DOI article:
Talbierska, Jolanta: Twórczość Stefana della Belli (1610-1664)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14538#0109
108
JOLANTA TALBIKRSKA
15. Stefano delia Bella i Abraham de
Bosse, Lato, akwaforta, rylec, z serii
Czterech pór roku, wydanej przez
Israela Henrieta, Gabinet Rycin
BUW. Fot. autorka
14. Stefano delia Bella i Claude
Mellan (?), Frontispis do „La Fin-
ta Pazza", akwaforta i miedzioryt
taille simple, Gabinet Rycin BUW.
Fot. autorka
ryczne postacie, otoczone ozdobnym kartuszem rylca A. de Bosse'a, wykonał Della Bella i jest to wyjątko-
we, ze względu na temat, dzieło artysty172 (il. 15).
Głównym tematem siedemnastowiecznych rycin francuskich był portret, który dzięki takim artystom
jak Robert Nanteuil (1623-1678), Gérard Edelinck (1640-1707) czy Antoine Masson (zm. 1700) osiągnął
pełnię wyrazu przez zespolenie wirtuozerskiej techniki z formą i treścią. W reprodukcyjnym nurcie grafiki
francuskiej XVII w. znalazła odzwierciedlenie większość dzieł współczesnych malarzy: S. Voueta, Ph. de
Champaigne, Hyacinthe'a Rigaud, Josepha Blancharda, Pierre'a Mignarda, Charlesa Le Bruna (300 kompo-
zycji) czy Poussina (250 kompozycji). Obok portretu pojawił się pejzaż i ornamenty. Poza Callotem pejzaż
uprawiał Israël Silvestre, autor przeszło 1000 rycin, i rodzina Perelle: Gabriel (zm. 1677), Nicolas i Adam
(zm. 1695), twórcy ponad 400 wedut i widoków topograficznych Paryża. Ornamenty projektowali głównie
architekci: Jean Marot i Jean Le Pautre, autor 2248 akwafort, będących kwintesencją stylu Ludwika XIV.
Specyfiką grafiki francuskiej XVII w. była działalność nie peintre-graveurs, lecz zawodowych rytowników,
którzy mieli decydujący wpływ na tę dziedzinę sztuki. Złoty okres grafiki francuskiej przypadł na najdłuż-
sze panowanie w Europie, rządy Ludwika XIV (1643-1715). Jego mecenat, zwłaszcza po 1650 г., liczne
przywileje i troska o rozwój nauk i sztuk w sposób zdecydowany przyczyniły się do rozkwitu rytownictwa
i handlu rycinami. Jednakże lata, które Stefano delia Bella spędził w Paryżu, przypadły na czas dzieciństwa
Talbierska 2001, kat. DL 135, s. 80-81, il. s. 318.
JOLANTA TALBIKRSKA
15. Stefano delia Bella i Abraham de
Bosse, Lato, akwaforta, rylec, z serii
Czterech pór roku, wydanej przez
Israela Henrieta, Gabinet Rycin
BUW. Fot. autorka
14. Stefano delia Bella i Claude
Mellan (?), Frontispis do „La Fin-
ta Pazza", akwaforta i miedzioryt
taille simple, Gabinet Rycin BUW.
Fot. autorka
ryczne postacie, otoczone ozdobnym kartuszem rylca A. de Bosse'a, wykonał Della Bella i jest to wyjątko-
we, ze względu na temat, dzieło artysty172 (il. 15).
Głównym tematem siedemnastowiecznych rycin francuskich był portret, który dzięki takim artystom
jak Robert Nanteuil (1623-1678), Gérard Edelinck (1640-1707) czy Antoine Masson (zm. 1700) osiągnął
pełnię wyrazu przez zespolenie wirtuozerskiej techniki z formą i treścią. W reprodukcyjnym nurcie grafiki
francuskiej XVII w. znalazła odzwierciedlenie większość dzieł współczesnych malarzy: S. Voueta, Ph. de
Champaigne, Hyacinthe'a Rigaud, Josepha Blancharda, Pierre'a Mignarda, Charlesa Le Bruna (300 kompo-
zycji) czy Poussina (250 kompozycji). Obok portretu pojawił się pejzaż i ornamenty. Poza Callotem pejzaż
uprawiał Israël Silvestre, autor przeszło 1000 rycin, i rodzina Perelle: Gabriel (zm. 1677), Nicolas i Adam
(zm. 1695), twórcy ponad 400 wedut i widoków topograficznych Paryża. Ornamenty projektowali głównie
architekci: Jean Marot i Jean Le Pautre, autor 2248 akwafort, będących kwintesencją stylu Ludwika XIV.
Specyfiką grafiki francuskiej XVII w. była działalność nie peintre-graveurs, lecz zawodowych rytowników,
którzy mieli decydujący wpływ na tę dziedzinę sztuki. Złoty okres grafiki francuskiej przypadł na najdłuż-
sze panowanie w Europie, rządy Ludwika XIV (1643-1715). Jego mecenat, zwłaszcza po 1650 г., liczne
przywileje i troska o rozwój nauk i sztuk w sposób zdecydowany przyczyniły się do rozkwitu rytownictwa
i handlu rycinami. Jednakże lata, które Stefano delia Bella spędził w Paryżu, przypadły na czas dzieciństwa
Talbierska 2001, kat. DL 135, s. 80-81, il. s. 318.