Instytut Historii Sztuki <Posen> [Hrsg.]: Artium Quaestiones (12.2001)

140

MAKTA SMOLIŃSKA-BYCZUK


5. Eugene Delacroix, Śmierć Sardanapala, 1827, Paris, Louvre

i modyfikacji. Do tego gatunku nawiązań należy między innymi akt mło-
dzieńca usytuowanego na pierwszym planie przedstawienia, stanowiący
„dosłowną” transpozycję z fresku Michała Anioła, ilustrującego Sąd Osta-
teczny, w którym cytowana postać pełni rolę anioła niosącego koronę
cierniową, ukazanego w odważnym skrócie perspektywicznym. Mehoffer
nieco łagodzi brawurowość rozwiązania z Sykstyny, umieszcza akt w ści-
śle określonej przestrzeni i prezentuje dobrze opanowaną umiejętność
malowania nagiego męskiego ciała. Zapożyczeniem o podobnym chara-
kterze jest sylwetka dziewczyny, niosącej tacę, przywołana z płótna
Eugene Delacroix Śmierć Sardanapala (1827 r., Paryż, Luwr), a także
postać kobieca, wyciągająca rękę ku młodzieńcowi, znana z Dżumy
w Aszdodzie Nicolasa Poussin (1630-31; Paryż, Luwr) i spotykana często
w kompozycjach akademików13, jako niezwykle nośna znaczeniowo oraz
13 Postać kobieca o podobnym układzie ciała pojawia się między innymi u Edwarda
Johna Poyntera w obrazie Pieczara nimf burzy (zbiory prywatne) i u Henri Lehmanna
w przedstawieniu zatytułowanym Okeanidy rozpaczające u stóp skały z przykutym Prome-
teuszem, 1850 r. (Gap, Muzeum).