DOI article:
Melzacka, Alicja: Architektura w śródmieściu Gdyni po 1989 r. wobec tradycji modernistycznej
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.52466#0237
jego formę i lokalizację, lecz także eli-
tarny charakter.
Budynek mieszczący Muzeum
Miasta Gdyni i Muzeum Marynarki
Wojennej (ul. Zawiszy Czarnego 1,
inwestor: Gmina Gdynia / Mary-
narka Wojenna RP, projekt: Warsztat
Architektury - Krzysztof Kozłow-
ski, 2007) wzniesiony przy Bulwa-
rze Nadmorskim, składa się z dwóch
połączonych brył na rzucie trapezu
o wysokości od czterech do pięciu
kondygnacji (ił. 17). W skład kom-
pleksu wchodzą również ekspozy-
cja plenerowa Muzeum Marynar-
ki Wojennej oraz zabytkowa Polska
Riwiera (kiedyś hotel, obecnie Klub
Marynarki Wojennej Riwiera), z któ-
rym budynek tworzy zamkniętą ca-
łość okalającą wewnętrzne podwórze.
Projektanci musieli stworzyć formę
o oryginalnej architekturze, nieprzy-
tłaczającej jednak sąsiadującego za-
bytku. Zamiast przejąć klasycyzujący
podział elewacji z historycznego bu-
dynku Riwiery, gmach Muzeum pro-
ponuje ciągłą, jednolitą płaszczyznę
elewacji. Zdecydowano się na natu-
ralną okładzinę w odcieniu „ciepłe-
II. 16. Gdynia, Sea Towers, uL Hryniewickiego 6, projekt:
Andrzej Kapuścik, 2009, fot. Irina Gavrash
go piasku”, typową dla gdyńskich kamienic. Nowy budynek o sporych gabary-
tach i prostej formie dobrze wpisał się w przestrzeń - nie jako dominanta, ale
dopełnienie krajobrazu. Od strony fasady Muzeum Miasta widoczna jest cha-
rakterystyczna, odchodząca od głównego korpusu, soczewkowata bryła, której
jedyną analogią pod względem skali i formy jest skrzydło gmachu gdyńskiego
Sądu Rejonowego. Z kolei fasada Muzeum Marynarki Wojennej może budzić
skojarzenia z formą okrętu.
Wyraz architektoniczny omawianego budynku zbliża go do współczesnych
obiektów muzealnych o purystycznym, a zarazem monumentalnym charakterze,
które Dianę Ghirardo nazywa muzeami-sanktuariami36, np. do realizacji Alvaro
Sizy. Ghirardo uważa, że podąża on „nurtem architektury głęboko wrażliwej
wobec swojego otoczenia, jednak bez poddawania się wybuchom nostalgii lub
36 Dianę Ghirardo, Architektura po modernizmie, Toruń 1999, s. 73-77.
237
tarny charakter.
Budynek mieszczący Muzeum
Miasta Gdyni i Muzeum Marynarki
Wojennej (ul. Zawiszy Czarnego 1,
inwestor: Gmina Gdynia / Mary-
narka Wojenna RP, projekt: Warsztat
Architektury - Krzysztof Kozłow-
ski, 2007) wzniesiony przy Bulwa-
rze Nadmorskim, składa się z dwóch
połączonych brył na rzucie trapezu
o wysokości od czterech do pięciu
kondygnacji (ił. 17). W skład kom-
pleksu wchodzą również ekspozy-
cja plenerowa Muzeum Marynar-
ki Wojennej oraz zabytkowa Polska
Riwiera (kiedyś hotel, obecnie Klub
Marynarki Wojennej Riwiera), z któ-
rym budynek tworzy zamkniętą ca-
łość okalającą wewnętrzne podwórze.
Projektanci musieli stworzyć formę
o oryginalnej architekturze, nieprzy-
tłaczającej jednak sąsiadującego za-
bytku. Zamiast przejąć klasycyzujący
podział elewacji z historycznego bu-
dynku Riwiery, gmach Muzeum pro-
ponuje ciągłą, jednolitą płaszczyznę
elewacji. Zdecydowano się na natu-
ralną okładzinę w odcieniu „ciepłe-
II. 16. Gdynia, Sea Towers, uL Hryniewickiego 6, projekt:
Andrzej Kapuścik, 2009, fot. Irina Gavrash
go piasku”, typową dla gdyńskich kamienic. Nowy budynek o sporych gabary-
tach i prostej formie dobrze wpisał się w przestrzeń - nie jako dominanta, ale
dopełnienie krajobrazu. Od strony fasady Muzeum Miasta widoczna jest cha-
rakterystyczna, odchodząca od głównego korpusu, soczewkowata bryła, której
jedyną analogią pod względem skali i formy jest skrzydło gmachu gdyńskiego
Sądu Rejonowego. Z kolei fasada Muzeum Marynarki Wojennej może budzić
skojarzenia z formą okrętu.
Wyraz architektoniczny omawianego budynku zbliża go do współczesnych
obiektów muzealnych o purystycznym, a zarazem monumentalnym charakterze,
które Dianę Ghirardo nazywa muzeami-sanktuariami36, np. do realizacji Alvaro
Sizy. Ghirardo uważa, że podąża on „nurtem architektury głęboko wrażliwej
wobec swojego otoczenia, jednak bez poddawania się wybuchom nostalgii lub
36 Dianę Ghirardo, Architektura po modernizmie, Toruń 1999, s. 73-77.
237