Sylloge commentationum theologicarum (7.1806)

i6 Noesfett: inteypr.gr/imnat.

to speraret, fore, vt Christus, immemor iniu-
riae sibi a Petro factae, lubentistitnus, quae de-
jiquisset, condonaret. Quosi igitur ille locus
nostri simillimus reperitur, quidni in nostro
quoque iucundissimae ipei potius, quam poena-
rum metuendarum signisicationem a Deo, omni-
um rerum intelligentissimo factam, agno-
scamus ?
Erunt autem fortassis qui vereantur, ne
haec interpretatio contraria sit iis quae sequun-
tur versu 21.: si animus nofter, o mei! nos
non condemnet, bono quoad Deum animo pof-
fumus esse siue optima quaeuis sperare. Haec
enim pugnare inter se videntur, quod his ipsis
verbis talis ac tanta spes iis asseratur, qui se
ab animo suo non condemnatos sentiunt, in il-
lis autem superioribns v. 19. et 20. his etiam,
qui se animi sui sententia condemnatos videant.
At illa KCCToiyvoovis ryjg kaqlixg riiu£v longe alia
est in his quam in illis verbis. Superiora qui-
dem illa: n edv KCtTuy. y\(Jlw y\ de
quocunque delicto loquebantur, excepto eo
quod continetur vacuitate animi nostri a vera
caritate aliorum. Planistime enim ibi dicebat
Toannes: perhanc caritatis veristimae conscien-
/tiam tranquillare nos posse animos nostros, et-
iamjl multorum aliorum vitiorum memoria an-
geremur. Ex quo sponte consequitur, in v er-
su nostro 21. non de omnibus omnino delictis
nostris dici, sed se conscientia vacui ab aliorum

vero