DOI Artikel:
Żuchowski, Tadeusz J.; Dettloff, Szczęsny [Gefeierte Pers.]: Ks. prof. Szczęsny Dettloff (1878 - 1961)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.29070#0012
10
TADEUSZ J. ŻUCHOWSKI
po zamknięciu seminarium, wykłada sztukę kościelną w Seminarium
w Munster, skąd pisze do poznańskich gazet. Jest też jednym z inicjato-
rów powstania Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, konserwatorium
muzycznego (był wykształcony muzycznie - grał na wiolonczeli) i prowa-
dzi otwarte spory z niekompetentnymi krytykami sztuki, jak z Ludwi-
kiem Stasiakiem i niekompetentnymi artystami, jak z rzeźbiarzem
Franciszkiem Flaumem.
Prowadzi też wykłady w tzw. Towarzystwie Wykładów Naukowych.
Właściwie wszędzie, gdzie pojawia się problem artystyczny, pojawia się
nazwisko ks. dra Dettloffa, który zarzuca używanie imienia Febx na
rzecz Szczęsnego. Do najważniejszych zadań w okresie wywalczania nie-
podległości przez Wielkopolskę należy przejmowanie razem z archeolo-
giem Józefem Kostrzewskim Muzeum Prowincji, które zostaje zamienio-
ne na Muzeum Wielkopolskie, dzisiejsze Muzeum Narodowe. Z Muzeum
będzie związany właściwie do śmierci, nawet po represjach stalinowskich
utrzyma w nim stanowisko.
Tu dochodzimy do powstania uniwersyteckiej historii sztuki w Po-
znaniu, w czym rola księdza dra Dettloffa była szczególnie istotna.
Historia sztuki u schyłku XIX wieku była uznawana za dopełnienie stu-
diów humanistycznych, za swego rodzaju wyjątkowy klejnot, choć jako
dyscyplina uniwersytecka miała niezbyt długą tradycję.
Należy jednak pamiętać, że historia sztuki ma wielu ojców, o dwóch
uprawiających pisarstwo na temat sztuki z perspektywy historycznej
mówi się stosunkowo często. To XVI-wieczny artysta Giorgio Vasari
(który znany jest jednak przede wszystkim ze swych życiorysów sław-
nych malarzy, rzeźbiarzy i architektów) oraz XVIII-wieczny znawca kla-
sycznej sztuki, Johann Joachim Winckelmann (którego najbardziej ty-
powym dziełem pozostała krótka młodzieńcza rozprawa O naś/uhouJcmm
greckich n* i zizeźdzb, 1755).
Książka Winckelmanna wprowadza do badań archeologicznych nowe
spojrzenie na dzieło sztuki, wnikliwą analizę, pojęcia z zakresu stylu
oraz buduje w oparciu o nie koncepcję rozwoju dzieł sztuki.
Jednak za twórcę akademickiej, uniwersyteckiej historii sztuki
uznawany jest powszechnie Johann Dominik Fiorillo (1748-1821). Arty-
sta z wykształcenia, neapolitańczyk z pochodzenia, hamburczyk z uro-
dzenia. W roku 1813, na Georg-August Universitat, otrzymał katedrę
historii sztuki i został pierwszym profesorem historii sztuki. Kolejni
to Ernst August Hagen (1797-1880), który otrzymał profesurę na Uni-
wersytecie Albrechta w Królewcu w 1825 roku i Gustav Waagen (1797—
1868), który został pierwszym profesorem katedry historii sztuki na
Uniwersytecie Berlińskim.
TADEUSZ J. ŻUCHOWSKI
po zamknięciu seminarium, wykłada sztukę kościelną w Seminarium
w Munster, skąd pisze do poznańskich gazet. Jest też jednym z inicjato-
rów powstania Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, konserwatorium
muzycznego (był wykształcony muzycznie - grał na wiolonczeli) i prowa-
dzi otwarte spory z niekompetentnymi krytykami sztuki, jak z Ludwi-
kiem Stasiakiem i niekompetentnymi artystami, jak z rzeźbiarzem
Franciszkiem Flaumem.
Prowadzi też wykłady w tzw. Towarzystwie Wykładów Naukowych.
Właściwie wszędzie, gdzie pojawia się problem artystyczny, pojawia się
nazwisko ks. dra Dettloffa, który zarzuca używanie imienia Febx na
rzecz Szczęsnego. Do najważniejszych zadań w okresie wywalczania nie-
podległości przez Wielkopolskę należy przejmowanie razem z archeolo-
giem Józefem Kostrzewskim Muzeum Prowincji, które zostaje zamienio-
ne na Muzeum Wielkopolskie, dzisiejsze Muzeum Narodowe. Z Muzeum
będzie związany właściwie do śmierci, nawet po represjach stalinowskich
utrzyma w nim stanowisko.
Tu dochodzimy do powstania uniwersyteckiej historii sztuki w Po-
znaniu, w czym rola księdza dra Dettloffa była szczególnie istotna.
Historia sztuki u schyłku XIX wieku była uznawana za dopełnienie stu-
diów humanistycznych, za swego rodzaju wyjątkowy klejnot, choć jako
dyscyplina uniwersytecka miała niezbyt długą tradycję.
Należy jednak pamiętać, że historia sztuki ma wielu ojców, o dwóch
uprawiających pisarstwo na temat sztuki z perspektywy historycznej
mówi się stosunkowo często. To XVI-wieczny artysta Giorgio Vasari
(który znany jest jednak przede wszystkim ze swych życiorysów sław-
nych malarzy, rzeźbiarzy i architektów) oraz XVIII-wieczny znawca kla-
sycznej sztuki, Johann Joachim Winckelmann (którego najbardziej ty-
powym dziełem pozostała krótka młodzieńcza rozprawa O naś/uhouJcmm
greckich n* i zizeźdzb, 1755).
Książka Winckelmanna wprowadza do badań archeologicznych nowe
spojrzenie na dzieło sztuki, wnikliwą analizę, pojęcia z zakresu stylu
oraz buduje w oparciu o nie koncepcję rozwoju dzieł sztuki.
Jednak za twórcę akademickiej, uniwersyteckiej historii sztuki
uznawany jest powszechnie Johann Dominik Fiorillo (1748-1821). Arty-
sta z wykształcenia, neapolitańczyk z pochodzenia, hamburczyk z uro-
dzenia. W roku 1813, na Georg-August Universitat, otrzymał katedrę
historii sztuki i został pierwszym profesorem historii sztuki. Kolejni
to Ernst August Hagen (1797-1880), który otrzymał profesurę na Uni-
wersytecie Albrechta w Królewcu w 1825 roku i Gustav Waagen (1797—
1868), który został pierwszym profesorem katedry historii sztuki na
Uniwersytecie Berlińskim.