a édité le début de cette note jusqu’à «... nepos eius », L. D. Reynolds,
op. oit. infra, p. 122 n. 3 en a édité la suite jusqu’à «...non habeant») - Sur Berardo Caraccioli, cf.
D. Lohrmann, Berard von Neapel, ein papstlicher Notar und Vertrauter Karls von Anjou {Adel und
Kirche, Festchrift fur Gerd Tellenbach, Fribourg-en-Brisgau, 1968, p. 477-498).
 
Annotationen