DOI Artikel:
Wendorff, Anna: La cuestión plástica en las ilustraciones de Rosana Faría en la literatura infantil
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.52435#0141
LA CUESTIÓN PLÁSTICA EN LAS ILUSTRACIONES DE ROSANA FARÍA... 137
senses, and how she has met the challenge of illustrating colors without their
plastic presence.
translated by Malgorzata Lesniak
Streszczenie
ZAGADNIENIA PLASTYCZNE ILUSTRACJI ROSANY FARÍI
W LITERATURZE DZIECIECEJ
Badaczka Ainara Erro w artykule pt. La ilustración en la literatura infantil [llu-
stracja w literaturze dla dzieci] zauważa, że „ilustracje mogą być oceniane z bar-
dzo różnych perspektyw, jako że tendencje malarskie różnych okresów, linii
myślenia, teorii poznania itp., znalazły swoje odzwierciedlenie w licznych ilu-
strowanych książkach dla dzieci”. W ten sposób doświadczenie malarskie lub
plastyczne odkrywane w kontekście literatury dziecięcej nie kończy się jedynie
na metodzie opracowania, z jaka jest ona związana, lub na formach plastycz-
nych, ku którym się skłania, lecz przekształca się również w ciało tekstualne,
poprzez które manifestują się i tworzą pewne akumulacje, kondensencje (we-
dług Todorova) czy profile estetyczne. W literaturze dla dzieci gry, które można
wprowadzić poprzez plastykę, stają się coraz bardziej popularne. W twórczości
Rosany Farii są one elementem, który jest podwójnie „skorelowany”. Napisa-
ny tekst nie tylko zawiera się w elemencie znaczącym, ale przenosi się również
do innego wymiaru, pełnego różnych form wyrazu, dzięki użyciu języka jako
„ekstrapolacji” wizualności i dla wizualności. Sztuka malarska okazuje się nie
być związana jedynie z tym, co widzimy. Dla Farii widzenie koloru nie oznacza
jedynie wydarzenia, które odzwierciedla się w spojrzeniu obserwatora, a tekst
plastyczny nie ma tylko jednej, jedynej formy przekroczenia zachodniej tenden-
cji myślenia, według którego malarstwo istnieje tylko wtedy, gdy się je widzi.
Dlatego też możemy zastanowić się: w jaki sposób malować kolory tak jakby-
śmy byli niewidomi, bawiąc się innymi zmysłami: smakami, zapachami, dźwię-
kami lub emocjami? Jak ilustrować dla tych, którzy nie widzą, i zbliżyć tych,
którzy widzą, do świata osób niewidzących poprzez obrazy i vice versa? W jaki
sposób dostrzec kolory, nie widząc ich, używając jedynie czarnego koloru, tak
by nie byt on jednoznaczny? W koncu w jaki sposob mozemy odczuwac i po-
strzegać świat wokół nas poprzez dotykowy obraz, który byłby związany z na-
turą? Postaramy się znaleźć odpowiedzi na te pytania w wypukłych ilustracjach
wenezuelskiej artystki Rosany Farii, powstałych jako ilustracje książki Meneny
Cottin pt. £7 Zibro negro de los colores [Czarna ksiazka kolorów]. Ciekawe jest,
w jaki sposób znana ilustratorka odnalazła odpowiedni styl, odpowiedni jezyk
wizualny dla tego poetyckiego dzieła, w jaki sposób zdefiniowała kolory po-
przez pozostałe zmysły i w jaki sposób sprostała wyzwaniu zilustrowania kolo-
rów bez ich plastycznej obecności.
senses, and how she has met the challenge of illustrating colors without their
plastic presence.
translated by Malgorzata Lesniak
Streszczenie
ZAGADNIENIA PLASTYCZNE ILUSTRACJI ROSANY FARÍI
W LITERATURZE DZIECIECEJ
Badaczka Ainara Erro w artykule pt. La ilustración en la literatura infantil [llu-
stracja w literaturze dla dzieci] zauważa, że „ilustracje mogą być oceniane z bar-
dzo różnych perspektyw, jako że tendencje malarskie różnych okresów, linii
myślenia, teorii poznania itp., znalazły swoje odzwierciedlenie w licznych ilu-
strowanych książkach dla dzieci”. W ten sposób doświadczenie malarskie lub
plastyczne odkrywane w kontekście literatury dziecięcej nie kończy się jedynie
na metodzie opracowania, z jaka jest ona związana, lub na formach plastycz-
nych, ku którym się skłania, lecz przekształca się również w ciało tekstualne,
poprzez które manifestują się i tworzą pewne akumulacje, kondensencje (we-
dług Todorova) czy profile estetyczne. W literaturze dla dzieci gry, które można
wprowadzić poprzez plastykę, stają się coraz bardziej popularne. W twórczości
Rosany Farii są one elementem, który jest podwójnie „skorelowany”. Napisa-
ny tekst nie tylko zawiera się w elemencie znaczącym, ale przenosi się również
do innego wymiaru, pełnego różnych form wyrazu, dzięki użyciu języka jako
„ekstrapolacji” wizualności i dla wizualności. Sztuka malarska okazuje się nie
być związana jedynie z tym, co widzimy. Dla Farii widzenie koloru nie oznacza
jedynie wydarzenia, które odzwierciedla się w spojrzeniu obserwatora, a tekst
plastyczny nie ma tylko jednej, jedynej formy przekroczenia zachodniej tenden-
cji myślenia, według którego malarstwo istnieje tylko wtedy, gdy się je widzi.
Dlatego też możemy zastanowić się: w jaki sposób malować kolory tak jakby-
śmy byli niewidomi, bawiąc się innymi zmysłami: smakami, zapachami, dźwię-
kami lub emocjami? Jak ilustrować dla tych, którzy nie widzą, i zbliżyć tych,
którzy widzą, do świata osób niewidzących poprzez obrazy i vice versa? W jaki
sposób dostrzec kolory, nie widząc ich, używając jedynie czarnego koloru, tak
by nie byt on jednoznaczny? W koncu w jaki sposob mozemy odczuwac i po-
strzegać świat wokół nas poprzez dotykowy obraz, który byłby związany z na-
turą? Postaramy się znaleźć odpowiedzi na te pytania w wypukłych ilustracjach
wenezuelskiej artystki Rosany Farii, powstałych jako ilustracje książki Meneny
Cottin pt. £7 Zibro negro de los colores [Czarna ksiazka kolorów]. Ciekawe jest,
w jaki sposób znana ilustratorka odnalazła odpowiedni styl, odpowiedni jezyk
wizualny dla tego poetyckiego dzieła, w jaki sposób zdefiniowała kolory po-
przez pozostałe zmysły i w jaki sposób sprostała wyzwaniu zilustrowania kolo-
rów bez ich plastycznej obecności.