Sylloge commentationum theologicarum (2.1801)

laudatio Simonis EpiscoplL
ptura s. aperte satis sunt tradita, vno ore consen-
tire, atque igitur omnes hosce ad eandem com-
munionem esse vocandos , ac mutuae tolerantiae
vinculo arctisstme coniungendos: haec omnia
primus fere inter theologos docere ausus est no-
ster Episcopius, secutus fortasse a Jatere magni
nominis virum, Arminium, illaque ipsa omni
argumentorum vi demonstrauit, atque hac ratio-
ne ecclesiam christianam ad pristinam dignita-
tem, libertatem simplicitatemque restituere, in-
fausto licet euentu, omnino voluit.
Quum autem ea omnium nostra est imbecil-
litas , vt non statim ad ingenii aut doctrinae fa-
stigium adscendamus , ne minime quidem Epi-
scopio vitio vertendum est, quod rationibus non-
numquam melius edoctus, priorem lentendam
postea mutauerit. In errore perseuerare stupidi
ac pertinacis esie ingenii; sententiae contra mu-
tationem non semper pro mobilitate ingenii at-
que inconstantia habendam esse, vnusquisque
nouit. Eadem ratione suae stbi infirmitatis no-
ster conscius , omne illud , quod diligentia ac
inuestigatio praestare valent, in indaganda veri-
tate semper adhibuit, atque exinde modeste et
libere sententiam suam proponendi, vniuscuius-
que captui accommodandi, fingulorumque iudi-
cio subiiciendi consuetudo nata est. Hinc et
illud ortum studium, quo in errore consenescere
nolens, veritati semper aures praebendo para-
tum sese praestiteriu
D®