Instytut Historii Sztuki <Posen> [Hrsg.]: Artium Quaestiones (19.2008)

Dorota Łuczak

WIELOGŁOSOWOŚĆ ŚLADU
- INTERPRETACJA FOTOCHEMICZNYCH OBRAZÓW
ANDRZEJA PAWŁOWSKIEGO*

Autoportret fotograficzny Jacques’a-Henri Lartigue’a z 1923 roku
przedstawia artystę jako malarza przy pracy (il. 1). Mężczyzna umiesz-
czony pomiędzy taflą lustra a płótnem siedzi zwrócony plecami do widza.
Twarz fotografa widoczna jest zarówno w odbiciu lustrzanym, jak
i w tworzonym właśnie dziele malarskim. Mamy tu zatem do czynienia
z potrójnym autoportretem: utrwalonym przez obiektyw aparatu, kom-
pozycją na płótnie i obrazem w zwierciadle. Akcent pozostaje jednak
przeniesiony z próby odzwierciedlenia wizerunku, charakterystycznej
dla tradycji autoportretu, na uchwycenie procesu tworzenia i refleksję
nad samym medium; wszak twarz artysty jawi się widzowi wplątana


i

1. Jacques-Henri Lartigue, Autoportret, 1923

Niniejszy artykuł powstał na podstawie jednego z rozdziałów pracy magisterskiej,
zatytułowanej „Przekraczając medium - interpretacja abstrakcyjnej fotografii Zbigniewa
Dłubaka, Andrzeja Pawłowskiego, Marka Piaseckiego i Bronisława Schlabsa”, napisanej
pod kierunkiem prof. dr hab. Piotra Juszkiewicza.