DOI Heft:
Sprawozdania
DOI Artikel:Bezwińska, Jadwiga; Żygulski, Zdzisław: Sprawozdanie z działalności Muzeum Narodowego w Krakowie w latach 1974-1976
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25234#0127
88
JADWIGA BEZWIISISKA
Towarzystwo Muzyczne 3 czerwca 1974 roku, a uroczyste otwarcie mu-
zeum kompozytora (po gruntownym remoncie willi i przejęciu zbiorów,
zgromadzonych głównie jako rezultat głośnej akcji społecznej, kiero-
wanej wytrwale przez wiele lat przez pisarza i krytyka muzycznego,
Jerzego Waldorffa) miało miejsce już 16 marca 1976 roku. Muzeum Ka-
rola Szymanowskiego stało się ósmym oddziałem Muzeum Narodowego
w Krakowie, a szóstym otwartym dla publiczności. Jest to pierwsza
ekspozycja stała naszej instytucji poza Krakowem. Zyskała sobie ona
od razu sporą popularność wśród społeczeństwa całego kraju, a wiele
wskazuje na to, że i sympatię wśród -mieszkańców Zakopanego.
- 1 lutego 1975 roku utworzona została w Muzeum Pracownia Renowa-
cji Rzemiosła Artystycznego, od dawna bardzo potrzebna. Kierowni-
ctwo jej objął długoletni pracownik Muzeum, artysta rzeźbiarz Antoni
Bieszczad.
Na omawiany okres przypada ważna zmiana w Oddziale Zbiory Czar-
toryskich: przejęliśmy bowiem — po wielu latach gruntownego remon-
tu, wykonywanego przez Krakowski Oddział Pracowni Konserwacji Za-
bytków — gmach dawnego Arsenału miejskiego. Przekazanie bardzo
starannie przygotowanego obiektu nastąpiło w dniu 31 stycznia 1974
roku.
Sale Arsenału przeznaczono na pomieszczenie w nich w przyszło-
ści dwóch stałych ekspozycji: Galerii Sztuki Starożytnej oraz Milita-
riów ze zbiorów MNK. Ponieważ jednak niemal równocześnie należało
poddać remontowi i adaptacji pałac Czartoryskich i jego oficynę, mie-
szczące dotąd główny korpus Zbiorów trzeba było na czas remontu
przenieść zbiory do Arsenału, gdzie w salach pierwszego piętra urzą-
dzono — obejmującą wszystkie główne części kolekcji — wystawę pt.
Arcydzieła ze Zbiorów Czartoryskich. Pozostałe obiekty zmagazynowa-
ne zostały w obszernej sali parteru.
Wiele wysiłków poświęcono w roku 1974 ekspozycjom stałym. Po
odmalowaniu sal Galerii Sztuki Polskiej do roku 1764 w Kamienicy
Szołayskich, udostępniono Galerię publiczności w dotychczasowym
kształcie, lecz odświeżoną i uzupełnioną nowymi sprzętami.
Gruntownej zmianie uległa — również po odmalowaniu pomie-
szczeń — Galeria Polskiego Malarstwa i Rzeźby XIX wieku w Sukien-
nicach. Godny podkreślenia jest fakt, że radykalna zmiana koncepcji
Galerii (omówiona dalej), dzięki wielkiemu wkładowi pracy zespołu
muzealnego oraz dzięki życzliwej uwadze i pomocy Krakowskiego
Oddziału Pracowni Konserwacji Zabytków, dokonana została w okresie
zaledwie czteromiesięcznym, od lutego do czerwca 1974 roku.
Aby uniknąć zamykania dla publiczności — nawet na relatywnie nie-
długi okres — wymagającej również odnowienia Galerii Sztuki Polskiej
XX wieku, pomieszczonej w Nowym Gmachu (jak to było konieczne
równocześnie w przypadku Zbiorów Czartoryskich, Galerii Sztuki Pol-
skiej do roku 1764 w Kamienicy Szołayskich oraz Galerii Polskiego Ma-
larstwa i Rzeźby XIX wieku w Sukiennicach) w tym samym roku, 1974,
przeprowadzono renowację sal i zrealizowano nowy układ Galerii, stop-
niowo, sala po sali, czasowo tylko wyłączając ze zwiedzania poszcze-
gólne pomieszczenia.
Rok 1974 przyniósł więc rekonstrukcję większości stałych galerii
JADWIGA BEZWIISISKA
Towarzystwo Muzyczne 3 czerwca 1974 roku, a uroczyste otwarcie mu-
zeum kompozytora (po gruntownym remoncie willi i przejęciu zbiorów,
zgromadzonych głównie jako rezultat głośnej akcji społecznej, kiero-
wanej wytrwale przez wiele lat przez pisarza i krytyka muzycznego,
Jerzego Waldorffa) miało miejsce już 16 marca 1976 roku. Muzeum Ka-
rola Szymanowskiego stało się ósmym oddziałem Muzeum Narodowego
w Krakowie, a szóstym otwartym dla publiczności. Jest to pierwsza
ekspozycja stała naszej instytucji poza Krakowem. Zyskała sobie ona
od razu sporą popularność wśród społeczeństwa całego kraju, a wiele
wskazuje na to, że i sympatię wśród -mieszkańców Zakopanego.
- 1 lutego 1975 roku utworzona została w Muzeum Pracownia Renowa-
cji Rzemiosła Artystycznego, od dawna bardzo potrzebna. Kierowni-
ctwo jej objął długoletni pracownik Muzeum, artysta rzeźbiarz Antoni
Bieszczad.
Na omawiany okres przypada ważna zmiana w Oddziale Zbiory Czar-
toryskich: przejęliśmy bowiem — po wielu latach gruntownego remon-
tu, wykonywanego przez Krakowski Oddział Pracowni Konserwacji Za-
bytków — gmach dawnego Arsenału miejskiego. Przekazanie bardzo
starannie przygotowanego obiektu nastąpiło w dniu 31 stycznia 1974
roku.
Sale Arsenału przeznaczono na pomieszczenie w nich w przyszło-
ści dwóch stałych ekspozycji: Galerii Sztuki Starożytnej oraz Milita-
riów ze zbiorów MNK. Ponieważ jednak niemal równocześnie należało
poddać remontowi i adaptacji pałac Czartoryskich i jego oficynę, mie-
szczące dotąd główny korpus Zbiorów trzeba było na czas remontu
przenieść zbiory do Arsenału, gdzie w salach pierwszego piętra urzą-
dzono — obejmującą wszystkie główne części kolekcji — wystawę pt.
Arcydzieła ze Zbiorów Czartoryskich. Pozostałe obiekty zmagazynowa-
ne zostały w obszernej sali parteru.
Wiele wysiłków poświęcono w roku 1974 ekspozycjom stałym. Po
odmalowaniu sal Galerii Sztuki Polskiej do roku 1764 w Kamienicy
Szołayskich, udostępniono Galerię publiczności w dotychczasowym
kształcie, lecz odświeżoną i uzupełnioną nowymi sprzętami.
Gruntownej zmianie uległa — również po odmalowaniu pomie-
szczeń — Galeria Polskiego Malarstwa i Rzeźby XIX wieku w Sukien-
nicach. Godny podkreślenia jest fakt, że radykalna zmiana koncepcji
Galerii (omówiona dalej), dzięki wielkiemu wkładowi pracy zespołu
muzealnego oraz dzięki życzliwej uwadze i pomocy Krakowskiego
Oddziału Pracowni Konserwacji Zabytków, dokonana została w okresie
zaledwie czteromiesięcznym, od lutego do czerwca 1974 roku.
Aby uniknąć zamykania dla publiczności — nawet na relatywnie nie-
długi okres — wymagającej również odnowienia Galerii Sztuki Polskiej
XX wieku, pomieszczonej w Nowym Gmachu (jak to było konieczne
równocześnie w przypadku Zbiorów Czartoryskich, Galerii Sztuki Pol-
skiej do roku 1764 w Kamienicy Szołayskich oraz Galerii Polskiego Ma-
larstwa i Rzeźby XIX wieku w Sukiennicach) w tym samym roku, 1974,
przeprowadzono renowację sal i zrealizowano nowy układ Galerii, stop-
niowo, sala po sali, czasowo tylko wyłączając ze zwiedzania poszcze-
gólne pomieszczenia.
Rok 1974 przyniósł więc rekonstrukcję większości stałych galerii