DOI Heft:
Wystawy
DOI Artikel:Morawińska, Agnieszka: Wystawa malarstwa polskiego w RFN
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19628#0308
malarstwa i wielokrotnie podkreślano jak wielkim choć niedocenianym wkładem Polski do euro-
pejskiego nurtu secesji są dzieła Sichulskiego, Wojtkiewicza, Krzyżanowskiego, Ruszczyca
i Fałata (na wystawie pokazano jego dwa duże pejzaże zimowe). Niemieccy recenzenci, podobnie
jak polscy autorzy katalogu widzieli polskie cechy przede wszystkim w warstwie treściowej
obrazu, w aspekcie historycznym, literackim i ikonograficznym, w warstwie formalnej zaś za
wspólne i wyróżniające cechy uznawano pewną gwałtowność, dramatyczność i emocjonalizm.
Najbardziej dwuznaczną pozycję zajmował najbardziej propagowany (jeszcze raz trzeba
powtórzyć — wbrew naszym intencjom) obraz Władysława Podkowińskiego Szal. Wielu re-
cenzentów rozważało na jego przykładzie problem granicy między kiczem i dziełem sztuki,
podobnie jak to czyniono kilka lat temu w Polsce, m.in. w dyskusji telewizyjnej i później, w Pa-
ryżu, w dyskusjach wokół wystawy ,,L'esprit romantique dans l'art Polonais" w 1977 roku.
Niektórzy krytycy porwani zaangażowaniem patriotycznym polskich malarzy i w tym obrazie
dopatrywali się szczególniejszego symbolu dążenia do wolności. Wspomniany już nieżyczliwy
krytyk „Frankfurter Allgemeine Zeitung" widział w tym obrazie kwintesencję wszystkich wad na-
szego malarstwa: teatralnego patosu, potu i pudru, stajni i salonu. Pisano więc o Szale rozmaicie,
ale pisano wiele i nie obojętnie. Wielokrotnie również w stosunku do całej wystawy powtarzano
formułę „wystawa ta nikogo nie pozostawia obojętnym". Podkreślano wielkie emocje zawarte
w tym malarstwie, cierpienie i dumę, walkę i lęk, wyraz ucieczki od rzeczywistości w historię,
literaturę, wyobraźnię. Widziano obrazy jak powieści, obrazy jak odsłony dramatów, obrazy
jak marzenia o szczęściu.
pejskiego nurtu secesji są dzieła Sichulskiego, Wojtkiewicza, Krzyżanowskiego, Ruszczyca
i Fałata (na wystawie pokazano jego dwa duże pejzaże zimowe). Niemieccy recenzenci, podobnie
jak polscy autorzy katalogu widzieli polskie cechy przede wszystkim w warstwie treściowej
obrazu, w aspekcie historycznym, literackim i ikonograficznym, w warstwie formalnej zaś za
wspólne i wyróżniające cechy uznawano pewną gwałtowność, dramatyczność i emocjonalizm.
Najbardziej dwuznaczną pozycję zajmował najbardziej propagowany (jeszcze raz trzeba
powtórzyć — wbrew naszym intencjom) obraz Władysława Podkowińskiego Szal. Wielu re-
cenzentów rozważało na jego przykładzie problem granicy między kiczem i dziełem sztuki,
podobnie jak to czyniono kilka lat temu w Polsce, m.in. w dyskusji telewizyjnej i później, w Pa-
ryżu, w dyskusjach wokół wystawy ,,L'esprit romantique dans l'art Polonais" w 1977 roku.
Niektórzy krytycy porwani zaangażowaniem patriotycznym polskich malarzy i w tym obrazie
dopatrywali się szczególniejszego symbolu dążenia do wolności. Wspomniany już nieżyczliwy
krytyk „Frankfurter Allgemeine Zeitung" widział w tym obrazie kwintesencję wszystkich wad na-
szego malarstwa: teatralnego patosu, potu i pudru, stajni i salonu. Pisano więc o Szale rozmaicie,
ale pisano wiele i nie obojętnie. Wielokrotnie również w stosunku do całej wystawy powtarzano
formułę „wystawa ta nikogo nie pozostawia obojętnym". Podkreślano wielkie emocje zawarte
w tym malarstwie, cierpienie i dumę, walkę i lęk, wyraz ucieczki od rzeczywistości w historię,
literaturę, wyobraźnię. Widziano obrazy jak powieści, obrazy jak odsłony dramatów, obrazy
jak marzenia o szczęściu.