DOI article:
Kowalczyk, Jerzy: Świątynie i klasztory późnobarokowe w archidiecezji lwowskiej
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14538#0248
ŚWIĄTYNIH I KLASZTORY PÓŹNOHAROKOWH W AR('HIDIL(LZJI LWOWSKILJ
247
•4*
92. Stanisławów, fasada kościoła jezuitów, 1754-61, architekt ks. Paweł Giżycki.
Fot. P. Jamski, 1998, neg. IS PAN
demnastowiecznej. Potężne spływy wolutowe utrzymują po bokach górną węższą kondygnację, okna i por-
tale są zwieńczone wysokimi przyczółkami. Nadto obeliski akcentują trójstrefowy układ fasady36' (il. 95).
W fasadzie kościoła trynitarzy Świętego Mikołaja we Lwowie (1739-1745, architekt o. Kazimierz
Granacki)361 również silnie zaakcentowano podziały poziome. Gierowanie belkowania nad płaskimi pilastra-
mi jest delikatne (il. 27). W porównaniu ze świątynią w Rudkach motywy wolutowe fasady trynitarskiej są
niewielkie. Opracowanie powierzchni ścian między pilastrami jest niespójne. Wypukło-wklęsła linia szczytu
z motywem muszli oraz kształt płycin w drugiej kondygnacji znamionują późną fazę baroku. Opracowanie
wskazuje na przeciętnego zakonnego architekta, jakim był Granacki.
Najokazalsza bezwieżowa fasada trzykondygnacjowa, projektu architekta Franciszka Ksawerego Kul-
czyckiego, zamknęła świątynię karmelitów bosych w Milatynie Nowym (1777-1789). Analizuję ją niżej
z racji występowania par kolumn w dolnej kondygnacji (il. 111).
Zestawienie wolut i obelisków przypomina kościół parafialny w Rakowie z lat 1640-1645 (Miłobędzki 1980. il. 980).
' Mańkowski 1974, s. 325.
247
•4*
92. Stanisławów, fasada kościoła jezuitów, 1754-61, architekt ks. Paweł Giżycki.
Fot. P. Jamski, 1998, neg. IS PAN
demnastowiecznej. Potężne spływy wolutowe utrzymują po bokach górną węższą kondygnację, okna i por-
tale są zwieńczone wysokimi przyczółkami. Nadto obeliski akcentują trójstrefowy układ fasady36' (il. 95).
W fasadzie kościoła trynitarzy Świętego Mikołaja we Lwowie (1739-1745, architekt o. Kazimierz
Granacki)361 również silnie zaakcentowano podziały poziome. Gierowanie belkowania nad płaskimi pilastra-
mi jest delikatne (il. 27). W porównaniu ze świątynią w Rudkach motywy wolutowe fasady trynitarskiej są
niewielkie. Opracowanie powierzchni ścian między pilastrami jest niespójne. Wypukło-wklęsła linia szczytu
z motywem muszli oraz kształt płycin w drugiej kondygnacji znamionują późną fazę baroku. Opracowanie
wskazuje na przeciętnego zakonnego architekta, jakim był Granacki.
Najokazalsza bezwieżowa fasada trzykondygnacjowa, projektu architekta Franciszka Ksawerego Kul-
czyckiego, zamknęła świątynię karmelitów bosych w Milatynie Nowym (1777-1789). Analizuję ją niżej
z racji występowania par kolumn w dolnej kondygnacji (il. 111).
Zestawienie wolut i obelisków przypomina kościół parafialny w Rakowie z lat 1640-1645 (Miłobędzki 1980. il. 980).
' Mańkowski 1974, s. 325.