Sylloge commentationum theologicarum (6.1805)

pg JSlitzfch: de difcrimine
gratiae diuinae cognitio a se inuicem plane sepa-
ratae essent, illa amstav et virtutis neglectum
aut vanam eius opinionem, haec autem supersti-
tionem et pietatem mere pailiuam , in homine
gigneret, neutra animum eius ad fiduciam pra-
ctico-moralem h. e. ad veram pietatem erigere
posiet. Sic satis intelligitur, gratiam Dei mo-
ralem (h. e. eam, quae ex amore virtutis per-
sectae, qualis in Iesu fuit, quatenus ea in hu-
manam naturam cadit, repetenda est,) cum in-
terna mentis lege amicissime conspirare. Sed
ea plane aduersatur legi Dei externae, ita vt,
hac lege publice valente, institutio de gratia
publicam auctoritatem habere non possit. Igi-
tur sese non limitant inuicem, sed tollunt. Sci-
licet lex Dei externa, etiamsi sit tota argumen-
ti moralis, tamen cum careat forma morali vta-
turque modo praecipiendi et commouendi de-
spotico, nullo modo haberi potesi pro lege mo-
rali. Extra hominem insiitutio tantum moralis
locum habet, non legislatio moralis. Iam quo-
niam externa Dei lex per ipsam notionem non
esi moralis, ea nec admittere potesi, si secum
consentire et valere velit, moralem illam iudi-
candi et gubernandi rationem, quam gratiam
diuinam appellamus. Non nisi arbitrariam et
despoticam gratiam admittit. Hac autem vbi
non vtitur, non potesi non omnes homines ab-
solute damnare; id quod ex ipsa huius legis no-
tione consequitur. Nam cum sit externa ea-
demque diuina, vt externa et ciuilis metu poe-
na-