DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.6031#0111
na marginesie kart rozmieszczonych zostało dziewięć konturowych rysunków
atramentem, niezwykle prostych i schematycznych, całkowicie pozbawionych
modelunku246. Od XV wieku upowszechniała się przede wszystkim technika
barwnego lawowania, stosowana głównie w kronikach - latopisach247, oraz wzor-
nikach (podlinnikach^), natomiast w rękopisach liturgicznych nadal przeważały
miniatury malowane farbami kryjącymi. Do nielicznych przykładów należy lawowany
rysunek Mateusza Ewangelisty w pskowskim lekcjonarzu z roku I4Ó324 .
Tak skromnie reprezentowany rysunek w ruskim malarstwie książkowym
środowisk zachodnich 1 północnych, najbliższych kulturowo 1 geograficznie,
nie dostarcza porównań miniaturom w Ewangeliarzu Ławryszewskim, które
bliższe są wielobarwnym 1 delikatnie lawowanymi rysunkom w rękopisach
bizantyńskich, np. w oksfordzkim cod. gr. 3 z wieku XIII. W rękopisie tym
figury 1 popiersia świętych, szczególnie żołnierzy, Chrystusa i Marii, kilku
aniołów, apostołów, biskupów, a także kompozycja Deesis, Marii z Dzieciątkiem
oraz Chrztu Chrystusa 1 Spotkania z Samarytankę, są znacznych rozmiarów,
rozmieszczone na marginesach brzegowych wypełniają niemal całą ich wysokość.
Rysunki powstały bez wątpienia juz po napisaniu tekstu, ponieważ ich kontury
niekiedy zachodzą nawet na kilka liter; można z tego wnioskować, iż nie
zamierzano pokryć ich farbami, wówczas bowiem wiele słów zostałoby całkowicie
zatartych. Monumentalne 1 antykizujące w stylu rysunki wykonane brunatnym
atramentem są delikatnie modelowane grubszymi pociągnięciami pędzelka.
Wyjątkowo wypełnione brązem są kontury krzyża na nimbie Chrystusa ffol. IIV
włosy kilku świętych (fol. 28v) oraz clavi na tunikach aniołów (ff.I84
1 240v). Pod koniec rękopisu rysunki są lekko podbarwione zielenią, rózowawą
ochrą i brązem o czerwonym odcieniu.
O wiele liczniejsze przykłady miniatur rysunkowych odnaleźć można
w zachodnim malarstwie książkowym, szczególnie zaś karolińskim. Jednak minia-
tury w Ewangeliarzu Ławryszewskiego nie zawierają rysów zachodnich ani w zakre-
sie ikonografii, ani tez stylu, można więc przyjąć, iż także w zakresie techniki
odzwierciedlają tradycję bizantyńską a me zachodnią.
246 Zob. G. I. Wzdornow 1980, s. 90-104.
47 Do najstarszych należy tzw. Radziwiłłowski latopis (zwany tez Kónigsbergskim względnie
Królewieckim) z końca w. XV (Petersburg, Biblioteka Akademii Nauk, cod. 34-5-30),
obejmując dzieje Rusi do r. 1206 ilustrowane 6l8 rysunkami częściowo barwionymi
w kolorach czerwonym, zielonym, żółtym. Zdaniem N. P. Kondakowa 1902, s. 115, oryginał
powstał w XIII w. na Rusi włodzimiersko-suzdalskiej lub halickiej. Nie można jednak ustalić
czy owa XV-wieczna kopia powtarza również technikę miniatur zdobiących XIII-wieczny
egzemplarz latopisu. Szerzej o tym O. I. Podobiedowa 1965, s. 49-101.
248 Zob. T. Mina 1978.
atramentem, niezwykle prostych i schematycznych, całkowicie pozbawionych
modelunku246. Od XV wieku upowszechniała się przede wszystkim technika
barwnego lawowania, stosowana głównie w kronikach - latopisach247, oraz wzor-
nikach (podlinnikach^), natomiast w rękopisach liturgicznych nadal przeważały
miniatury malowane farbami kryjącymi. Do nielicznych przykładów należy lawowany
rysunek Mateusza Ewangelisty w pskowskim lekcjonarzu z roku I4Ó324 .
Tak skromnie reprezentowany rysunek w ruskim malarstwie książkowym
środowisk zachodnich 1 północnych, najbliższych kulturowo 1 geograficznie,
nie dostarcza porównań miniaturom w Ewangeliarzu Ławryszewskim, które
bliższe są wielobarwnym 1 delikatnie lawowanymi rysunkom w rękopisach
bizantyńskich, np. w oksfordzkim cod. gr. 3 z wieku XIII. W rękopisie tym
figury 1 popiersia świętych, szczególnie żołnierzy, Chrystusa i Marii, kilku
aniołów, apostołów, biskupów, a także kompozycja Deesis, Marii z Dzieciątkiem
oraz Chrztu Chrystusa 1 Spotkania z Samarytankę, są znacznych rozmiarów,
rozmieszczone na marginesach brzegowych wypełniają niemal całą ich wysokość.
Rysunki powstały bez wątpienia juz po napisaniu tekstu, ponieważ ich kontury
niekiedy zachodzą nawet na kilka liter; można z tego wnioskować, iż nie
zamierzano pokryć ich farbami, wówczas bowiem wiele słów zostałoby całkowicie
zatartych. Monumentalne 1 antykizujące w stylu rysunki wykonane brunatnym
atramentem są delikatnie modelowane grubszymi pociągnięciami pędzelka.
Wyjątkowo wypełnione brązem są kontury krzyża na nimbie Chrystusa ffol. IIV
włosy kilku świętych (fol. 28v) oraz clavi na tunikach aniołów (ff.I84
1 240v). Pod koniec rękopisu rysunki są lekko podbarwione zielenią, rózowawą
ochrą i brązem o czerwonym odcieniu.
O wiele liczniejsze przykłady miniatur rysunkowych odnaleźć można
w zachodnim malarstwie książkowym, szczególnie zaś karolińskim. Jednak minia-
tury w Ewangeliarzu Ławryszewskiego nie zawierają rysów zachodnich ani w zakre-
sie ikonografii, ani tez stylu, można więc przyjąć, iż także w zakresie techniki
odzwierciedlają tradycję bizantyńską a me zachodnią.
246 Zob. G. I. Wzdornow 1980, s. 90-104.
47 Do najstarszych należy tzw. Radziwiłłowski latopis (zwany tez Kónigsbergskim względnie
Królewieckim) z końca w. XV (Petersburg, Biblioteka Akademii Nauk, cod. 34-5-30),
obejmując dzieje Rusi do r. 1206 ilustrowane 6l8 rysunkami częściowo barwionymi
w kolorach czerwonym, zielonym, żółtym. Zdaniem N. P. Kondakowa 1902, s. 115, oryginał
powstał w XIII w. na Rusi włodzimiersko-suzdalskiej lub halickiej. Nie można jednak ustalić
czy owa XV-wieczna kopia powtarza również technikę miniatur zdobiących XIII-wieczny
egzemplarz latopisu. Szerzej o tym O. I. Podobiedowa 1965, s. 49-101.
248 Zob. T. Mina 1978.