128 ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ 1911
ρομεν ούδέ ίχνος μυκηναϊκού τάφου ή μνημείου τη; πε-
ριόδου ταύτης, εις ήν συνήθως ανάγεται ολόκληρος ό
ήρουϊκός αιών της Ελλάδος. Έκ τούτου δικαίως γεννάται
τό ερώτημα που εκειντο οί προϊστορικοί τάφο: της άρχαιο-
τάτης περιόδου του Δήμου Άναφλύστου ;
Η άπορία αύτη άγει ήμας εις τήν σκέψιν μή τι ο κα-
λούμενος Γεωμετρικός διακοσμητικός τών αγγείων τρόπος
υπερβαίνει κατά τινας ετι αιώνας το νυν τιΟέμενον οριον
της πρώτης αύτοΟ εμφανίσεως, επεκτεινόμενος και πέραν
της α' χιλιετηρίδος, πιθανόν και κατά τό πλείστον της
δευτέρας τοιαύτης π. Χ. παραλλήλως δηλ. της μυκηναϊ-
κής τεχνοτροπίας, ήτις φαίνεται ούσα έπείσακτος τις και
έ'ςωΟεν, ίσως έκ Κρήτης, εις τήν κυρίως Ελλάδα καί τάς
νήσους εισαχθείσα, έν αντιθέσει προς τήν γεοομετρικήν,
τήν γηγενή καϊ έγχώριον, τήν έ'κπαλαι, έκ Πελασγών
πιΟανώτατα, έν Ελλάδι άσκουμένην.
Ηδη πλειστάκις παρουσιάσΟη το πρόβλημα τούτο έν
τη αρχαιολογική έπιστήμη, πολλοί δε έκ τών έγκριτοτά-
των αρχαιολόγων διαφόρους έξήνεγκον γνώμας και θεω-
ρίας περί της μεγάλης άρχαιότητος τών γεωμετρικών αγ-
γείων, έπ'ι δέ τών ήμερών ήμών έπί κεφαλής της θεωρίας
ταύτης ί'σταται ο περιφανής άνασκαφεύς της Τροίας,
Όλυμπίας, Περγάμου και πλείστων άλλων άρχαιολογικών
τόπων καθηγητής κ. Δαΐρπφελδ, ό'στις διά τών έν Λευ-
κάδι καί Όλυμπία εύρημάτων έπείσΟη ό'τι κατά τήν β
π. Χ. χιλιετηρίδα ήσκεΐτο ό γεωμετρικός τρόπος καί έν
γένει ή καλουμένη άρχαϊκή τέχνη, συγχρόνως πρό; τήν
μυκηναϊκήν, ήτις δεν εϊχεν είσαχθή απανταχού έν Ελ-
λάδι, ώς άποδεικνύουσι πλεΐσται έν αύτη άνασκαφαί. Βε-
βαίως ή θεωρία αύτη άνατρέπει τό έπικρατοΟν περί τών
γεωμετρικών αγγείων δόγμα, ούχ ήττον είνε αξία πάσης
ρομεν ούδέ ίχνος μυκηναϊκού τάφου ή μνημείου τη; πε-
ριόδου ταύτης, εις ήν συνήθως ανάγεται ολόκληρος ό
ήρουϊκός αιών της Ελλάδος. Έκ τούτου δικαίως γεννάται
τό ερώτημα που εκειντο οί προϊστορικοί τάφο: της άρχαιο-
τάτης περιόδου του Δήμου Άναφλύστου ;
Η άπορία αύτη άγει ήμας εις τήν σκέψιν μή τι ο κα-
λούμενος Γεωμετρικός διακοσμητικός τών αγγείων τρόπος
υπερβαίνει κατά τινας ετι αιώνας το νυν τιΟέμενον οριον
της πρώτης αύτοΟ εμφανίσεως, επεκτεινόμενος και πέραν
της α' χιλιετηρίδος, πιθανόν και κατά τό πλείστον της
δευτέρας τοιαύτης π. Χ. παραλλήλως δηλ. της μυκηναϊ-
κής τεχνοτροπίας, ήτις φαίνεται ούσα έπείσακτος τις και
έ'ςωΟεν, ίσως έκ Κρήτης, εις τήν κυρίως Ελλάδα καί τάς
νήσους εισαχθείσα, έν αντιθέσει προς τήν γεοομετρικήν,
τήν γηγενή καϊ έγχώριον, τήν έ'κπαλαι, έκ Πελασγών
πιΟανώτατα, έν Ελλάδι άσκουμένην.
Ηδη πλειστάκις παρουσιάσΟη το πρόβλημα τούτο έν
τη αρχαιολογική έπιστήμη, πολλοί δε έκ τών έγκριτοτά-
των αρχαιολόγων διαφόρους έξήνεγκον γνώμας και θεω-
ρίας περί της μεγάλης άρχαιότητος τών γεωμετρικών αγ-
γείων, έπ'ι δέ τών ήμερών ήμών έπί κεφαλής της θεωρίας
ταύτης ί'σταται ο περιφανής άνασκαφεύς της Τροίας,
Όλυμπίας, Περγάμου και πλείστων άλλων άρχαιολογικών
τόπων καθηγητής κ. Δαΐρπφελδ, ό'στις διά τών έν Λευ-
κάδι καί Όλυμπία εύρημάτων έπείσΟη ό'τι κατά τήν β
π. Χ. χιλιετηρίδα ήσκεΐτο ό γεωμετρικός τρόπος καί έν
γένει ή καλουμένη άρχαϊκή τέχνη, συγχρόνως πρό; τήν
μυκηναϊκήν, ήτις δεν εϊχεν είσαχθή απανταχού έν Ελ-
λάδι, ώς άποδεικνύουσι πλεΐσται έν αύτη άνασκαφαί. Βε-
βαίως ή θεωρία αύτη άνατρέπει τό έπικρατοΟν περί τών
γεωμετρικών αγγείων δόγμα, ούχ ήττον είνε αξία πάσης