DOI Artikel:
Krasny, Piotr; Sito, Jakub: "Pan Piotr Polejowski snycyrz lwowski" i jego dzieła w kościele Franciszkanów w Przemyślu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25724#0189
„Pan Piotr Polejowski snycyrz lwowski” i jego dzieła w ...
187
nowicie efekt nerwowej szkicowości i swoistego niedopowiedzenia w warstwie faktu-
ralnej oraz impresyjnego uchwycenia ruchu, a tym samym wyrazu figury.
Można więc przyjąć, że Piotr Polejowski był najprawdopodobniej najpojętniej-
szym uczniem Pinsla, a po śmierci tego mistrza stał się głównym „dziedzicem” jego
sztuki i bodaj czy nie najważniejszym obok Antoniego Osińskiego rzeźbiarzem
lwowskim. Jego wielką zasługą jest przeniesienie głównego nurtu tradycji pinslow-
skiej z prowincjonalnego Buczacza do Lwowa i jej trwałe zakotwiczenie w środowi-
sku promieniującym na całą Ruś Koronną i sąsiadujące z nią ziemie. Nie będzie chy-
ba przesady w stwierdzeniu, że to właśnie Piotr Polejowski nadał nową siłę oddziały-
wania artystycznym kreacjom Pinsla, choć pełne uzasadnienie tej tezy wymaga jesz-
cze dalszych badań. Inna sprawa, że wraz z objęciem „fabryki” katedry lwowskiej
Polejowski zarzucił pracę rzeźbiarza, by poświęcić się z równym sukcesem karierze
architekta, lepiej płatnej i bardziej prestiżowej. Znamienny jest jednak fakt, że jego
najwybitniejsze dzieło architektoniczne mieści się w zakresie aranżacji wnętrz i „ma-
łej architektury”, a zatem w obszarze, na którym stykały się kompetencje rzeźbiarza i
architekta. W zakresie czystej sztuki dłuta rodzinę Polejowskich miał reprezentować
odtąd już wyłącznie młodszy Maciej.
187
nowicie efekt nerwowej szkicowości i swoistego niedopowiedzenia w warstwie faktu-
ralnej oraz impresyjnego uchwycenia ruchu, a tym samym wyrazu figury.
Można więc przyjąć, że Piotr Polejowski był najprawdopodobniej najpojętniej-
szym uczniem Pinsla, a po śmierci tego mistrza stał się głównym „dziedzicem” jego
sztuki i bodaj czy nie najważniejszym obok Antoniego Osińskiego rzeźbiarzem
lwowskim. Jego wielką zasługą jest przeniesienie głównego nurtu tradycji pinslow-
skiej z prowincjonalnego Buczacza do Lwowa i jej trwałe zakotwiczenie w środowi-
sku promieniującym na całą Ruś Koronną i sąsiadujące z nią ziemie. Nie będzie chy-
ba przesady w stwierdzeniu, że to właśnie Piotr Polejowski nadał nową siłę oddziały-
wania artystycznym kreacjom Pinsla, choć pełne uzasadnienie tej tezy wymaga jesz-
cze dalszych badań. Inna sprawa, że wraz z objęciem „fabryki” katedry lwowskiej
Polejowski zarzucił pracę rzeźbiarza, by poświęcić się z równym sukcesem karierze
architekta, lepiej płatnej i bardziej prestiżowej. Znamienny jest jednak fakt, że jego
najwybitniejsze dzieło architektoniczne mieści się w zakresie aranżacji wnętrz i „ma-
łej architektury”, a zatem w obszarze, na którym stykały się kompetencje rzeźbiarza i
architekta. W zakresie czystej sztuki dłuta rodzinę Polejowskich miał reprezentować
odtąd już wyłącznie młodszy Maciej.