DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48105#0282
- Startseite des Bandes
- Alle zugehörigen Werke
- Bibliographische Information
- Literatur zu den historischen Beständen der Universitätsbibliothek Heidelberg
270 Anth. Cephalanae 1. IV (Planudeae 1. I c. 37a)
val μάν ωβαντως τονξ βότρνας, αί'τε πέλονται
ώριμοί αί'τε χύδαν ομφακες, εντοέπικεν.
μένας άχράδας άφείλετο. ex duabus his explicationibus una,
ellipsi nititur non ferenda: ήού φ&άνει τις)} αυτω μοι- παραϋ’είς
άχρ. ήκαί)> έγκ., altera etsi sensu non caret (ut corruptum sch.w,
quod ob eam causam vid. omisisse Diibner), tamen ad tradita
verba accommodari nequit | varia proposuerunt ad restituendos
versus: άλλά ποτ’ αυτό, ήν τις μοι παρα&εις (sc. ή) άχράδας,
έγκ. Scaliger; άλλά πο&’ οντος, ήν τις μοι παρα&είς, άχρ.
Huet; αλλά πο& αυτούς αί' κ’ ώμάς παραΌ’ής άχρ., έγκ.
Salm. (verba irofi’ αυτούς ad παρα&ής referens: csi nobis escam
apponas’); άλλ’ δ, croif' αντους αί' κ’ ωμάς παραλής άχρ. Wake-
field; άλλά που αυτός, α’ί κ’ ωμ. παραό’ής άχρ. Harberton; άλλ’
δ λαφνκτας, κήν ωμάς (s. αί κωμάς i. e. αί και ώμ.) παραλής
Jac., άλλ’ οδε δ’ αί' τις ’Αμφοΐν νων παρα&ήτ’ άχρ. Eldick (par-
ticulam δέ perperam post άλλά inferens), άλλ’ άπι’ ούτος, αυτω
μοι παρα&εϊς αχράδας, έγκ. (epira dulcia hic deglutit, obiectans
mihi acerba silvestria’) Reiske; άλλά ποτ’ αυτό αυτω μοι παρα-
ϋ-έν primo tentavit Casaubonus (qui paulo rectius προτε&έν
scribere poterat), idem mutata sententia, ut qualia excidissent
ostenderet, finxit haec: άλλά πο&’ αντους
ήάντίοι άρπαλέης εί'νεκα τοϋδε βίης'
οσοας γάρ κοινή τις πάρ&ετο τοΐς δνβίν, ουτοςβ
αυτω οι παρα&εις άχρ. έγκέκαφεν. Casauboni rationem seque-
bantur Jac., Mein. ita, ut ex duobus qui perissent versibus
alterius tantum clausulam excogitarent, Jac. αί δε ποτ’ αύας
(αίτ’ ώμάς), Mein. αί'τε πεπείρονς; Geffcken denique et Heck.
(post άλλά Tto-fi’ αντους) duorum versuum iacturam notant
continuantque ille αΐτ’ ωμάς, hic αΰτ’ ωμάς παρα&ής. Duo,
opinor, uvarum genera afferuntur a Leonida, non item duo
pirorum (quod vidit Heck.); deos autem dicit ambos illos qui-
dem aeque precibus hominum moveri, sed alterum dona omnia
sibi vindicare soli quae ambobus offerantur, ut priori subiecto
(&μφω μεν) alterum, quo unus Hercules significetur, opponi
necesse sit; itaque scripsi άλλ’ όδ’ άπονρας, αί' πως νων
(s. αί κοινάς) παραϋ'ής άχρ., έγκ. ρ. 269, 4 άχράδας: 'ήγουν
άππίδια (immo άπίδια) δρεια’ sch.B | ένκέκαφεν Ρ, cr.Pl
1 ναι μάν: cf. Leon. VH 422, 6; 665, 5 | ώσ αύτωΰ Ρ ώσαυ-
τωΰ Ρ1Μ | τούο Ρ Ρ1, τώς Br. | αίτε Ρ oirs Ρ1 | τίθενται? φέρονται?
an λέπονται? (cf. Antiphan. 135 Κ. II 67 μάξης μελαγχρη μερίδα
λαμβάνων λέπει) 2 ώριμοι potius quam ωρ. Ρ; ν. Leon. 329,4
ωρια δωροφορεΐ, 563, 3 έφώριος ήδη (at noli praeferre ωριοι) |
αί' τ’ έχνλαν? Ppc αί' τε χνλαν? Pae (incertae pros. et pristinae
et a C positae); οΐτε χύδην Pl, cr. Salm.; cf. Leon. XVI 306
val μάν ωβαντως τονξ βότρνας, αί'τε πέλονται
ώριμοί αί'τε χύδαν ομφακες, εντοέπικεν.
μένας άχράδας άφείλετο. ex duabus his explicationibus una,
ellipsi nititur non ferenda: ήού φ&άνει τις)} αυτω μοι- παραϋ’είς
άχρ. ήκαί)> έγκ., altera etsi sensu non caret (ut corruptum sch.w,
quod ob eam causam vid. omisisse Diibner), tamen ad tradita
verba accommodari nequit | varia proposuerunt ad restituendos
versus: άλλά ποτ’ αυτό, ήν τις μοι παρα&εις (sc. ή) άχράδας,
έγκ. Scaliger; άλλά πο&’ οντος, ήν τις μοι παρα&είς, άχρ.
Huet; αλλά πο& αυτούς αί' κ’ ώμάς παραΌ’ής άχρ., έγκ.
Salm. (verba irofi’ αυτούς ad παρα&ής referens: csi nobis escam
apponas’); άλλ’ δ, croif' αντους αί' κ’ ωμάς παραλής άχρ. Wake-
field; άλλά που αυτός, α’ί κ’ ωμ. παραό’ής άχρ. Harberton; άλλ’
δ λαφνκτας, κήν ωμάς (s. αί κωμάς i. e. αί και ώμ.) παραλής
Jac., άλλ’ οδε δ’ αί' τις ’Αμφοΐν νων παρα&ήτ’ άχρ. Eldick (par-
ticulam δέ perperam post άλλά inferens), άλλ’ άπι’ ούτος, αυτω
μοι παρα&εϊς αχράδας, έγκ. (epira dulcia hic deglutit, obiectans
mihi acerba silvestria’) Reiske; άλλά ποτ’ αυτό αυτω μοι παρα-
ϋ-έν primo tentavit Casaubonus (qui paulo rectius προτε&έν
scribere poterat), idem mutata sententia, ut qualia excidissent
ostenderet, finxit haec: άλλά πο&’ αντους
ήάντίοι άρπαλέης εί'νεκα τοϋδε βίης'
οσοας γάρ κοινή τις πάρ&ετο τοΐς δνβίν, ουτοςβ
αυτω οι παρα&εις άχρ. έγκέκαφεν. Casauboni rationem seque-
bantur Jac., Mein. ita, ut ex duobus qui perissent versibus
alterius tantum clausulam excogitarent, Jac. αί δε ποτ’ αύας
(αίτ’ ώμάς), Mein. αί'τε πεπείρονς; Geffcken denique et Heck.
(post άλλά Tto-fi’ αντους) duorum versuum iacturam notant
continuantque ille αΐτ’ ωμάς, hic αΰτ’ ωμάς παρα&ής. Duo,
opinor, uvarum genera afferuntur a Leonida, non item duo
pirorum (quod vidit Heck.); deos autem dicit ambos illos qui-
dem aeque precibus hominum moveri, sed alterum dona omnia
sibi vindicare soli quae ambobus offerantur, ut priori subiecto
(&μφω μεν) alterum, quo unus Hercules significetur, opponi
necesse sit; itaque scripsi άλλ’ όδ’ άπονρας, αί' πως νων
(s. αί κοινάς) παραϋ'ής άχρ., έγκ. ρ. 269, 4 άχράδας: 'ήγουν
άππίδια (immo άπίδια) δρεια’ sch.B | ένκέκαφεν Ρ, cr.Pl
1 ναι μάν: cf. Leon. VH 422, 6; 665, 5 | ώσ αύτωΰ Ρ ώσαυ-
τωΰ Ρ1Μ | τούο Ρ Ρ1, τώς Br. | αίτε Ρ oirs Ρ1 | τίθενται? φέρονται?
an λέπονται? (cf. Antiphan. 135 Κ. II 67 μάξης μελαγχρη μερίδα
λαμβάνων λέπει) 2 ώριμοι potius quam ωρ. Ρ; ν. Leon. 329,4
ωρια δωροφορεΐ, 563, 3 έφώριος ήδη (at noli praeferre ωριοι) |
αί' τ’ έχνλαν? Ppc αί' τε χνλαν? Pae (incertae pros. et pristinae
et a C positae); οΐτε χύδην Pl, cr. Salm.; cf. Leon. XVI 306