DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14278#0020
ΑΕ 1917
χωλοί, δνσχεραίνοντες έπί τώ μη τυγγάνειν, ων
ήλπιζον, κατελάλουν τό δόγμα, -;,ά.σ/.οντες ού πραγ-
μάτων, άλλά γραμμάτων εχειν αύτο διάθεσιν»,
και περαιτέρω: «ταΟτα μεν ούν 6π Αιτωλών έλέ-
γετο κατακόρως. - — πλεοναζούσης δέ της των
Αιτωλών διαβολής και πιστενομένης παρ' ένίοις
κτλ.». Επίσης τα έν στ. 5-6 της έπιστολής
«προεστηκότος τον ενδόξου » και έν στ. 13 «περί
τιλείστον ποιούμενοι χάριτα και φιλοδοξίαν», έν
στ. 12 «εν ούό'εΐ'ί φιλαργνρήσαι βεβουλήμεϋα»
/.■χ.: έν στ. 8-10 «πάσας δίδομεν ττ\ υμετέρα πά-
λλει», έχουσι τά λίαν στενά ανάλογα -αρά Πολυ-
βίω; «πολλού; και ποικίλους ήναγκάζετο ποιεΐ-
σθαι λογού; (5 ΖΥιος έν τφ συνεδρίω (ενν. της Κο-
ρίνθου), διδάσκων ώς, εΐπερ βούλονται καϊ την των
Ελλήνων εϋκλ.ειαν όλόκληρον (πρβ. «ολοσχερώς»
έν στ. 4 περιποιήσασΰαι και καθόλου πιστευΟήναι
-αρά πδσι, διότι καΐ την ες άρχής έποιήσαντο
διάβασιν οΰ τοΰ συμφέροντος ένεκεν, άλλά της
τών "Ελλήνων έλευΟερίας, έκχωρψέον εΐη πάντων
των τόπων». Ομοίως τά έν στ. 2-!} της έπιστο-
λής «φανεράν πεποήκαμεν ζλ/ι· τε ΐοΥαι· και τοϋ
δήμου τοΰ Ρωμαίων προαίρεσιν» ενουσι τάς αυ-
τά; σχεδόν λέζεις τοις -αρά Πολυβίω έν III 46,
1 'λ ' 6αυμαστόν γάρ ήν και το Ρωμαίους έπι ταύ-
της γενέσθαι της προαιρέσεως και τον ήγούμενον
αυτών Τίτον».
Ομως παρά πάντα ταύτα δέον να λάβωμεν ΰπ
δψιν το έν στ. Η «όσαι γαρ ποιε απολείπονται
κτήσε'.; έγγειοι κα'ι οίκίαι», έ; ού δηλοΟται δτι αί
περίελθοΟσαι εί; τήν κυριότητα τοΰ δημοσίου τών
Ρωμαίων μετά την έν ταΐς Κυνο; Κεφαλαϊς μά-
χην και ήτταν τοΰ Φιλίππου κτήσεις υπέστησάν
τίνα αείωσιν, ήτι; ουσχερώ; ήοΰνατο να έπέλθη
έν όιαστηματι μηνών τίνων, ήτοι άπο της μάχης
έκείνη; μέ/ρι τοΰ έν τοις [σθμίοις συνεδρίου· _ού-
ναντίον το ποιέ και ή άπόλ.ειψις ύποδεικνύουσι
διαρροήν χρόνου ετών τίνων τούλάχιστον. 1 -άρχε;
δέ όντως περίπτωσις συμοιβάζουσα τοΰτό τε και
την έν γένει ιδιότητα τοΰ «διπλωματικωτάτου» ,
ώς νΰν λέγομεν, Ιίτου, όστις ούοέν μέν έ'ποαττεν,
εί μή ητο συμφέρον τη έαυτοΰ πατρίδι, πάντας οέ
τους λόγους κα'ι τάς δωρεάς έξετέλει, μόνον εις
τοιαΰτα συμφέροντα της Ρώμης, προφανή ή μέλ-
λοντα νά έπέλΟωσιν, άποό'λέπων.
Πράγματι οέ κατά τά; παραμονάς τοΰ Άντιο-
χικοΰ πολέμου, έπεδείςατο ό Τίτος μεγίστην δρα-
στηρ'.ότητα, τό μέν /ατηγορών τους Αιτωλούς και
τον Αντίο·/ον, τό οέ προσπαΟών νά συγκράτηση
εις την φιλίαν τών Ρωμαίων, ίσους ήδυνατο πλεί-
στους τών Ελλήνων, άλλους οέ νά προσαγάγηται
πρό; αυτήν ιδίως έν έτει 192 -Χ, έπικειμένου
τοΰ ΐοβεροΰ τοις Ρωμαίοις πολέμου έκείνου, έμε-
ρίμνα πανταχού της Ελλάδος ό I ίτος, ούχ ήττον
έν Θεσσαλία, '.'να τους μέν Μάγνητας προσέλκυση,
τους οέ Θεσσαλούς και Περραιβούς συγκρατήση
πιστούς' τότε ήσαν αναγκαιότατα! τώ Ί ίτω, ώς
τά μάλιστα συμφέρουσα1, τη Ρώμη, αί τε δωρεαί
προς τους φίλους και αί άπειλα'ι και υποσχέσεις
πρό; τους εχθρούς και ούδετέρους. ΚατώρΟωσε οέ
οΰτ(ος έν μέν τή πρωτευούση τών Μαγνήτων Δη-
μητριάδι νά σχηματίση αρκούντως ίσχυρον κόμμα
υπέρ τών Ρωμαίων, τους οέ Ηεσσαλοϋς νά πείση,
ίνα άναλάβωσιν έκστρατειαν κατά της Δημητριά-
δος αύτής ύπό τον στρατηγον τοΰ κοινοΰ τούτου
Εύνομον (πρβ. Λίβιον έν 3θ, 39 κ. έ.).
Οΰτω λοιπόν δέν δύναται τις νά άποκλείση την
παραδοχήν τοΰ ότι ή έπιστολή ήδύνατο νά γραφή
τώ 1!·2 πΧ, δι ή; και ή κατηγορία τών τότε δη
μάλιστα καταλαλούντων τού; Ρωμαίου; Αιτωλών
δικαιολογείται, και ή δοιρεά κτημάτων καϊ οικιών
συμβιβάζεται, κα'ι ό υπονοούμενο; έν στ. 8 ώ; διαρ-
οεύσας άπο τοΰ 19ν πΧ χρόνος ερμηνεύεται*
τοιαύτην παραδοχήν δέν κωλύει [ίεζαίως ή τυπική
αναγραφή τοΰ Τίτου ώς υπάτου και στρατηγοΰ,
ένισ/ύει δέ Ό χαρακτήρ τοΰ Ιίτου, δι' ού εξεύρι-
σκε τους καιρούς κα'ι διά ποικίλων τρόπων κα'ι
προσχημάτων μετέχει ρ ίζετο πρός το συμφέρον της
Ρώμης. — Σημειωτέον δέ ότι έν μέν στ. 1 το Π
τοΰ ύπατος έγραψε σχεδόν τρισκελές καθέτως ό χα-
ράκτης, έν δέ στ. 14 τό Ν τοΰ μέντον έχάραςεν
ό'μοιον σχεδόν Π.
Λ{\\\ στ. [11. Τον στίχον τοΰτον, μετά του
πρώτου ήμίσεος τοΰ λοιποΰ τυπικοΰ της άπελευ-
Οερώσεως Α, νοητέον έπιγεγραυιυι.ένον έπ'ι έτέρου
ύπερκειμένου σπονδύλου της παραστάδος' διότι
ολίγον ΰπέρ τον στ. 1 υπάρχει ή άκμή τοΰ λίθου
κα'ι ούδέν ίχνος γραμμάτοαν διατηρείται.
303' στ. 1]-2. Έκ τοΰ έδωκαν τοΰ στ. 2 βε-
βαιοϋται τό εύθΰς έν τοις άνω λεχΟέν δτι το πολύ
6-5 ί7
χωλοί, δνσχεραίνοντες έπί τώ μη τυγγάνειν, ων
ήλπιζον, κατελάλουν τό δόγμα, -;,ά.σ/.οντες ού πραγ-
μάτων, άλλά γραμμάτων εχειν αύτο διάθεσιν»,
και περαιτέρω: «ταΟτα μεν ούν 6π Αιτωλών έλέ-
γετο κατακόρως. - — πλεοναζούσης δέ της των
Αιτωλών διαβολής και πιστενομένης παρ' ένίοις
κτλ.». Επίσης τα έν στ. 5-6 της έπιστολής
«προεστηκότος τον ενδόξου » και έν στ. 13 «περί
τιλείστον ποιούμενοι χάριτα και φιλοδοξίαν», έν
στ. 12 «εν ούό'εΐ'ί φιλαργνρήσαι βεβουλήμεϋα»
/.■χ.: έν στ. 8-10 «πάσας δίδομεν ττ\ υμετέρα πά-
λλει», έχουσι τά λίαν στενά ανάλογα -αρά Πολυ-
βίω; «πολλού; και ποικίλους ήναγκάζετο ποιεΐ-
σθαι λογού; (5 ΖΥιος έν τφ συνεδρίω (ενν. της Κο-
ρίνθου), διδάσκων ώς, εΐπερ βούλονται καϊ την των
Ελλήνων εϋκλ.ειαν όλόκληρον (πρβ. «ολοσχερώς»
έν στ. 4 περιποιήσασΰαι και καθόλου πιστευΟήναι
-αρά πδσι, διότι καΐ την ες άρχής έποιήσαντο
διάβασιν οΰ τοΰ συμφέροντος ένεκεν, άλλά της
τών "Ελλήνων έλευΟερίας, έκχωρψέον εΐη πάντων
των τόπων». Ομοίως τά έν στ. 2-!} της έπιστο-
λής «φανεράν πεποήκαμεν ζλ/ι· τε ΐοΥαι· και τοϋ
δήμου τοΰ Ρωμαίων προαίρεσιν» ενουσι τάς αυ-
τά; σχεδόν λέζεις τοις -αρά Πολυβίω έν III 46,
1 'λ ' 6αυμαστόν γάρ ήν και το Ρωμαίους έπι ταύ-
της γενέσθαι της προαιρέσεως και τον ήγούμενον
αυτών Τίτον».
Ομως παρά πάντα ταύτα δέον να λάβωμεν ΰπ
δψιν το έν στ. Η «όσαι γαρ ποιε απολείπονται
κτήσε'.; έγγειοι κα'ι οίκίαι», έ; ού δηλοΟται δτι αί
περίελθοΟσαι εί; τήν κυριότητα τοΰ δημοσίου τών
Ρωμαίων μετά την έν ταΐς Κυνο; Κεφαλαϊς μά-
χην και ήτταν τοΰ Φιλίππου κτήσεις υπέστησάν
τίνα αείωσιν, ήτι; ουσχερώ; ήοΰνατο να έπέλθη
έν όιαστηματι μηνών τίνων, ήτοι άπο της μάχης
έκείνη; μέ/ρι τοΰ έν τοις [σθμίοις συνεδρίου· _ού-
ναντίον το ποιέ και ή άπόλ.ειψις ύποδεικνύουσι
διαρροήν χρόνου ετών τίνων τούλάχιστον. 1 -άρχε;
δέ όντως περίπτωσις συμοιβάζουσα τοΰτό τε και
την έν γένει ιδιότητα τοΰ «διπλωματικωτάτου» ,
ώς νΰν λέγομεν, Ιίτου, όστις ούοέν μέν έ'ποαττεν,
εί μή ητο συμφέρον τη έαυτοΰ πατρίδι, πάντας οέ
τους λόγους κα'ι τάς δωρεάς έξετέλει, μόνον εις
τοιαΰτα συμφέροντα της Ρώμης, προφανή ή μέλ-
λοντα νά έπέλΟωσιν, άποό'λέπων.
Πράγματι οέ κατά τά; παραμονάς τοΰ Άντιο-
χικοΰ πολέμου, έπεδείςατο ό Τίτος μεγίστην δρα-
στηρ'.ότητα, τό μέν /ατηγορών τους Αιτωλούς και
τον Αντίο·/ον, τό οέ προσπαΟών νά συγκράτηση
εις την φιλίαν τών Ρωμαίων, ίσους ήδυνατο πλεί-
στους τών Ελλήνων, άλλους οέ νά προσαγάγηται
πρό; αυτήν ιδίως έν έτει 192 -Χ, έπικειμένου
τοΰ ΐοβεροΰ τοις Ρωμαίοις πολέμου έκείνου, έμε-
ρίμνα πανταχού της Ελλάδος ό I ίτος, ούχ ήττον
έν Θεσσαλία, '.'να τους μέν Μάγνητας προσέλκυση,
τους οέ Θεσσαλούς και Περραιβούς συγκρατήση
πιστούς' τότε ήσαν αναγκαιότατα! τώ Ί ίτω, ώς
τά μάλιστα συμφέρουσα1, τη Ρώμη, αί τε δωρεαί
προς τους φίλους και αί άπειλα'ι και υποσχέσεις
πρό; τους εχθρούς και ούδετέρους. ΚατώρΟωσε οέ
οΰτ(ος έν μέν τή πρωτευούση τών Μαγνήτων Δη-
μητριάδι νά σχηματίση αρκούντως ίσχυρον κόμμα
υπέρ τών Ρωμαίων, τους οέ Ηεσσαλοϋς νά πείση,
ίνα άναλάβωσιν έκστρατειαν κατά της Δημητριά-
δος αύτής ύπό τον στρατηγον τοΰ κοινοΰ τούτου
Εύνομον (πρβ. Λίβιον έν 3θ, 39 κ. έ.).
Οΰτω λοιπόν δέν δύναται τις νά άποκλείση την
παραδοχήν τοΰ ότι ή έπιστολή ήδύνατο νά γραφή
τώ 1!·2 πΧ, δι ή; και ή κατηγορία τών τότε δη
μάλιστα καταλαλούντων τού; Ρωμαίου; Αιτωλών
δικαιολογείται, και ή δοιρεά κτημάτων καϊ οικιών
συμβιβάζεται, κα'ι ό υπονοούμενο; έν στ. 8 ώ; διαρ-
οεύσας άπο τοΰ 19ν πΧ χρόνος ερμηνεύεται*
τοιαύτην παραδοχήν δέν κωλύει [ίεζαίως ή τυπική
αναγραφή τοΰ Τίτου ώς υπάτου και στρατηγοΰ,
ένισ/ύει δέ Ό χαρακτήρ τοΰ Ιίτου, δι' ού εξεύρι-
σκε τους καιρούς κα'ι διά ποικίλων τρόπων κα'ι
προσχημάτων μετέχει ρ ίζετο πρός το συμφέρον της
Ρώμης. — Σημειωτέον δέ ότι έν μέν στ. 1 το Π
τοΰ ύπατος έγραψε σχεδόν τρισκελές καθέτως ό χα-
ράκτης, έν δέ στ. 14 τό Ν τοΰ μέντον έχάραςεν
ό'μοιον σχεδόν Π.
Λ{\\\ στ. [11. Τον στίχον τοΰτον, μετά του
πρώτου ήμίσεος τοΰ λοιποΰ τυπικοΰ της άπελευ-
Οερώσεως Α, νοητέον έπιγεγραυιυι.ένον έπ'ι έτέρου
ύπερκειμένου σπονδύλου της παραστάδος' διότι
ολίγον ΰπέρ τον στ. 1 υπάρχει ή άκμή τοΰ λίθου
κα'ι ούδέν ίχνος γραμμάτοαν διατηρείται.
303' στ. 1]-2. Έκ τοΰ έδωκαν τοΰ στ. 2 βε-
βαιοϋται τό εύθΰς έν τοις άνω λεχΟέν δτι το πολύ
6-5 ί7