Studia Wilanowskie (2.1977)

- 46

wariant pogoni za okechanę na zasadzie odbicia
odwróconegc kłopotów miłosnych bohaterów wyższe*,
ge stopnia, Sięgnął zatem do przedakeji, prze-
kładając relację na działania dramatyczne w in-
tencji czysto teatralnej, "ogrywania" motywu,
wszystkie bowiem wspomniane sceny kończę się
niezmiennie ucieczkę Lilii, zawsze Tryfon zosta-
je wystawiony na dudka. Różne sę tylko okolicz-
ności i chwyty. Jakkolwiek głównie scena ostat-
nia wykazuje największą zależność od wzoru, tak-
że w dwóch pozostałych odnajdujemy okruchy mate-
rii Pasterza, wkomponowane jednak z rozmysłem w
kontekst.
Scena I 6 przedstawia Tryfena-ezułegp paste-
rza, Posługuje się on stylistykę nawięzujęcę do
wypowiedzi Filena. Jest i "piękna serce" 1 proś-
ba e litość, ta sama frazas "Zda mi aię niepodob-
ne, żeby w tak ślicznej twarzy dla mnie tak wie-
le miało być trucizny". Lilia najwidoczniej czu-
ja się obrażona utratę pernki^^^.
Intermedium następne /II 2/ ukazuje Trytona
na ł&wach. Tym razem zapożyczył się u Sylwia
ścigającego swego drogiego ^elampas
Ciebie, ciebie!
Lilj,a
Ale "słyszę tu ludzi. Ach gdyby był taój
Fileno tu się schował!
Tryfon
CieWieT**ciebie! Miech będę przeklęci psy
takiego rodzaju, których im barziej wo-
łam, tym barziaj uciekają.
Tłumacz nieporadnie przekazał tekst, który w Pas-
terzu brzmiał:
Silvio
Te^ Melampe, te"!
/.../ Maledetta la fera che seguiati!
/II 2 *w. 354, 374/