DOI Artikel:
Mroczek, Tadeusz: Życie artystyczne Lublina w latach 1939-1960
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.36971#0065
ŻYCIE ARTYSTYCZNE LUBLINA
51
cował projekt polichromii do prezbiterium kościoła w Dratowie koło
Kazimierza. Warunki okupacyjne nie pozwoliły artyście na pełną reali-
zację projektu. Po wojnie, mieszkając stale w Kazimierzu, Michalak
uprawiał głównie malarstwo portretowe (portret prof. Morelowskiego
1949 r.), religijne i witrażownictwo (obraz i witraże w katedrze wrocław-
skiej, witraż w kościele akademickim KUL) oraz malarstwo ścienne (re-
konstrukcje polichromii w Aula Leopoldina we Wrocławiu i w katedrze
warszawskiej oraz wrocławskiej). W 1948 r. wykonał Michalak 4 obrazy
o tematyce historycznej przeznaczone na Wystawę Ziem Odzyskanych
we Wrocławiu. Począwszy od 1948 r. prowadził zajęcia z malarstwa, ry-
sunku i technik plastycznych na sekcji historii sztuki KUL. Zajęcia te
prowadził z przerwami do 1989 r. V/ życiu artystycznym Lublina uczest-
niczył w niewielkim stopniu, natomiast jego dom w Kazimierzu był
miejscem spotkań ludzi sztuki z całego kraju, z którymi Michalak, artysta
o dużej wiedzy plastycznej a zarazem kolekcjoner, utrzymywał rozliczne
kontakty
Do największych indywidualności twórczych w środowisku lubelskim
zaliczyć należy Eugeniusza WMeszyńskiego (1907-1959), malarza samo-
uka. Pochodzący z Radomia artysta od 1946 r. uczestniczył w prawie
wszystkich lubelskich wystawach okręgowych. Malował przedmioty naj-
prostsze: pudełka zapałek, gazety, tubki farb, szklanki. W swych mar-
twych naturach chciał odtworzyć świat najbardziej zwykły, codzienny.
Służył temu również kolor ściszony, ograniczony do kilku barw, z domi-
nującymi w tle szarościami. Prostotę kompozycji łączył z syntetycznym
traktowaniem kształtów przedmiotów. Malarstwo bez reszty wypełniło
jego samotne i ubogie życie, a zarazem stało się formą samoobrony przed
nawrotami epilepsji. Dopiero po śmierci artysty zainteresowano się jego
twórczością. Prace zostały przyjęte przez Muzeum Okręgowe, tam też
urządzono jedyną jak dotąd większą wystawę jego malarstwa
W omawianym okresie w twórczości plastyków lubelskich prym wio-
dło malarstwo olejne i akwarelowe. Większość plastyków obok malar-
stwa uprawiała również rysunek. Wymienić w tym miejscu należy Z. Ko-
nonowicza oraz J. Abramowicza, S. Brodziaka, J. Łukawskiego, E. Pola,
P. Wollenberga. Ubogo prezentowana była w środowisku lubelskim gra-
fika. Obok wymienionego wyżej J. Kurzątkowskiego grafikę jako głów-
ny nurt twórczości uprawiali Henryk Zwolakiewicz i Władysław Żuraw-
ski, pozostali traktowali ją jako margines działalności twórczej (m. in.
i?i Dobrowolski, jw. s. 270; K. Szurowski. Malarstwo Antoniego Micha-
laka. Lublin 1972 (mps KUL); tenże. Antom Michalak jako portrecista. ,,Roczniki
Humanistyczne" 22:1974 z. 6.
i?* K. Postawka. Wstęp do katalogu: Eugeniusz Waleszpński, wgstama po-
śmiertna. Lublin 1961.
51
cował projekt polichromii do prezbiterium kościoła w Dratowie koło
Kazimierza. Warunki okupacyjne nie pozwoliły artyście na pełną reali-
zację projektu. Po wojnie, mieszkając stale w Kazimierzu, Michalak
uprawiał głównie malarstwo portretowe (portret prof. Morelowskiego
1949 r.), religijne i witrażownictwo (obraz i witraże w katedrze wrocław-
skiej, witraż w kościele akademickim KUL) oraz malarstwo ścienne (re-
konstrukcje polichromii w Aula Leopoldina we Wrocławiu i w katedrze
warszawskiej oraz wrocławskiej). W 1948 r. wykonał Michalak 4 obrazy
o tematyce historycznej przeznaczone na Wystawę Ziem Odzyskanych
we Wrocławiu. Począwszy od 1948 r. prowadził zajęcia z malarstwa, ry-
sunku i technik plastycznych na sekcji historii sztuki KUL. Zajęcia te
prowadził z przerwami do 1989 r. V/ życiu artystycznym Lublina uczest-
niczył w niewielkim stopniu, natomiast jego dom w Kazimierzu był
miejscem spotkań ludzi sztuki z całego kraju, z którymi Michalak, artysta
o dużej wiedzy plastycznej a zarazem kolekcjoner, utrzymywał rozliczne
kontakty
Do największych indywidualności twórczych w środowisku lubelskim
zaliczyć należy Eugeniusza WMeszyńskiego (1907-1959), malarza samo-
uka. Pochodzący z Radomia artysta od 1946 r. uczestniczył w prawie
wszystkich lubelskich wystawach okręgowych. Malował przedmioty naj-
prostsze: pudełka zapałek, gazety, tubki farb, szklanki. W swych mar-
twych naturach chciał odtworzyć świat najbardziej zwykły, codzienny.
Służył temu również kolor ściszony, ograniczony do kilku barw, z domi-
nującymi w tle szarościami. Prostotę kompozycji łączył z syntetycznym
traktowaniem kształtów przedmiotów. Malarstwo bez reszty wypełniło
jego samotne i ubogie życie, a zarazem stało się formą samoobrony przed
nawrotami epilepsji. Dopiero po śmierci artysty zainteresowano się jego
twórczością. Prace zostały przyjęte przez Muzeum Okręgowe, tam też
urządzono jedyną jak dotąd większą wystawę jego malarstwa
W omawianym okresie w twórczości plastyków lubelskich prym wio-
dło malarstwo olejne i akwarelowe. Większość plastyków obok malar-
stwa uprawiała również rysunek. Wymienić w tym miejscu należy Z. Ko-
nonowicza oraz J. Abramowicza, S. Brodziaka, J. Łukawskiego, E. Pola,
P. Wollenberga. Ubogo prezentowana była w środowisku lubelskim gra-
fika. Obok wymienionego wyżej J. Kurzątkowskiego grafikę jako głów-
ny nurt twórczości uprawiali Henryk Zwolakiewicz i Władysław Żuraw-
ski, pozostali traktowali ją jako margines działalności twórczej (m. in.
i?i Dobrowolski, jw. s. 270; K. Szurowski. Malarstwo Antoniego Micha-
laka. Lublin 1972 (mps KUL); tenże. Antom Michalak jako portrecista. ,,Roczniki
Humanistyczne" 22:1974 z. 6.
i?* K. Postawka. Wstęp do katalogu: Eugeniusz Waleszpński, wgstama po-
śmiertna. Lublin 1961.