Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (24.1962)

WSPOMNIENIA POŚMIERTNE

W 1946 r. po przyjeździe do Wrocławia studiowała
filologię angielską a także literaturę polską uczęsz-
czając równocześnie na seminaria historii sztuki
prowadzone przez prof. Władysława Podlachę. W li-
stopadzie 1950 r. uzyskała stopień magistra na pod-
stawie pracy o prerafaelitach.
Kilka miesięcy później została zatrudniona w Bi-
bliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, po-
czątkowo w Dziale Opracowania, a z kolei w Gabine-
cie Grafiki. Niezmiernie koleżeńska, obowiązkowa
i sumienna wykazywała duże zamiłowanie do pracy
związanej z katalogowaniem rysunków i rycin ciesząc
się uznaniem Dyrekcji, kierownictwa i współpracow-
ników.
Opublikowała kilka prac: Zabytki szesnastowiecz-
nego rytownictwa Regum Poloniae Icones Tomasza
Tretera w zbiorach Ossolineum („Ze Skarbca Kul-
tury” 1955, z. 17 i nadb.); Ilustracje do dzieł W. Szek-

spira w grafice angielskiej XVIII w., Wrocław 1956
(Katalog wystawy ze zbiorów Ossolineum opraco-
wany wspólnie z K. Pilch); Dzieła Francesca Barto-
lozziego w zbiorach Biblioteki Zakładu Narodowego
im. Ossolińskich („Ze Skarbca Kultury” 1958, z. 2 (11)
i nadb.); Katalogi rysunków w zbiorach Biblioteki
ZNiO. Tom. I. Zbiory Pawlikowskich, Wrocław 1960
(opracowany wspólnie z M. Grońską ukazał się
drukiem po śmierci M. Ochońskiej). Jako współ-
pracowniczka „Kwartalnika Opolskiego” drukowała
na łamach tego czasopisma Materiały do bibliografii
śląskiej przygotowane wspólnie z F. Sawicką.
Mimo ciężkiej choroby do ostatnich chwil odzna-
czała się zapałem do pracy, pogodnym usposobieniem
oraz życzliwym, uczynnym stosunkiem do ludzi.
Zmarła w 1958 r. we Wrocławiu. W pamięci koleżanek
i kolegów pozostanie długo Jej piękna postać.
Mieczysław Radojewski

HANNA WOJCIUK
(23.X 1930 - 30.XII.1959)


Historię sztuki studiowała na Uniwersytecie im.
A. Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w r. 1955 uzyskała
stopień magistra na podstawie pracy pt. Wystrój
rzeźbiarski i ideologia Sali Odrodzenia w ratuszu
poznańskim, pisanej pod kierunkiem prof. dr Gwido
Chmarzyńskiego. W latach 1957—59 pracowała w
Urzędzie Konserwacji Zabytków m. Wrocławia
prowadząc dział zabytków ruchomych. Od września
do grudnia 1959 r. była asystentem Biblioteki Muzeum
Śląskiego we Wrocławiu. Rozpoczęła gromadzenie
materiałów do renesansowej rzeźby architektonicznej
na Śląsku, które to prace przerwała nagła śmierć.

WILHELMINA LEPIK-KOPACZYNSKA
(6.IV.1915 - 3.II.1962)
W dniu 3.II. br. zmarła niespodziewanie w sile
wieku w Izbicach Lubelskich, wybitna kierowniczka
Katedry Archeologii Śródziemnomorskiej Wrocław-
skiego Uniwersytetu, docent dr Wilhelmina Lepik-
Kopaczyńska, pogrążając w głębokiej żałobie tak
śląską wyższą uczelnię, jak i liczne grono badaczy
w Polsce i za granicą. Zyskała sobie bowiem wielkie
uznanie dzięki działalności naukowej niepospolitej
i pracowitości niezwykłej.
Urodzona w Wólce Orłowskiej (woj. lubelskie) jako
córka kowala zdobyła na Uniwersytecie J.K. we
Lwowie dyplomy magistra filozofii i już w tym
samym 1939 r. doktora, pod kierunkiem profesorów
Ganszyńca i Bulandy. W r. 1946 stanęła w szeregach
pionierów organizacji nauki we Wrocławiu. Zaanga-
żowana przez rektora Uniwersytetu Wrocławskiego
S. Kulczyńskiego jako adiunkt przy katedrze archeo-
logii klasycznej, zyskała w r. 1955 tytuł docenta
oraz kierownika katedry po zgonie prof. Bulandy.
Nie wiele później niż fachowcy polscy, poznali się
na wartości Jej osiągnięć naukowcy zagraniczni,
zwłaszcza od czasów kontaktu na konferencji Kra-
kowskiej 1947 r. Przedstawiciele ogólno niemieckiej
Akademii Nauk w Berlinie zapraszana była odtąd
wielokrotnie do wygłaszania referatów o swych zdo-
byczach naukowych w siedzibie tej organizacji i w
jej Archeologicznym Instytucie, jako też do publiko-
wania ich tamże. W r. 1958 zorganizowano Jej 8 od-
czytów objazdowych w 6 uniwersytetach niemieckich.
Mianowano Ją stałym współpracownikiem cenionej
międzynarodowej Biblioteki Classica Orientalis. W tej
chwili są tam w druku Jej dwie monografie Apelles
i Malarstwo antyczne. Po występach na analo-
gicznym kongresie w Rzymie w r. 1958, przyjęto
do druku Jej rozprawę o malarzu Zeuksisie z Herak-
lei. W grudniu 1961 r. spotkał uczoną niecodzienny
zaszczyt: mianowanie członkiem rzeczywistym świa-
towej sławy „Archeologisches Institut”. Zapraszana
była nadal do czynnego udziału w podobnych kon-
gresach w Rzymie i Paryżu w latach 1962 i 1963;
niestety udział na tych kongresach udaremniła nagła
śmierć.
W Polsce ogłaszała nieledwie co roku swe badania
w różnych wydawnictwach archeologicznych cenio-
nych nie tylko w kraju, jak „Eis”, „Meander”, „Filo-

421