Rocznik Historii Sztuki (26.2001)

220

ALEKSANDRA LIPIŃSKA

40. Ołtarzyk (Sąd Salomona), ok. 1550-1560,
Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis w Brukseli, fot. KIK

tylko wzory funkcjonowania „przedsiębiorstw artystycznych", ale też kopiowali charakterystyczne wyroby
mecheleńskie. Ta oprawiona w drewnianą ramkę plakieta, nosząca jeszcze ślady złocenia, na pierwszy rzut
oka może być uznana za wyrób mecheleński, jednak dokładniejsza analiza każe w niej widzieć raczej dzieło
miejscowe, celowo naśladujące modną stylistykę. Po pierwsze - uwagę zwraca szary odcień alabastru, po
drugie - odmienny sposób ukazania postaci, zwłaszcza elementów stroju mężczyzn na drugim planie. Nie
udało się również odnaleźć, wśród wielu znanych plakiet z tym tematem, ani jednej podobnie opracowanej.
Te stylistyczne i materiałowe różnice każą rozważyć możliwość związania tej budzącej wątpliwości pracy
z lwowskim ośrodkiem rzeźby alabastrowej. O tym, że działający tam wyżej wymienieni artyści znali ak-
tualne tendencje w sztuce południowoniderlandzkiej i prawdopodobnie utrzymywali stały kontakt z ojczy-
zną świadczy przykład Henryka Horsta, który w pracach, takich jak np. nagrobki Sieniawskich w Brzeża-
nach (po 1582 r.) zastosował ornamentykę i motywy z nurtu Colyna de Nole (m.in. motyw figuralnego fryzu
przedstawiającego jeźdźców). Również przypisywany temu artyście lwowski ołtarz fundacji Jana Szolz-
Wolfowicza z roku 1595, choć charakteryzuje go pewna nieporadność w oddaniu złożonych kompozycji
scen figuralnych, zdradza znajomość wzorów południowoniderlandzkich139. Henryk Horst posiłkował się

Na temat alabastrowych ołtarzy lwowskich -Łoziński 1898, s. 104-130.