DOI article:
Grabowska, Irena: [Wspomnienie o Prof. Zbigniewie Bocheńkim]
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.25234#0019
WSPOMNIENIE O PROF. ZBIGNIEWIE BOCHEŃSKIM
9
dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego. Szybkie rozchodze-
nie się tych wydawnictw było dowodem społecznego zapotrzebowania,
a także potwierdzeniem wysokiego poziomu naukowego i edytorskiego
tych publikacji. Równocześnie zajmował się opracowywaniem licznych
wystaw militariów, pokazywanych w Krakowie, Łodzi, Nowym Sączu,
Wrocławiu i Rzeszowie. Poświęcone historii dawnego oręża i munduru
polskiego lub związane z rocznicami narodowymi, wystawy te działały
nie tylko zawartym w nich romantycznym ładunkiem, ale spełniały
w pełni postulaty nowoczesnego polskiego muzealnictwa przez szerokie
uwzględnianie kryteriów dydaktycznych, historyczno-chronologicznych
i estetycznych.
Działalność społeczna Profesora zazębiała się z Jego pracą zawodo-
wą. Od roku 1926 był współpracownikiem Komisji Historii Sztuki Pol-
skiej Akademii Umiejętności i jej sekretarzem w latach 1931—1935,
w latach 1930—1939 i 1945—1950 sekretarzem Związku Muzeów w Pol-
sce, redaktorem „Pamiętnika Muzealnego" i komunikatów Stowarzysze-
nia Miłośników Dawnej Broni i Barwy oraz organizatorem zjazdów
Związku, w latach 1932-—1933 i 1946—1950 sekretarzem 1. i 2. Komisji
Konserwacji Ołtarza Mariackiego, od roku 1932 do wybuchu drugiej
wojny światowej członkiem-korespondentem Okręgowej Komisji Konser-
watorskiej województwa krakowskiego i członkiem Komitetu Pomnika
Kościuszki w Krakowie. Po wojnie przewodniczył podsekcji muzealnej
krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w latach
1957—1972 był prezesem i członkiem honorowym Stowarzyszenia Miło-
śników Dawnej Broni i Barwy, a od roku 1975 wiceprzewodniczącym
Komisji Teorii i Historii Sztuki Polskiej Akademii Nauk.
Działalność zawodowo-naukowa i społeczna postawa Zbigniewa Bo-
cheńskiego była wysoko oceniana: w roku 1939 odznaczony został krzy-
żem kawalerskim orderu Odrodzenia Polski V klasy, w roku 1955 otrzy-
mał tytuł Zasłużonego Przodownika Pracy, w roku 1956 Ministerstwo
Kultury i Sztuki przyznało Mu złotą odznakę za opiekę nad zabytkami,
w roku 1963 otrzymał krzyż oficerski Odrodzenia Polski, a w następnym
roku tytuł Zasłużonego Działacza Kultury. «
Przejście w dniu 31.XII.1971 na zasłużoną emeryturę nie przerwało
stałego kontaktu Profesora z Muzeum. Nadal żywo interesował się wszy-
stkimi sprawami związanymi z działalnością tej instytucji i współpra-
cował przy nakreślaniu kształtu przyszłej wystawy działu militariów.
Profesor Bocheński był człowiekiem łączącym niepospolite przymio-
ty umysłu i serca z niezwykłą skromnością i prostotą. Jego osobiste za-
angażowanie w sprawy związane z życiem Muzeum i życiem jego pra-
cowników zyskało Mu powszechny szacunek i oddanie. Zawsze gotów
był do służenia swym doświadczeniem, zachętą do podejmowania prac
naukowych i dyskutowania ich wyników, zawsze służył radą i- pomocą.
Pewni Jego życzliwości przychodziliśmy do Niego nie tylko w sprawach
związanych z naszą pracą, ale także w osobistych kłopotach i trudno-
ściach dnia codziennego. Toteż w pamięci naszej na zawsze pozosta-
nie nie tylko jako wybitny naukowiec i muzeolog, ale także jako wy-
chowawca i opiekun młodszego pokolenia pracowników Muzeum i czło-
wiek wielkiego serca.
Irena GRABOWSKA
9
dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego. Szybkie rozchodze-
nie się tych wydawnictw było dowodem społecznego zapotrzebowania,
a także potwierdzeniem wysokiego poziomu naukowego i edytorskiego
tych publikacji. Równocześnie zajmował się opracowywaniem licznych
wystaw militariów, pokazywanych w Krakowie, Łodzi, Nowym Sączu,
Wrocławiu i Rzeszowie. Poświęcone historii dawnego oręża i munduru
polskiego lub związane z rocznicami narodowymi, wystawy te działały
nie tylko zawartym w nich romantycznym ładunkiem, ale spełniały
w pełni postulaty nowoczesnego polskiego muzealnictwa przez szerokie
uwzględnianie kryteriów dydaktycznych, historyczno-chronologicznych
i estetycznych.
Działalność społeczna Profesora zazębiała się z Jego pracą zawodo-
wą. Od roku 1926 był współpracownikiem Komisji Historii Sztuki Pol-
skiej Akademii Umiejętności i jej sekretarzem w latach 1931—1935,
w latach 1930—1939 i 1945—1950 sekretarzem Związku Muzeów w Pol-
sce, redaktorem „Pamiętnika Muzealnego" i komunikatów Stowarzysze-
nia Miłośników Dawnej Broni i Barwy oraz organizatorem zjazdów
Związku, w latach 1932-—1933 i 1946—1950 sekretarzem 1. i 2. Komisji
Konserwacji Ołtarza Mariackiego, od roku 1932 do wybuchu drugiej
wojny światowej członkiem-korespondentem Okręgowej Komisji Konser-
watorskiej województwa krakowskiego i członkiem Komitetu Pomnika
Kościuszki w Krakowie. Po wojnie przewodniczył podsekcji muzealnej
krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki, w latach
1957—1972 był prezesem i członkiem honorowym Stowarzyszenia Miło-
śników Dawnej Broni i Barwy, a od roku 1975 wiceprzewodniczącym
Komisji Teorii i Historii Sztuki Polskiej Akademii Nauk.
Działalność zawodowo-naukowa i społeczna postawa Zbigniewa Bo-
cheńskiego była wysoko oceniana: w roku 1939 odznaczony został krzy-
żem kawalerskim orderu Odrodzenia Polski V klasy, w roku 1955 otrzy-
mał tytuł Zasłużonego Przodownika Pracy, w roku 1956 Ministerstwo
Kultury i Sztuki przyznało Mu złotą odznakę za opiekę nad zabytkami,
w roku 1963 otrzymał krzyż oficerski Odrodzenia Polski, a w następnym
roku tytuł Zasłużonego Działacza Kultury. «
Przejście w dniu 31.XII.1971 na zasłużoną emeryturę nie przerwało
stałego kontaktu Profesora z Muzeum. Nadal żywo interesował się wszy-
stkimi sprawami związanymi z działalnością tej instytucji i współpra-
cował przy nakreślaniu kształtu przyszłej wystawy działu militariów.
Profesor Bocheński był człowiekiem łączącym niepospolite przymio-
ty umysłu i serca z niezwykłą skromnością i prostotą. Jego osobiste za-
angażowanie w sprawy związane z życiem Muzeum i życiem jego pra-
cowników zyskało Mu powszechny szacunek i oddanie. Zawsze gotów
był do służenia swym doświadczeniem, zachętą do podejmowania prac
naukowych i dyskutowania ich wyników, zawsze służył radą i- pomocą.
Pewni Jego życzliwości przychodziliśmy do Niego nie tylko w sprawach
związanych z naszą pracą, ale także w osobistych kłopotach i trudno-
ściach dnia codziennego. Toteż w pamięci naszej na zawsze pozosta-
nie nie tylko jako wybitny naukowiec i muzeolog, ale także jako wy-
chowawca i opiekun młodszego pokolenia pracowników Muzeum i czło-
wiek wielkiego serca.
Irena GRABOWSKA