DOI issue:
Przekłady
DOI article:Deutsche, Rosalyn; Leszkowicz, Paweł [Transl.]: Agorafobia
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.28198#0306
304
ROSALYN DEUTSCHE
„Przyjaciele Parku Jacksona” zadecydowała o zamykaniu na noc na kłód-
kę nowo postawionej bramy parku. Właśnie tę grupę „New York Ti-
mes” mylnie nazywa wspólnotą społeczną [the community, the public].
Urząd Parków Miejskich, nie dysponując wystarczającymi funduszami
na zamykanie parku, z radością przyjął taką „publiczną” pomoc w ochro-
nie przestrzeni publicznej, ochronie, którą utożsamiono z eksmisją bezdo-
mnych z miejskich parków. Jak pisze „New York Times”: „Ludzie, którzy
mają klucze, są zdeterminowani, aby park pozostał parkiem”19. Zadekre-
towana [preordained1 przestrzeń publiczna zostaje obroniona przez jej
oczywistych właścicieli, mówi się w „New York Times”. Jest to jednak
wypowiedź, która odwraca prawdziwą sekwencję wydarzeń. Tylko po-
przez odwołanie do bezdyskusyjnego argumentu, iż „park jest parkiem”
i odgórnego wyrokowania, jakie wykorzystanie przestrzeni publicznej jest
prawomocne, taka przestrzeń staje się posiadłością właściciela, czyli w
tym przypadku „ludzi, którzy mają klucze”. Coraz częściej konserwatyw-
ni urbaniści popierają przekształcenie przestrzeni publicznej we włas-
ność prywatną - branie w posiadanie przestrzeni publicznej, przyznając,
że są to tereny raczej konfliktów niż harmonii, ale odmawiając prawo-
mocności sporom dotyczącym przestrzeni. „City Journal”, towarzysząc
„New York Times’owi” w pochwałach dotyczących rozwiązania kwestii
Parku Jacksona, zaznacza, iż analitycy problemów miasta często ignoru-
ją takie zagadnienia: „kryzys bezdomności w sposób nieunikniony spo-
wodował zderzenie wartości kreowanych wokół spornych przestrzeni”20.
Następnie jednak „City Journal” unika konfliktu prezentując decyzję o
zamykaniu parku jako „uwolnienie naszej przestrzeni publicznej od ele-
mentów niepożądanych”. „City Journal” ukazuje konflikty wokół prze-
strzeni miejskiej raczej jako wojnę pomiędzy dwiema siłami absolutnymi
niż politycznymi. Jako wojnę pomiędzy Przyjaciółmi Parku Jacksona,
którzy są utożsamieni ze wspólnotą społeczną [the public], wspieraną
przez lokalne władze i będącą właściwym użytkownikiem, który odtwo-
rzy pierwotną harmonię przestrzeni publicznej, a wrogami parku, bezdo-
mnymi, którzy tę harmonię niszczą.
W tym scenariuszu zrozumienie konfliktu upewnia obserwatora, że
społeczeństwo może być wolne od podziałów. Przedstawianie bezdomnego
jako intruza w przestrzeni publicznej umacnia wydumane przekonania
mieszkańców, iż miasto i przestrzeń społeczna są organiczną całością.
Bezdomny jest konstruowany jako figura ideologiczna, negatywny wize-
runek stworzony po to, aby odtworzyć pozytywny porządek w życiu spo-
łecznym. W celu zrozumienia tej operacji ideologicznej, możemy przypo-
19 Roberts, The Public s Right, op. cit., s. BI.
20 Siegel, Reclaiming Our Public Spaces, op. cit., s. 41.
ROSALYN DEUTSCHE
„Przyjaciele Parku Jacksona” zadecydowała o zamykaniu na noc na kłód-
kę nowo postawionej bramy parku. Właśnie tę grupę „New York Ti-
mes” mylnie nazywa wspólnotą społeczną [the community, the public].
Urząd Parków Miejskich, nie dysponując wystarczającymi funduszami
na zamykanie parku, z radością przyjął taką „publiczną” pomoc w ochro-
nie przestrzeni publicznej, ochronie, którą utożsamiono z eksmisją bezdo-
mnych z miejskich parków. Jak pisze „New York Times”: „Ludzie, którzy
mają klucze, są zdeterminowani, aby park pozostał parkiem”19. Zadekre-
towana [preordained1 przestrzeń publiczna zostaje obroniona przez jej
oczywistych właścicieli, mówi się w „New York Times”. Jest to jednak
wypowiedź, która odwraca prawdziwą sekwencję wydarzeń. Tylko po-
przez odwołanie do bezdyskusyjnego argumentu, iż „park jest parkiem”
i odgórnego wyrokowania, jakie wykorzystanie przestrzeni publicznej jest
prawomocne, taka przestrzeń staje się posiadłością właściciela, czyli w
tym przypadku „ludzi, którzy mają klucze”. Coraz częściej konserwatyw-
ni urbaniści popierają przekształcenie przestrzeni publicznej we włas-
ność prywatną - branie w posiadanie przestrzeni publicznej, przyznając,
że są to tereny raczej konfliktów niż harmonii, ale odmawiając prawo-
mocności sporom dotyczącym przestrzeni. „City Journal”, towarzysząc
„New York Times’owi” w pochwałach dotyczących rozwiązania kwestii
Parku Jacksona, zaznacza, iż analitycy problemów miasta często ignoru-
ją takie zagadnienia: „kryzys bezdomności w sposób nieunikniony spo-
wodował zderzenie wartości kreowanych wokół spornych przestrzeni”20.
Następnie jednak „City Journal” unika konfliktu prezentując decyzję o
zamykaniu parku jako „uwolnienie naszej przestrzeni publicznej od ele-
mentów niepożądanych”. „City Journal” ukazuje konflikty wokół prze-
strzeni miejskiej raczej jako wojnę pomiędzy dwiema siłami absolutnymi
niż politycznymi. Jako wojnę pomiędzy Przyjaciółmi Parku Jacksona,
którzy są utożsamieni ze wspólnotą społeczną [the public], wspieraną
przez lokalne władze i będącą właściwym użytkownikiem, który odtwo-
rzy pierwotną harmonię przestrzeni publicznej, a wrogami parku, bezdo-
mnymi, którzy tę harmonię niszczą.
W tym scenariuszu zrozumienie konfliktu upewnia obserwatora, że
społeczeństwo może być wolne od podziałów. Przedstawianie bezdomnego
jako intruza w przestrzeni publicznej umacnia wydumane przekonania
mieszkańców, iż miasto i przestrzeń społeczna są organiczną całością.
Bezdomny jest konstruowany jako figura ideologiczna, negatywny wize-
runek stworzony po to, aby odtworzyć pozytywny porządek w życiu spo-
łecznym. W celu zrozumienia tej operacji ideologicznej, możemy przypo-
19 Roberts, The Public s Right, op. cit., s. BI.
20 Siegel, Reclaiming Our Public Spaces, op. cit., s. 41.