Sylloge commentationum theologicarum (7.1806)

loci i Ioh. 111, ig-22.

7

Neque vero amor aliorum hanc tantum ha-
bet oportunitatem, vt ex eo liceat cognoscere,
nos vere Chrilli discipulos esse, sed aliam quo-
que, vt animum nostrum peccatorum conscien-
tia perturbatum tranquillare possimus. Hoc
videlicet est illud, quod Ioannes eloquitur his
verbis, quae sequuntur: Ivotl epLTc^odev «*Jt«
7x&bc/Jisv tdg rtfA.lv. ILeideiv quidem
Tivcl satis consrat habere vim slectpndi, alterius
nobis conciliandi, irae omnino que perturbatio-
nis eius sed.mdae, vt Matth. XXVIII, 14. Act»
XII, 20., suntque haec: 'nstfynv adg vMpllxg
YjU.lv et alterum illud v. 20. 21.: r, y.xgllx
yu.!v KSCTxyivlarxei YlfA.lv haud dubie disiuncta,
vt ex vno contrario alterum posiit intelligi, nec
aliud est tteldenj xagd. e/utTipoSev 0£* quam 'nx^-
^Y]7ictv ?xSiV KQCS T«V veri*. 21. Causta
huius effectus in prorntu est cognoscentibus dis-
ciplinam Christi, qui praescriptis precibus, qui-
bus rogari Deum oporteat, vt nobis condonet
peccata sicut et ipsi aliis veniam peccatorum de-
derimus, diserte addit Matth. VI, 14.: Si ho-
minibus peccata condonaueritis, Pater vejler
caelejlis vobis quoque condonabit. Eandemque
in sententiam Ioannes dixerat v. 14.: E morte
tranfinimus ad vitam, propterea quod amamus
sratres; qui non amat fratrem, manet ille in
morte. Nam /u,eT%(2s(lnxivui ex t£ Solvcctu elg
tv'v £wy\v quid potest esse aliud quam: capitis
quidem damnatum, certe morte dignum esie,
sed absolutum iudicis sententia non habere quod
A 4 poe-