Sylloge commentationum theologicarum (2.1801)

laudatio Simonis EpifcopU. 41
diae Ordinibus ad synodum Dordracenam, vt
consilio sententiaque illis seruiret, vocatum, nec
auditum, nec defensum satis , haereseos accusa-
tum, condemnatum, munere motum, imo in
exilium fuisse puisum.
Admiranda autem in Epifcopio nostro eluce-
scit animi constautia, quod et a solo patrio ex-
torris, atque tum in Brabantia, tum in Gallia
vagus et exui errans, in rebus hisce difficiliori-
bus aequam semper mentem seruauerit, nullo
prorsus modo iniurias vltus. Eum, aliorum
etiam Remonstrantium ope, tum reipublicae, tum
Reformatae ecclesiae exitium suisse molitum, cla-
mabant eius quidem aduersarii: sed multos, qui
de hac vel illa parte triumphant, saepius obtre-
ctatorum Termonibus aures praebere, et ne vul-
gus persecutorum fata misereatur, impunitas ac
liberas accubitiones, inimicitias et vexationes
permittere, cum eruditissimo Baelio a ) quisque
lubenter fatebitur. Nihil e contrario impruden-
ter ac temerarie egit Episcopius; sed quid agen-
dum esset, etiam atque etiam considerauit, sem-
per veritus, ne facti ratio calumniis ansam prae-
beret. In illo nempe locum obtinuit, quam ele-
ganter descripsit Cicero, virtus, quae in tem-r
pestate quieta est, et lucet in tenebris; quae
pulsa loco manet tamen , atque haeret in patria,
splendetque per sese semper, nec alienis ynquam
sor-
a) Dict. art. Episc. Rem. B. T. 11. Ed. 1730. p-. 37-?,
c 5