DOI Artikel:
Adolf, Wilhelm: Ellēnikōn epigrammatōn exas
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0068
58
ΑάόΙϊ ΨίΙίιβΙηι
αε 1924
Πλουτάρχου και Σέκστον των φιλοσόφων εκγονον Νικαγόραν, γνωστόν εκ τε της έξ
Έλευσΐνος επιγραφής ΑΕ 1883 σ. 20 (8ν11οο·β3 84δ, πρβ. ΟΟΙ 720-721) και έκ τοϋ Σουΐδα,
τοϋ Φιλοστράτου καΐ τοϋ Πορφυρίου. Επειδή δέ οΰτως άναφερόμενον εις γνωστόν πρόσω-
πον τό επίγραμμα, καΐ καθ' εαυτό άξιόλογον δ ν, λαμβάνει έ'τι μεγαλυτέραν σημασίαν, ό δέ
εκδότης δεν επεχείρησε την συμπλήρωσιν αύτοϋ άπελπίσας, ως φαίνεται, περί της αποκατα-
στάσεως αύτοϋ, τολμώ νά υποβάλω εις την κρίσιν των αρμοδίων την εξής άνάγνωσιν:
[Νικαγόρας χαλεπήν μετ' άν]αιβασίην, φίλε μοι Παν,
[σης άρετής ικέτης δωδε]κάκις γεγαώς
[αήν αοι γράμματα ταϋτα φέρ]ω χάριν, ενμενέως δε
[πράγματα πάντ αγε μοι προς τ]έλος ήγά&εον,
5 [άενάους θ" ιλαρών Νυμ]φών πηγάς ανάπεμπε
[άγλαά σον θέραπος Φύματα] δεξάμενος, Νικαγόρας
[άνέϋ'ηκεν δ Μνησαίον τοϋ δ]αδουχήααντος νίδς τοιν Φεοΐν
[κτήματα κτηαάμενος πολλ^ (ή κα/Γ) αν]τδς ταΐσδε έπ αΐαις.
Το πρώτον γράμμα τοϋ πρώτου στίχου ό εκδότης παρατηρήσας ότι «έν τω τελευταία)
στίχοι τό γράμμα Δ της λέξεως ταΐοδε έ'χει γραφή έξ αμελείας όμοιότατον προς Α, ενόμι-
ζεν δτι πρέπει νά άναγνωσθή ομοίους όός Δ· είσάγων δέ την νεοφανή λέξιν διβαοίην
λέγει δτι ό τύπος ούτος εΐνε όμοιος προς τό διφάοιος, άλλ' ομολογεί δτι ή σημα-
σία της λέξεως και ή συνάφεια αυτής προς τα ακόλουθα δεν εΐνε σαφείς, ει και ή άνά-
γνωσις φαίνεται βεβαία- παραδέχεται δέ συνάμα κατ' ανάγκην, δτι ή πρώτη τής λέξεως
διβαοίην συλλαβή, βραχεία ούσα, ελήφθη έν τω δακτυλ,ικφ έξαμέτρορ ώς μακρά. Επειδή
δμως τό πρώτον έν στ. 1 σωζόμενον γράμμα εΐνε σαφέστατον άλφα,, κατ' έμέ ή έν λόγω
λέξις εΐνε ή ή γνωστή άλλοθεν καταιβαοίη (πρβ. ΕπίδΙ ΡΓαβηΙίβΙ, ΟθβοΙιϊοΙιΙθ οΙθγ §πθ~
οΐιϊδοΐίθη Νοιμίηίΐ ει«βιιίΒ αιι£ -τήρ, -τωρ, -της (-τ-) I σ..196 έπ.) ή ή άλλοθεν μεν άγνω-
στος, πλαττομένη δέ ύπ' έμοϋ κατ' άναλογίαν άναιβαοίη- έπροτίμησα δέ την συμπλήρωσιν
[άν]αιβαα'ιην, καίπερ μή αναγραφομένου έν τοις λεξικοΐς άλλου συνθέτου μετά του άναϊ
αντί τοϋ ανά, πρώτον μεν διότι τό καταιβαοίην καθίστα λίαν.δύσκολον τήν τοϋ στίχου συμ-
πλήρωσιν, δεύτερον δέ διότι ορθώς ή πρός.τό άντρον τοϋ Πανός πρόσοδος γενικώς χαρα-
κτηρίζεται ώς άνάβασις, τοϋ άντρου ευρισκομένου εις ΰψος 773 μέτρων από τής θαλάσ-
σης. Επειδή δέ ή πρός τό άντρον πρόσοδος κατά τά υπό τοϋ Σκιά έν σ. 3 έπ. λε-
χθέντα εΐνε δυσχερής και επικίνδυνος διά τε τό άπόκρημνον τοϋ τύπου και ένεκεν των
συχνάκις άνωθεν καταπιπτουσών πετρών, ήτο δέ τοιαύτη και έν τοις άρχαίοις χρόνοις
έν οΐς ύπήρχεν άλλωστε, ώς φαίνεται, τεχνητή οδός μέχρις άνωθεν τής πρός βορράν πλευ -
ράς τοϋ πρόθυρου και κλΐμαξ ξυλίνη, ουχί αδίκως και ό συντάκτης τοϋ επιγράμματος
έν τη άρχή τούτου καλεί τήν εις τό άντρον άναιβαοίην ταύτην χαλεπήν. Κατά τά
άλλα αι έν τοις τρισίν έλεγειακοΐς διστίχοις ύπ' έμοϋ προταθεϊσαι συμπληρο3σεις δεν
χρήζουσι δικαιολογίας. Τον στ. 2 ύ Σκιάς έχει συμπ/.ηρώσει πάνυ σοφώς ώς έξης:
δαδούχων προγόνων ένδε]κάκις (ή δωδε]κάκις) γεγαώς, νομίζων ΰτι διά των λέξεων
τούτοον έξαίρεται ή ευγένεια τοϋ Νικαγόρα* άλλ' άλλην έξήγησιν, εάν δέν άπατώμαι,
υποδεικνύει τό έν στ. 1 σωζόμενον αιβααίην. Προς τό γεγαώς πρβ. 10 IV 1007 :
Σεϊο, μάκαρ, βουλαΐσιν ύπ' άρρήτοισιν όνίροις
άρητήρ γεγαώς Ικόνα αήν εθετο
ΑάόΙϊ ΨίΙίιβΙηι
αε 1924
Πλουτάρχου και Σέκστον των φιλοσόφων εκγονον Νικαγόραν, γνωστόν εκ τε της έξ
Έλευσΐνος επιγραφής ΑΕ 1883 σ. 20 (8ν11οο·β3 84δ, πρβ. ΟΟΙ 720-721) και έκ τοϋ Σουΐδα,
τοϋ Φιλοστράτου καΐ τοϋ Πορφυρίου. Επειδή δέ οΰτως άναφερόμενον εις γνωστόν πρόσω-
πον τό επίγραμμα, καΐ καθ' εαυτό άξιόλογον δ ν, λαμβάνει έ'τι μεγαλυτέραν σημασίαν, ό δέ
εκδότης δεν επεχείρησε την συμπλήρωσιν αύτοϋ άπελπίσας, ως φαίνεται, περί της αποκατα-
στάσεως αύτοϋ, τολμώ νά υποβάλω εις την κρίσιν των αρμοδίων την εξής άνάγνωσιν:
[Νικαγόρας χαλεπήν μετ' άν]αιβασίην, φίλε μοι Παν,
[σης άρετής ικέτης δωδε]κάκις γεγαώς
[αήν αοι γράμματα ταϋτα φέρ]ω χάριν, ενμενέως δε
[πράγματα πάντ αγε μοι προς τ]έλος ήγά&εον,
5 [άενάους θ" ιλαρών Νυμ]φών πηγάς ανάπεμπε
[άγλαά σον θέραπος Φύματα] δεξάμενος, Νικαγόρας
[άνέϋ'ηκεν δ Μνησαίον τοϋ δ]αδουχήααντος νίδς τοιν Φεοΐν
[κτήματα κτηαάμενος πολλ^ (ή κα/Γ) αν]τδς ταΐσδε έπ αΐαις.
Το πρώτον γράμμα τοϋ πρώτου στίχου ό εκδότης παρατηρήσας ότι «έν τω τελευταία)
στίχοι τό γράμμα Δ της λέξεως ταΐοδε έ'χει γραφή έξ αμελείας όμοιότατον προς Α, ενόμι-
ζεν δτι πρέπει νά άναγνωσθή ομοίους όός Δ· είσάγων δέ την νεοφανή λέξιν διβαοίην
λέγει δτι ό τύπος ούτος εΐνε όμοιος προς τό διφάοιος, άλλ' ομολογεί δτι ή σημα-
σία της λέξεως και ή συνάφεια αυτής προς τα ακόλουθα δεν εΐνε σαφείς, ει και ή άνά-
γνωσις φαίνεται βεβαία- παραδέχεται δέ συνάμα κατ' ανάγκην, δτι ή πρώτη τής λέξεως
διβαοίην συλλαβή, βραχεία ούσα, ελήφθη έν τω δακτυλ,ικφ έξαμέτρορ ώς μακρά. Επειδή
δμως τό πρώτον έν στ. 1 σωζόμενον γράμμα εΐνε σαφέστατον άλφα,, κατ' έμέ ή έν λόγω
λέξις εΐνε ή ή γνωστή άλλοθεν καταιβαοίη (πρβ. ΕπίδΙ ΡΓαβηΙίβΙ, ΟθβοΙιϊοΙιΙθ οΙθγ §πθ~
οΐιϊδοΐίθη Νοιμίηίΐ ει«βιιίΒ αιι£ -τήρ, -τωρ, -της (-τ-) I σ..196 έπ.) ή ή άλλοθεν μεν άγνω-
στος, πλαττομένη δέ ύπ' έμοϋ κατ' άναλογίαν άναιβαοίη- έπροτίμησα δέ την συμπλήρωσιν
[άν]αιβαα'ιην, καίπερ μή αναγραφομένου έν τοις λεξικοΐς άλλου συνθέτου μετά του άναϊ
αντί τοϋ ανά, πρώτον μεν διότι τό καταιβαοίην καθίστα λίαν.δύσκολον τήν τοϋ στίχου συμ-
πλήρωσιν, δεύτερον δέ διότι ορθώς ή πρός.τό άντρον τοϋ Πανός πρόσοδος γενικώς χαρα-
κτηρίζεται ώς άνάβασις, τοϋ άντρου ευρισκομένου εις ΰψος 773 μέτρων από τής θαλάσ-
σης. Επειδή δέ ή πρός τό άντρον πρόσοδος κατά τά υπό τοϋ Σκιά έν σ. 3 έπ. λε-
χθέντα εΐνε δυσχερής και επικίνδυνος διά τε τό άπόκρημνον τοϋ τύπου και ένεκεν των
συχνάκις άνωθεν καταπιπτουσών πετρών, ήτο δέ τοιαύτη και έν τοις άρχαίοις χρόνοις
έν οΐς ύπήρχεν άλλωστε, ώς φαίνεται, τεχνητή οδός μέχρις άνωθεν τής πρός βορράν πλευ -
ράς τοϋ πρόθυρου και κλΐμαξ ξυλίνη, ουχί αδίκως και ό συντάκτης τοϋ επιγράμματος
έν τη άρχή τούτου καλεί τήν εις τό άντρον άναιβαοίην ταύτην χαλεπήν. Κατά τά
άλλα αι έν τοις τρισίν έλεγειακοΐς διστίχοις ύπ' έμοϋ προταθεϊσαι συμπληρο3σεις δεν
χρήζουσι δικαιολογίας. Τον στ. 2 ύ Σκιάς έχει συμπ/.ηρώσει πάνυ σοφώς ώς έξης:
δαδούχων προγόνων ένδε]κάκις (ή δωδε]κάκις) γεγαώς, νομίζων ΰτι διά των λέξεων
τούτοον έξαίρεται ή ευγένεια τοϋ Νικαγόρα* άλλ' άλλην έξήγησιν, εάν δέν άπατώμαι,
υποδεικνύει τό έν στ. 1 σωζόμενον αιβααίην. Προς τό γεγαώς πρβ. 10 IV 1007 :
Σεϊο, μάκαρ, βουλαΐσιν ύπ' άρρήτοισιν όνίροις
άρητήρ γεγαώς Ικόνα αήν εθετο