Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (9) — 1876

DOI chapter:
Nr. 35 - Nr. 43 (3. Mai - 31. Mai)
DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.44635#0162
Overview
Facsimile
0.5
1 cm
facsimile
Scroll
OCR fulltext
156

D'r Nagglmaier.

Mein Fraa ſcheintRecht
zu hawe. Die bekannte
drei Heilige hawe deſſe-
mool 's Wetter nit ver-
dorwe, ſondern — Okon-
drolleer! — beſſer ge-
macht. Die bitterbeeſe
G'ſichter d'r Schwetzinger
Schbarglbarone, denne d'r
Dukateſoowe bis dato noch
nit recht uffgange is, dirfte
ſich jetzt eewefalls widder
etwas mehr erheitere, un'n
die Verlegenheit kinftig
erſchbaart bleiwe, wann e
Fremder in Schwetzinge
nooch d'r bekannte weiße
Daam mi'm griene Hietche
in d'r geele Eterſoos froogt.
— In Anbedracht der
kiehle Witterung, die die
betreffend Goldmamſell bis
jetzt unnerm Sandbodde
g'halte, wolle die Schwetzin zer, wie ich heer,

die
ſeſſon deß Johr bis Ende Jali vertlaͤngere. No, mir
kann's recht ſein, winn — die Schargle nix dagege
hawe, alſo ſo lang ausyalte. — Drotz dheierer Schbargl-
zeit, die d'r Himml bis heit iwer uns verhängt, ſoll e
Heidlberger G'ſellſcgat die Woch die Schwetztager wie
e Schwarm Heiſchrecke iwerfalle, un alles, was draus
an Schbargl uffzudreiwe war, mit Schtump un Schtiel
ausgerott hawe. veider ſinn die betreffende Natur-
ſchtudie nit ohne Unfall voriwergange. Eem is näm-
lich in d'r Hitz deß G'fechts zwiſche Meſſer un Gawl
e Schbargl quer in de Maag⸗ kumme, wo ſe noch ligge
ſoll, un trotz ſofort angewendeter ärztlicher Hilf bis jetzt
nit zu eatferne wir. D'r „Mann mit d'r Gawl“, der
bekanntlich durch e glicklicht Op'ration vun ſeine Leide
befreit worre, is alſo kaum aus d'r Welt g'ſchaffe, un
die Aerzt hawe ihrn „Mann mit d'r Schbargl“ unnerm
Meſſer. Er werd an die Maikur eweil denke, Mäaner!
No, es war wenigſchtens e Maikur beim Dag, uff dre'r
gut ausſchloofe hott kenne. Norr keeni ei Nacht! Dann
wann's dunkl is, kann ma verflucht geutzt werre. So.
hott emool e Schtadtdirekter vun ano Duwack e Mu-
kur bei Nacht gemacht, die mer vei der Gelegenheit
einf lt:
D'r Schtadtdirecter hott emeol erfahre,
Daß die Nachtwächter in d'r beſchte Zeit,
Nit, wie ſich's g'heert, uff ihrem Poſchte ware,
Do denkt'r: wart norr, eich verwiſch ich heit!
Un ſeggt zum Fortebach. Dhu Er mich wecke
So nooch e Zwee, do gucke mer heit Nacht,
Wo dann die lidderliche Eeſer ſchtecke,

Dann 's hott mer's geſchtern widder Jemand g'ſagt,
'8 dhät aweil Keener mehr nooch Eens noch blooſe.

Schbargl⸗ ö

Un wann deß wohr is, ſeggt'c, geht's'n ſchlecht!
D'r allerärgſchte wär der Franz der grabe. —
So, denkt d'r Fortebach, jetzt werd's ſchun recht,
Un geht glei Oowends hin un dhut's dem ſchtecke.
Seggt: Franz, denk norr mool, ſeggt'r, ſo un ſo l
Um Zwee heit Nacht muß ich'n jo ſchunn wecke!
A, ſeggt d'r Franz, biß dorthin bin ich do. —
No, bis die Geil Nachts g'heerig ang'ſcherrt ware,
Un er war fertig, do war's an dem drei;
Knapps awer war'rer zwee, drei Geſſe g'fahre,
Do macht ſich dann mein langer Franz erbei,
Un denkt: Aba! jetzt wolle mer dich kriche,
Mein liewer Schtadtdireeter, baſſ norr uff;
Un hott ſich ſachte an die Schees hing'ſchliche,
Un ſetzt ſich ganz gemiebtlich hinne druff. —
So ſinn ſe jetzt in d'r Schtadt rumg'fahre,
Mehr wie e Schtund, un Alles war bummſchtill,
Biſſ's g ſchlage hott, un wo ſe do grad ware
D'r Kutſcher, der mag halte wo'r will —
War do nit Eener glei, als wie d'r Dunner,
Vun ſeine Kamerade bei d'r Hand?
Mein Franz huppst nämlich immer ſachte runner
Un ſchleicht ſich fort ganz ſchtill, ſo an d'r Wand/
Un fangt d'r dann uff eenmool an ganz mächtig,
Zu blooſe, wie vun ung'fahr, hinnerm Eck.
Do ſeggt d'r Schtadtdireeter: Deß is brächtig,
Wie die all blooſe! un war ganz eweck. —
So hawe ſe's e Weil noch fortgedriwe,
Uff eemool awer war die Gſchicht verbei:
Do ſinn die Geil am Heimark ſchtehn gebliwe,
Un verluſchtiere ſich jetzt ds am Hei,
An ſo'me Wagge voll. Un der Nachtwächter
Schlooft hinne druff, un ſchteif wie en Schtock;
D'r Schtadtdirecter ſchnarkst als wie en Drechter,
Un vorne ſchlooft d'r Kutſcher uff'm Bock
Uff eenmool zerre jetzt die Geil un ſchtooße,
Bis daß d'r Franz uff's Blaſchter runner fallt.
Der awer uff glei un fangt an zu blooſe!
D'r Kutſcher, der wacht aa jetzt uff un knallt,
D'r Schtadtdireeter dhut ſein Aage reiwe,
Un wie'r dann daheem ts, ſeggt'r: So!
Do wäre mer. — Nee, ſo lang aus zubleiwe,
Seggt do d'r Fortebach, ich bin was froh,
Daß Se mool doſinn! Ich war ſchunn do drunne,
Am End d'r Welt, un hab nooch Ihne froogt,
Un denk, wie ich Ihne nit hab g'funne,
Sie hätte ſich for eeweviel gebloogt,
Wie ich ſo Schlag uff Schlag hab blooſe heere —
Nee, ſeggt d'r Schtadtdirecter, wann die Leit,
Wo ſo verleimde, norr beim Deifl wäre!
D'r allerärgſcht war d'r Franz, der große;
Schier iweraal, do war der vornedran,
Hott wie'n Poſſaune⸗Engel heit geblooſe,
Un mehr, als wie ſein Schuldigkeit gedhan! —
Ich wollt'n aach ſchunn 's Neijohr abgewinne,
Wann's fehle dhät: Die Meis fangt ma mit Schbeck!
Un wer die rechte Mittel weeß zu fiane,
Wie ich heit Nacht, der kummt aach zu ſeim Zweck!

Zur gefl. Beachtung.
Die Abonnenten vom „Heidelberger Volks-
blatt“ erhalten den täglich erſcheinenden „Neuen
Heidelberger Anzeiger“ gratis zugeſtellt.

Druck, Verlag und für die Redaction verantwortlich: G. Geiſendörfer.

F.
 
Annotationen