DOI article:
Gołaszewski, Tadeusz: Zsada Atrakcyjnos̄ci w Andragogice
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0206
Tadeusz Gołaszewski
ZASADA ATRAKCYJNOŚCI W ANDRAGOGICE
1. POJĘCIA PODSTAWOWE
Refleksja naukowa dotycząca działalności muzealnej 1 od strony teorii
upowszechniania kultury napotyka już u wstępu na znaczne trudności,
płynące zwłaszcza stąd, że brak zarówno w literaturze polskiej jak i obcej
opracowań na ten temat. Przystępując więc do próby podjęcia bardzo na-
wet szczegółowego wycinka problematyki z tego zakresu stajemy przede
wszystkim wobec konieczności poszukiwania pojęć podstawowych, które by
pozwoliły na właściwe postawienie zagadnień. Ponadto powstaje potrzeba
wyjaśnienia tych pojęć osobom bezpośrednio pracującym w muzealnic-
twie, lecz mającym zainteresowania i przygotowanie w kierunku historii
sztuki czy też estetyki. W tej sytuacji szkic rozpatrujący wąskie zagad-
nienie — zasadę atrakcyjności — rozszerzony być musi o kilka problemów
ogólnych z zakresu teorii wychowania, z tym, że postaramy się umieścić
je w miarę możności na tle zagadnień, z jakimi spotykają się pracownicy
muzealni w swej działalności praktycznej.
a) Andragogika
Przedstawione w szkicu zagadnienie przynależy do teorii wychowania
człowieka dorosłego. W ostatnich czasach przyjmuje się dla tej teorii na-
zwa andragogika, od greckiegoavYjpdopełniacz av8póę— mężczyzna, &y co
prowadzę, analogicznie do terminu pedagogika: od greckiego imię, dopeł-
niacz uaiSóę— dziecko i ayco.choć używane są też terminy: pedagogika do-
rosłych, pedagogika społeczna, oświata dorosłych oraz teoria upowszech-
niania kultury. Tego rodzaju nauka stanowi dział szczegółowy ogólnej
teorii wychowania, posiada zaś własny przedmiot: człowieka dorosłego,
jako obiekt działalności wychowawczej. Oczywiście, odrębne są też w upo-
wszechnianiu kultury formy organizacyjnej i metody działalności — i wła-
1 Chodzi tu przede wszystkim o wystawiennictwo i działalność naukowo-oświa-
tową.
201
ZASADA ATRAKCYJNOŚCI W ANDRAGOGICE
1. POJĘCIA PODSTAWOWE
Refleksja naukowa dotycząca działalności muzealnej 1 od strony teorii
upowszechniania kultury napotyka już u wstępu na znaczne trudności,
płynące zwłaszcza stąd, że brak zarówno w literaturze polskiej jak i obcej
opracowań na ten temat. Przystępując więc do próby podjęcia bardzo na-
wet szczegółowego wycinka problematyki z tego zakresu stajemy przede
wszystkim wobec konieczności poszukiwania pojęć podstawowych, które by
pozwoliły na właściwe postawienie zagadnień. Ponadto powstaje potrzeba
wyjaśnienia tych pojęć osobom bezpośrednio pracującym w muzealnic-
twie, lecz mającym zainteresowania i przygotowanie w kierunku historii
sztuki czy też estetyki. W tej sytuacji szkic rozpatrujący wąskie zagad-
nienie — zasadę atrakcyjności — rozszerzony być musi o kilka problemów
ogólnych z zakresu teorii wychowania, z tym, że postaramy się umieścić
je w miarę możności na tle zagadnień, z jakimi spotykają się pracownicy
muzealni w swej działalności praktycznej.
a) Andragogika
Przedstawione w szkicu zagadnienie przynależy do teorii wychowania
człowieka dorosłego. W ostatnich czasach przyjmuje się dla tej teorii na-
zwa andragogika, od greckiegoavYjpdopełniacz av8póę— mężczyzna, &y co
prowadzę, analogicznie do terminu pedagogika: od greckiego imię, dopeł-
niacz uaiSóę— dziecko i ayco.choć używane są też terminy: pedagogika do-
rosłych, pedagogika społeczna, oświata dorosłych oraz teoria upowszech-
niania kultury. Tego rodzaju nauka stanowi dział szczegółowy ogólnej
teorii wychowania, posiada zaś własny przedmiot: człowieka dorosłego,
jako obiekt działalności wychowawczej. Oczywiście, odrębne są też w upo-
wszechnianiu kultury formy organizacyjnej i metody działalności — i wła-
1 Chodzi tu przede wszystkim o wystawiennictwo i działalność naukowo-oświa-
tową.
201