DOI issue:
Kronika
DOI article:Martini, Małgorzata: Wspomnienie o dr Zofii Alberowej
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.42239#0202
Małgorzata
Martini
W roku 1958 wyszła za mąż za Zdzisława Albera i od tego czasu
używała jedynie nazwiska męża.
W roku 1970 Zofia Alberowa otrzymała tytuł doktora nauk
humanistycznych, przyznany Jej w Uniwersytecie Jagielońskim na pod-
stawie rozprawy „Symbolika dekoracji japońskich inró z okresu Edo (na
przykładzie kolekcji w Muzeum Narodowym w Krakowie)". W roku 1973
ukazała się drukiem w tomie jedenastym „Folia Historiae ArtiumA
W ramach swojej pracy w Muzeum Zofia Alberowa rozpoczęła nauko-
we opracowywanie olbrzymiej - liczącej wówczas około 10000 obiektów -
kolekcji sztuki azjatyckiej Działu Sztuki Dalekiego Wschodu, a więc
zbioru, w którym zgromadzono sztukę Japoni i Chin oraz kilku krajów
Azji Centralnej i Azji Południowo-Wschodniej. Kolekcja była bardzo
zróżnicowana terytorialnie, a także reprezentowała dużą rozmaitość
dziedzin sztuki tych krajów. Muzeum w tych latach ustalało swój stan
posiadania i szacowało straty, wynikłe z grabieży i perturbacji wojennych.
Zadanie, przed którym stanęła Zofia Alberowa, było ogromne. Sztuka
Azji, krajów odmiennego kręgu kulturowego, pozostawała wtedy zupeł-
nie obca i niedostępna. Studia historii sztukimie dawały wystarczającego
przygotowania w tej dziedzinie, choć już jako studentka, na praktykach
otrzymywała jak najlepsze opinie o zakresie swojej wiedzy. Przystąpienie
do opracowywania naukowego tak olbrzymiej i specyficznej kolekcji było
pracą pionierską. Karty inwentarzowe sprzed wojny zawierały enigmaty-
czne informacje. Cała żmudna praca identyfikacji ikonograficznej i atry-
bucji zabytków spoczęła na pracownikach Działu Sztuki Dalekiego
Wschodu: pani Alberowej, a później tez Jej wieloletniej współpracow-
niczki - pani Marii Dzieduszyckiej, które pokonując obrzymie przeszkody
przedzierały się przez problemy pojawiające się w tej pracy. Na przełomie
lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych została nawiązana współpraca
z profesorem Wiesławem Kotańskim, japonistą z Uniwersytetu War-
szawskiego, który służył pomocą i udzielał konsultacji przy odczy-
tywaniu sygnatur i inskrypcji japońskich.
W tych latach sytuacja polityczna Polski trzymała kraj nasz w izolacji,
ograniczała możliwości kontaktów zagranicznych z ośrodkami naukowy-
mi z dużym dorobkiem i doświadczeniem na Zachodzie Europy, nie
wspominając juz o bezpośrednich kontaktach z odległą Azją. Skutkiem
tego dostęp do literatury i materiału porównawczego był niezmiernie og-
raniczony. Nie było tez tak rozwiniętej techniki jak obecnie, która ułatwia-
łaby dostęp do informacji oraz dzięki której powielanie czy kopiowanie
niezbędnego materiału dokonuje się łatwo i szybko. Często więc, gdy
konieczne było odwzorowanie sygnatury czy inskrypcji zapisanych
w ideogramach z trudem uzyskanej książki - jedynym wyjściem dla
pracowników muzealnych był odręczny, żmudny rysunek, czym często
się posługiwano.
Zofia Alberowa wszelkimi sposobami starała się poszerzać swoją wie-
dzę. Niezbędna była przy tym znajomość języków obcych, a dr Alberowa
biegle władała angielskim, francuskim i niemieckim. Zdobywane w ko-
200
Martini
W roku 1958 wyszła za mąż za Zdzisława Albera i od tego czasu
używała jedynie nazwiska męża.
W roku 1970 Zofia Alberowa otrzymała tytuł doktora nauk
humanistycznych, przyznany Jej w Uniwersytecie Jagielońskim na pod-
stawie rozprawy „Symbolika dekoracji japońskich inró z okresu Edo (na
przykładzie kolekcji w Muzeum Narodowym w Krakowie)". W roku 1973
ukazała się drukiem w tomie jedenastym „Folia Historiae ArtiumA
W ramach swojej pracy w Muzeum Zofia Alberowa rozpoczęła nauko-
we opracowywanie olbrzymiej - liczącej wówczas około 10000 obiektów -
kolekcji sztuki azjatyckiej Działu Sztuki Dalekiego Wschodu, a więc
zbioru, w którym zgromadzono sztukę Japoni i Chin oraz kilku krajów
Azji Centralnej i Azji Południowo-Wschodniej. Kolekcja była bardzo
zróżnicowana terytorialnie, a także reprezentowała dużą rozmaitość
dziedzin sztuki tych krajów. Muzeum w tych latach ustalało swój stan
posiadania i szacowało straty, wynikłe z grabieży i perturbacji wojennych.
Zadanie, przed którym stanęła Zofia Alberowa, było ogromne. Sztuka
Azji, krajów odmiennego kręgu kulturowego, pozostawała wtedy zupeł-
nie obca i niedostępna. Studia historii sztukimie dawały wystarczającego
przygotowania w tej dziedzinie, choć już jako studentka, na praktykach
otrzymywała jak najlepsze opinie o zakresie swojej wiedzy. Przystąpienie
do opracowywania naukowego tak olbrzymiej i specyficznej kolekcji było
pracą pionierską. Karty inwentarzowe sprzed wojny zawierały enigmaty-
czne informacje. Cała żmudna praca identyfikacji ikonograficznej i atry-
bucji zabytków spoczęła na pracownikach Działu Sztuki Dalekiego
Wschodu: pani Alberowej, a później tez Jej wieloletniej współpracow-
niczki - pani Marii Dzieduszyckiej, które pokonując obrzymie przeszkody
przedzierały się przez problemy pojawiające się w tej pracy. Na przełomie
lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych została nawiązana współpraca
z profesorem Wiesławem Kotańskim, japonistą z Uniwersytetu War-
szawskiego, który służył pomocą i udzielał konsultacji przy odczy-
tywaniu sygnatur i inskrypcji japońskich.
W tych latach sytuacja polityczna Polski trzymała kraj nasz w izolacji,
ograniczała możliwości kontaktów zagranicznych z ośrodkami naukowy-
mi z dużym dorobkiem i doświadczeniem na Zachodzie Europy, nie
wspominając juz o bezpośrednich kontaktach z odległą Azją. Skutkiem
tego dostęp do literatury i materiału porównawczego był niezmiernie og-
raniczony. Nie było tez tak rozwiniętej techniki jak obecnie, która ułatwia-
łaby dostęp do informacji oraz dzięki której powielanie czy kopiowanie
niezbędnego materiału dokonuje się łatwo i szybko. Często więc, gdy
konieczne było odwzorowanie sygnatury czy inskrypcji zapisanych
w ideogramach z trudem uzyskanej książki - jedynym wyjściem dla
pracowników muzealnych był odręczny, żmudny rysunek, czym często
się posługiwano.
Zofia Alberowa wszelkimi sposobami starała się poszerzać swoją wie-
dzę. Niezbędna była przy tym znajomość języków obcych, a dr Alberowa
biegle władała angielskim, francuskim i niemieckim. Zdobywane w ko-
200