Tibullus, Albius: Albii Tibulii Elegiae (Tölz, 1920)

Elegia ii.

DDE MERVM VINOQVE

nouos compesce dolores,/Occupet
ut fessi lumina meta sopor:

Neu quisquam multo percussum tempora Baccho
Excitet, infelix dum requiescit amor.
Nam posita est nostrae custodia saeua puellae,
Clauditur et dura ianua firma sera.
Ianua difficilis, domini te uerberet imber,
Te Iouis imperio fulmina missa petant.
Ianua, iam pateas uni mihi, uicta querelis,
Neu furtim uerso cardine aperta sones.
Et mala si qua tibi dixit dementia nostra,
Ignoscas: capiti sint precor illa meo.
Te meminisse decet, quae plurima uoce peregi
Supplice, cum posti florida serta darem.
Tu quoque ne timide custodes, Delia, falle.
Audendum est: fortes adiuuat ipsa Venus.
Illa fauet, seu quis iuuenis noua limina temptat,
Seu reserat fixo dente puella fores:
Illa docet molli furtim derepere lecto,
Illa pedem nullo ponere posse sono,
Illa uiro coram nutus conferre loquaces
Blandaque compositis abdere uerba notis.
Nec docet hoc omnes, sed quos nec inertia tardat
Nec uetat obscura surgere nocte timor.
En ego cum tenebris tota uagor anxius urbe,

b

IX