DOI Artikel:
Adolf, Wilhelm: Ellēnikōn epigrammatōn exas
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14363#0069
ΑΕ 1924 Ελληνικών επιγραμμάτων εξάς 59
(κατά Μ. Εΐ'ίίβηΐίβΐ τό έξ Επιδαύρου επίγραμμα τούτο Πλουτάρχου τοϋ ίεραπολήσαντος
έ'τονς ρπε' εινε τοϋ έτους 308 μ. Χρ.) και 10 IV 1032 στ. 4:
άρητήρ γεγαώς εϊαατο Πραξαγόρας.
Τήν δέ έλ' τέλει τοϋ στ. 4. φράσιν τέλος ήγά&εον πάλιν πάνυ σοφώς ό εκδότης, άλλ' άνευ
ίκανοΰ κατ' έμέ λόγου, άνέφερεν εις την έν Έλευσΐνι λατρείαν πρόκειται νομίζω απλώς
περί ευχής ό θεός νά άγη εις καλόν τέλος πάντα τά τοϋ Νικαγόρα. Ώς προς τους δύο
τελευταίους δε στίχους της επιγραφής λεκυέον τά έξης. Όρθότατα μεν ό μακαρίτης Ά.
Σκιάς παρετήρησεν ότι επειδή ό στ. 7 δεν φαίνεται έμμετρος, «τό μετά τάς δύο στιγμός
τάς ύπαρχούσας έν τω λίθω προ τοϋ ονόματος Νικαγόρας μέρος τοϋ στ. (ί και υ 7 εΐνε
αναγραφή της αναθέσεως έν πεζω λόγω, ενώ τό προηγούμενον έλεγειακύν επίγραμμα εΐνε
ευχή πρύς τον Πάνα». Έάν δέ ένόμιζεν ότι «ό τελευταίος στίχος της επιγραφής, όστις
εΐνε μεν πάλιν έμμετρος, άλλα γεγραμμένος δια μικροτέρων και έν στενώ χώρω προστε-
θειμένων γραμμάτων εΐνε τό τελευταϊον μέρος τοϋ επιγράμματος κατά παραδρομήν τό
πρώτον παραλειφθέν, έπειτα δέ υπό τοϋ αύτοϋ χαράκτου έν άνοικείω τόπφ προστεθέν»,
εγώ δεν δύναμαι νά αναγνωρίσω ουδέν λάθος τοϋ χαράκτου, διότι και έν άλλοις
ποιήμασι μεταγενεστέρων χρόνων αναμιγνύονται ένίοτε τοις έμμέτροις φράσεις ή λέξεις,
προ πάντων δέ ονόματα, έν πεζω λόγω γεγραμμένα. "Ωστε παραδέχομαι μεν τήν
γνώμην τοϋ μακαρίτου ότι τό έν τέλει τοϋ στ. 6 όνομα Νικαγόρας και ό ύπ' αύτοϋ
έπιτηδείως συμπληρωθείς στ. 7 άνήκουσιν εις άναγραφήν τής άναθέσεως έν πεζω λόγω
γεγραμμένην, θεωρώ δέ μέρος τής άναγραφής ταύτης και τον τελευταϊον στίχον, όστις
έμμέτρως γεγραμμένος τλέος αποτελεί άριστα άρμόζον της τε άναγραφής τής άναθέσεως
και όλης τής αναθηματικής έπιγραφής. Άλλα τί άρά γε περιεϊχεν ό τελευταίος στίχος
ούτος; Προφανώς προσθήκην τινά εις τά ήδη έν στ. 7 έν πεζω λόγω περί τοΰ άναθέ-
σαντος τήν έπιγραφήν λεχθέντα. Τήν δέ έννοιαν τής προσθήκης ταύτης υποδεικνύουσας
έάν δεν άπατώμαι. μετ1 αρκετής σαορηνείας αί τρεις λέξεις, αΐτινες μόναι υπολείπονται τοϋ
έξαμέτρου στίχου τοϋ αποτελούντος τό τέλος όλης τής έπιγραφής: ταΐαδε έπ' α'ίαις &
Νικαγόρας δη?.αδή δικαιολογεί διά τοϋ στίχου τούτου τρόπον τινά τήν προς τον Πάνα
εύσέθειαν αύτοϋ, άτε κτήματα, νομίζω, έχων έν αύτοΐς τοις τόποις, ους ό θεός ούτος κατέ-
χει. \ιά τούτο έτόλμησα νά συμπληρώσω:
[κτήματα κτησάμενος πολλ^ (Ϋ['χαλ') αύ]τός ταΐαδε έπ αϊαις
ή: [κτήματα κτησάμενος δέ και αν/τός ταΐαδε έπ αϊαις
ή καί: [κτήματα κτησάμενος και αν]τός ταΐαδε έπ αΐαις
λαμβάνων ύπ' όψιν ότι ό συντάξας τό επίγραμμα δεν άπέφυγε τήν χασμφδίαν ώς άπο-
δεικνύει τό ταΐαδε έπ' αϊαις, άκολουθών άλλοοστε ώς πρός τούτο τήν συνήθειαν τοϋ τε
Όμηρου καί τών μεταγενεστέρων ποιητών, περί ής διέλαθεν ό πολύς Ο. Ηθγπι&ιιπ έν
τή θαυμάσια πραγματεία Όβ αβιβίβ δοπρίοπδ Αι·§οη&αΙϊοοπιιη (0ι·ρ1π(ίίΐ σ. 127), δημοσιευ-
θείση μεν έν έτει 18()Γ), άλλά καί τοις σήμερον περί τά μετρικά άσχολουμένοις έτι λίαν
χρησίμο).
Εύχαί δέ απευθύνονται πρός τούς θεούς καί έν άλλαις άναθηματικαΐς έπιγραφαΐς
καί δή καί τών άρχαιοτάτων χρόνων, πρβ. Ε. ΗοΓίιηαηυ, 8γ11ο«ό βρϊ^ΓαιηιηβΙιιηι ^ΐΉΘοοι-υηι
222. 227. 243. 244. 253. 267. 272. 274. 294-297. 302-305. 340 (ή άνάγνωσις τοϋ έπι-
(κατά Μ. Εΐ'ίίβηΐίβΐ τό έξ Επιδαύρου επίγραμμα τούτο Πλουτάρχου τοϋ ίεραπολήσαντος
έ'τονς ρπε' εινε τοϋ έτους 308 μ. Χρ.) και 10 IV 1032 στ. 4:
άρητήρ γεγαώς εϊαατο Πραξαγόρας.
Τήν δέ έλ' τέλει τοϋ στ. 4. φράσιν τέλος ήγά&εον πάλιν πάνυ σοφώς ό εκδότης, άλλ' άνευ
ίκανοΰ κατ' έμέ λόγου, άνέφερεν εις την έν Έλευσΐνι λατρείαν πρόκειται νομίζω απλώς
περί ευχής ό θεός νά άγη εις καλόν τέλος πάντα τά τοϋ Νικαγόρα. Ώς προς τους δύο
τελευταίους δε στίχους της επιγραφής λεκυέον τά έξης. Όρθότατα μεν ό μακαρίτης Ά.
Σκιάς παρετήρησεν ότι επειδή ό στ. 7 δεν φαίνεται έμμετρος, «τό μετά τάς δύο στιγμός
τάς ύπαρχούσας έν τω λίθω προ τοϋ ονόματος Νικαγόρας μέρος τοϋ στ. (ί και υ 7 εΐνε
αναγραφή της αναθέσεως έν πεζω λόγω, ενώ τό προηγούμενον έλεγειακύν επίγραμμα εΐνε
ευχή πρύς τον Πάνα». Έάν δέ ένόμιζεν ότι «ό τελευταίος στίχος της επιγραφής, όστις
εΐνε μεν πάλιν έμμετρος, άλλα γεγραμμένος δια μικροτέρων και έν στενώ χώρω προστε-
θειμένων γραμμάτων εΐνε τό τελευταϊον μέρος τοϋ επιγράμματος κατά παραδρομήν τό
πρώτον παραλειφθέν, έπειτα δέ υπό τοϋ αύτοϋ χαράκτου έν άνοικείω τόπφ προστεθέν»,
εγώ δεν δύναμαι νά αναγνωρίσω ουδέν λάθος τοϋ χαράκτου, διότι και έν άλλοις
ποιήμασι μεταγενεστέρων χρόνων αναμιγνύονται ένίοτε τοις έμμέτροις φράσεις ή λέξεις,
προ πάντων δέ ονόματα, έν πεζω λόγω γεγραμμένα. "Ωστε παραδέχομαι μεν τήν
γνώμην τοϋ μακαρίτου ότι τό έν τέλει τοϋ στ. 6 όνομα Νικαγόρας και ό ύπ' αύτοϋ
έπιτηδείως συμπληρωθείς στ. 7 άνήκουσιν εις άναγραφήν τής άναθέσεως έν πεζω λόγω
γεγραμμένην, θεωρώ δέ μέρος τής άναγραφής ταύτης και τον τελευταϊον στίχον, όστις
έμμέτρως γεγραμμένος τλέος αποτελεί άριστα άρμόζον της τε άναγραφής τής άναθέσεως
και όλης τής αναθηματικής έπιγραφής. Άλλα τί άρά γε περιεϊχεν ό τελευταίος στίχος
ούτος; Προφανώς προσθήκην τινά εις τά ήδη έν στ. 7 έν πεζω λόγω περί τοΰ άναθέ-
σαντος τήν έπιγραφήν λεχθέντα. Τήν δέ έννοιαν τής προσθήκης ταύτης υποδεικνύουσας
έάν δεν άπατώμαι. μετ1 αρκετής σαορηνείας αί τρεις λέξεις, αΐτινες μόναι υπολείπονται τοϋ
έξαμέτρου στίχου τοϋ αποτελούντος τό τέλος όλης τής έπιγραφής: ταΐαδε έπ' α'ίαις &
Νικαγόρας δη?.αδή δικαιολογεί διά τοϋ στίχου τούτου τρόπον τινά τήν προς τον Πάνα
εύσέθειαν αύτοϋ, άτε κτήματα, νομίζω, έχων έν αύτοΐς τοις τόποις, ους ό θεός ούτος κατέ-
χει. \ιά τούτο έτόλμησα νά συμπληρώσω:
[κτήματα κτησάμενος πολλ^ (Ϋ['χαλ') αύ]τός ταΐαδε έπ αϊαις
ή: [κτήματα κτησάμενος δέ και αν/τός ταΐαδε έπ αϊαις
ή καί: [κτήματα κτησάμενος και αν]τός ταΐαδε έπ αΐαις
λαμβάνων ύπ' όψιν ότι ό συντάξας τό επίγραμμα δεν άπέφυγε τήν χασμφδίαν ώς άπο-
δεικνύει τό ταΐαδε έπ' αϊαις, άκολουθών άλλοοστε ώς πρός τούτο τήν συνήθειαν τοϋ τε
Όμηρου καί τών μεταγενεστέρων ποιητών, περί ής διέλαθεν ό πολύς Ο. Ηθγπι&ιιπ έν
τή θαυμάσια πραγματεία Όβ αβιβίβ δοπρίοπδ Αι·§οη&αΙϊοοπιιη (0ι·ρ1π(ίίΐ σ. 127), δημοσιευ-
θείση μεν έν έτει 18()Γ), άλλά καί τοις σήμερον περί τά μετρικά άσχολουμένοις έτι λίαν
χρησίμο).
Εύχαί δέ απευθύνονται πρός τούς θεούς καί έν άλλαις άναθηματικαΐς έπιγραφαΐς
καί δή καί τών άρχαιοτάτων χρόνων, πρβ. Ε. ΗοΓίιηαηυ, 8γ11ο«ό βρϊ^ΓαιηιηβΙιιηι ^ΐΉΘοοι-υηι
222. 227. 243. 244. 253. 267. 272. 274. 294-297. 302-305. 340 (ή άνάγνωσις τοϋ έπι-