48
MICHAŁ HAAKE
w pozapojęciowym widzeniu wytwarza się między Ja i dziełem niezachwiana zgo-
da co do immanentnej konsekwencji i nasycenia znaczeniem jego takiego oto
ukształtowania29.
Płodność myśli Brotjego ujawnia się wyraźnie w przypadku porówna-
nia przedstawienia z zastaną konwencją obrazowania. Z jednej strony
układ, jaki Rodakowski nadaje postaci Generała, mógł być wynikiem
przekształceń pozostającego w dyspozycji artysty konwencjonalnego re-
pertuaru póz, pochodzącego z praktyki studiów akademickich. Typowe
dla tej praktyki realizacje tworzą kategorię analogii obrazowych równo-
14. Franęois-Xavier Fabre, Akt akademicki, 1789. Kolekcja prywatna
rzędną w stosunku do analogii motywologicznych. Za przykład posłużyć
może Akt akademicki Franęois-Xavier Fabre’a z 1789 roku czy studia
Theodore Gericaulta (ił. 13 i 14). Przekształcenia, jakie zostają dokonane
w ostatecznym stadium - obrazie Rodakowskiego w stosunku do stu-
dium, zyskują możność znaczeniową ze względu na instancję płaszczy-
zny, na której są „ponownie” zakomponowywane. Z drugiej strony obraz
29
M. Brotje, op. cit., s. 14 i nast.
MICHAŁ HAAKE
w pozapojęciowym widzeniu wytwarza się między Ja i dziełem niezachwiana zgo-
da co do immanentnej konsekwencji i nasycenia znaczeniem jego takiego oto
ukształtowania29.
Płodność myśli Brotjego ujawnia się wyraźnie w przypadku porówna-
nia przedstawienia z zastaną konwencją obrazowania. Z jednej strony
układ, jaki Rodakowski nadaje postaci Generała, mógł być wynikiem
przekształceń pozostającego w dyspozycji artysty konwencjonalnego re-
pertuaru póz, pochodzącego z praktyki studiów akademickich. Typowe
dla tej praktyki realizacje tworzą kategorię analogii obrazowych równo-
14. Franęois-Xavier Fabre, Akt akademicki, 1789. Kolekcja prywatna
rzędną w stosunku do analogii motywologicznych. Za przykład posłużyć
może Akt akademicki Franęois-Xavier Fabre’a z 1789 roku czy studia
Theodore Gericaulta (ił. 13 i 14). Przekształcenia, jakie zostają dokonane
w ostatecznym stadium - obrazie Rodakowskiego w stosunku do stu-
dium, zyskują możność znaczeniową ze względu na instancję płaszczy-
zny, na której są „ponownie” zakomponowywane. Z drugiej strony obraz
29
M. Brotje, op. cit., s. 14 i nast.