DOI Artikel:
Adolf, Wilhelm: Ellēnikōn epigrammatōn exas
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0063
ΑΕ 1924
Ελληνικών επιγραμμάτων εξάς
53
ότι «παρελείφθη νά ληφθί) υπ όψιν τό επ' ί'σΐ]ς εύτέκμαρτον Δαμο[τιωνι, δ καΐ κατά. το
έπΐ τοϋ έκτύπου ϊχνος ΐσο:>ς πιθανώτερον τοΰ Δαμο[λέοντι]
Εντούτοις είνε φανερόν, δτι ή έξήγησιςκαΐ ή συμπλήρωσις των σωζόμενων [ιερών
τοΰ επιγράμματος καθίσταται δύσκολος κυρίως δια των εν άρχη τοϋ στ. 2 άναγνωσΟεισών
.λέξεων ές φάος. Πρόκειται αναμφιβόλως περί οικοδομήματος νπερϋ'εν άλός φκοδομη-
μένου υπό τίνος, τοϋ Μεταγένους δηλαδή, ϊνα κόσμος τελέϋ·οι εις ώρας, πρβ. τδ έξ
"Ιμδρου επίγραμμα ΙΟ XII Η, 67:
Κήρυκι αθανάτων Έρμήι στήαάμ με Άγοραίωι,
σοι μεν, άναξ, δώρον, κόσμον δε αύτοΐσι τιθέντες
αύτοκασίγνητοι παίδες πατρός έξ Άγασίππον.
Άλλα λέξις υποδεικνύουσα περί τίνος πρόκειται εν τοις δύο πρώτοις στίχοις δέν ευρίσκεται,
έκτος άν ύποθέσοηιεν δτι τδ εν στ. 2 -τον είνε το τέλος μιας τοιαύτης λέξεως· ουδεμία
δε λέξις κατάλ/.ηλος ώς προς την έννοιαν και λήγουσα εις -τος ή -τον προσφέρεται. Λείπει
όμως και το ρήμα, δπερ είνε αδύνατον νά λείπη, άφ' ού μάλιστα δ λόγος αποτείνεται εις
τον εν στ. 1 άναφερόμενον δια κλητικής [Μ]εταγένη· άλλου δέ είδους εΐνε τά επιγράμματα
μεταγενεστέρων χρόνων, εν οις ενίοτε, όπως έδειξα έν ΑπαίοΗδίι Βίαάϊβδ ρΐ'βδΘΐιίβά ίο 8ιγ
~υ7, Μ. Κβηίδαν σ. 432 έπ., παραλείπεται τδ ρήμακατ' άπομίμησιν των έν πεζώ λόγω γεγραμ-
μένων τιμητικών επιγραφών. Τδ ζητούμενον ρήμα δέν δύναται νά έχη Οέσιν εϊ μή έν
αρχή τοΰ στ. 2, λέξις δέ υποδεικνύουσα τδ περί ού πρόκειται οικοδόμημα έχει θέσιν μόνον
έν τω προτέρω μέρει τοΰ πεντάμετρου τούτου, έπειδή τδ -τον δέν φαίνεται κατάλληλον
προς τοιαύτην χρήσιν. Αμφιβάλλων ώς εκ τοιούτων σκέψεων περί τοϋ όρθοϋ της ανα-
γνώσεως τών λέξεων ές φάος αμα πρώτον μεν έχώρισα ταύτας κατ' άλλον τρόπον, δηλαδή
εαφαο αάμα, έπειτα δέ έν τω εαφαο ανεγνώρισα εσααο Τοϋτο δέ πράγματι υπάρχει έπΐ
τοϋ λίθου· διότι ή μόνη σημείωσις, ήν οί έκδόται προσέθεσαν ε'ις τδ άντίγραφον τοϋ
ύπ' άρ. 11 τεμαχίου λέγει ρητώς- «ό χαράκτης άντί τοϋ φ της λέξεως ΦΑΟΣ έχά-
ραξε πρώτον Σ. δπερ έπειτα διώρθωσε >. Κατ' έμέ λοιπόν τουναντίον έχει συμδή- δ χα-
ράκτης πρώτον άντί τοΰ δευτέρου Σ τής λέξεως εσσαο έχάραξε φ, έπειτα δέ άντί τοΰ φ
διόρθωσε Σ. Ουκος έχούσης τής αρχής τοΰ στ 2, τδ επίγραμμα συμπληροΰται εύκολώ-
τατα ώς έξής:
Πατρί τε Δαμο[τίωνι, Μ]ετάγενες, ήδέ σοι αύ/τώι]
εσααο σάμα [τάδε τνκ]τόν νπερ&εν άλδς,
ύμετέρωι ϊνα [παντί γέ]νει ό'δε κόσμος όπί[σω]
εις ώρας [άνδρών πευθο]μένων τελέθοι.
Έν τω ονόματι Μ]ετάγενες, άν ορθώς τοΰτο συνεπληρώΟη, το βραχύ άλφα ελήφθη
•ώς μακρόν πρβ. νν. δοΐιαίζθ, (ίααβδίϊοηθδ βρίοαο σ. 8. Ώς πρδς τδ [τι/κ]τόν πρβ. τνκτώ
υπό τνμβω <Τ. 6. Μίΐηβ, Οαί&\. £0η. άθδ αηί. ό§γρΙ. άιι Μιΐδθβ άα Οαινο, Ονββ\ι ίηβοπρίϊοηβ,
ρ. (34 η. 9222 στ. 2' ώς πρδς τύ οδε κόσμος Κϋΐιηβΐ' - ΟβιΊΙι, Οποοίιίδοΐιβ Οι-αηιηΐίαίϊΐν,
δβίζΐθΐη'θ3 I 76· ό)ς πρδς τδ εις ώρας ΑηΙΙι. Ραΐ. VII 47, XI 238 και Πλάτωνος έπιστ·
VII ρ. 346ο· διά δέ το άνδρών πευϋΌμένων ϊδε ΙηδοΙιπίΊθη νοη ΟΙνιηρία 170 και ΑηΙΙι. Ραΐ.
IX 584 στ. 2. Τδ επίγραμμα φαίνεται δτι άλ'ήκει εις τδν τέταρτον πρδ Χρ. αιώνα.
Ελληνικών επιγραμμάτων εξάς
53
ότι «παρελείφθη νά ληφθί) υπ όψιν τό επ' ί'σΐ]ς εύτέκμαρτον Δαμο[τιωνι, δ καΐ κατά. το
έπΐ τοϋ έκτύπου ϊχνος ΐσο:>ς πιθανώτερον τοΰ Δαμο[λέοντι]
Εντούτοις είνε φανερόν, δτι ή έξήγησιςκαΐ ή συμπλήρωσις των σωζόμενων [ιερών
τοΰ επιγράμματος καθίσταται δύσκολος κυρίως δια των εν άρχη τοϋ στ. 2 άναγνωσΟεισών
.λέξεων ές φάος. Πρόκειται αναμφιβόλως περί οικοδομήματος νπερϋ'εν άλός φκοδομη-
μένου υπό τίνος, τοϋ Μεταγένους δηλαδή, ϊνα κόσμος τελέϋ·οι εις ώρας, πρβ. τδ έξ
"Ιμδρου επίγραμμα ΙΟ XII Η, 67:
Κήρυκι αθανάτων Έρμήι στήαάμ με Άγοραίωι,
σοι μεν, άναξ, δώρον, κόσμον δε αύτοΐσι τιθέντες
αύτοκασίγνητοι παίδες πατρός έξ Άγασίππον.
Άλλα λέξις υποδεικνύουσα περί τίνος πρόκειται εν τοις δύο πρώτοις στίχοις δέν ευρίσκεται,
έκτος άν ύποθέσοηιεν δτι τδ εν στ. 2 -τον είνε το τέλος μιας τοιαύτης λέξεως· ουδεμία
δε λέξις κατάλ/.ηλος ώς προς την έννοιαν και λήγουσα εις -τος ή -τον προσφέρεται. Λείπει
όμως και το ρήμα, δπερ είνε αδύνατον νά λείπη, άφ' ού μάλιστα δ λόγος αποτείνεται εις
τον εν στ. 1 άναφερόμενον δια κλητικής [Μ]εταγένη· άλλου δέ είδους εΐνε τά επιγράμματα
μεταγενεστέρων χρόνων, εν οις ενίοτε, όπως έδειξα έν ΑπαίοΗδίι Βίαάϊβδ ρΐ'βδΘΐιίβά ίο 8ιγ
~υ7, Μ. Κβηίδαν σ. 432 έπ., παραλείπεται τδ ρήμακατ' άπομίμησιν των έν πεζώ λόγω γεγραμ-
μένων τιμητικών επιγραφών. Τδ ζητούμενον ρήμα δέν δύναται νά έχη Οέσιν εϊ μή έν
αρχή τοΰ στ. 2, λέξις δέ υποδεικνύουσα τδ περί ού πρόκειται οικοδόμημα έχει θέσιν μόνον
έν τω προτέρω μέρει τοΰ πεντάμετρου τούτου, έπειδή τδ -τον δέν φαίνεται κατάλληλον
προς τοιαύτην χρήσιν. Αμφιβάλλων ώς εκ τοιούτων σκέψεων περί τοϋ όρθοϋ της ανα-
γνώσεως τών λέξεων ές φάος αμα πρώτον μεν έχώρισα ταύτας κατ' άλλον τρόπον, δηλαδή
εαφαο αάμα, έπειτα δέ έν τω εαφαο ανεγνώρισα εσααο Τοϋτο δέ πράγματι υπάρχει έπΐ
τοϋ λίθου· διότι ή μόνη σημείωσις, ήν οί έκδόται προσέθεσαν ε'ις τδ άντίγραφον τοϋ
ύπ' άρ. 11 τεμαχίου λέγει ρητώς- «ό χαράκτης άντί τοϋ φ της λέξεως ΦΑΟΣ έχά-
ραξε πρώτον Σ. δπερ έπειτα διώρθωσε >. Κατ' έμέ λοιπόν τουναντίον έχει συμδή- δ χα-
ράκτης πρώτον άντί τοΰ δευτέρου Σ τής λέξεως εσσαο έχάραξε φ, έπειτα δέ άντί τοΰ φ
διόρθωσε Σ. Ουκος έχούσης τής αρχής τοΰ στ 2, τδ επίγραμμα συμπληροΰται εύκολώ-
τατα ώς έξής:
Πατρί τε Δαμο[τίωνι, Μ]ετάγενες, ήδέ σοι αύ/τώι]
εσααο σάμα [τάδε τνκ]τόν νπερ&εν άλδς,
ύμετέρωι ϊνα [παντί γέ]νει ό'δε κόσμος όπί[σω]
εις ώρας [άνδρών πευθο]μένων τελέθοι.
Έν τω ονόματι Μ]ετάγενες, άν ορθώς τοΰτο συνεπληρώΟη, το βραχύ άλφα ελήφθη
•ώς μακρόν πρβ. νν. δοΐιαίζθ, (ίααβδίϊοηθδ βρίοαο σ. 8. Ώς πρδς τδ [τι/κ]τόν πρβ. τνκτώ
υπό τνμβω <Τ. 6. Μίΐηβ, Οαί&\. £0η. άθδ αηί. ό§γρΙ. άιι Μιΐδθβ άα Οαινο, Ονββ\ι ίηβοπρίϊοηβ,
ρ. (34 η. 9222 στ. 2' ώς πρδς τύ οδε κόσμος Κϋΐιηβΐ' - ΟβιΊΙι, Οποοίιίδοΐιβ Οι-αηιηΐίαίϊΐν,
δβίζΐθΐη'θ3 I 76· ό)ς πρδς τδ εις ώρας ΑηΙΙι. Ραΐ. VII 47, XI 238 και Πλάτωνος έπιστ·
VII ρ. 346ο· διά δέ το άνδρών πευϋΌμένων ϊδε ΙηδοΙιπίΊθη νοη ΟΙνιηρία 170 και ΑηΙΙι. Ραΐ.
IX 584 στ. 2. Τδ επίγραμμα φαίνεται δτι άλ'ήκει εις τδν τέταρτον πρδ Χρ. αιώνα.