Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (24.1962)

WSPOMNIENIA POŚMIERTNE

mata”, „Dawna Kultura” itp. Ogółem przez 15 lat
ostatnich zredagowała blisko 60 studiów i artykułów
samodzielnych oraz niewiele mniej nader pożytecz-
nych recenzji z naukowej produkcji zagranicznej.
Dzięki nowości Jej niektórych metod zwracano się
do Niej po wskazówki z zagranicy a w tym między
in. z Uniwersytetu w Chicago. Jako członek Wro-
cławskiego Tow. Naukowego pełniła gorliwie funkcje
sekretarza Komisji Historii Sztuki, w której wy-
głaszała także swe niezwykle bystre i świetnie
skonstruowane referaty, następnie drukowane w

„Rozprawach” tej komisji i w „Zeszytach Naukowych
Wrocławskiego Uniwersytetu”. Specjalistka w historii
sztuki helleńskiej, odznaczyła się szczególnie przez
badania nad antycznym teatrem (publikowane też
po angielsku), i nad perspektywą liniową w staro-
żytności. Zmarłą cechowała wielka szlachetność cha-
teru i miłość młodzieży. Bolesna nad wyraz strata
takiego Człowieka i badacza w osobie W. Lepik-
Kopaczyńskiej jest niepowetowana. Osierociła męża
i sześcioletnią córeczkę.
Marian Morelowski

JERZY HA WRÓT
(5.IY.1911 - 15.III.1962)


Docent dr Jerzy Hawrot urodził się w Samborze.
Po ukończeniu szkoły średniej w r. 1929 w Tarno-
brzegu wyjechał na studia humanistyczne do Francji.
Po powrocie wstąpił na Politechnikę Lwowską, na
Wydział Architektury, który ukończył w r. 1939, na
kilka zaledwie miesięcy przed wybuchem wojny.
Zmobilizowany brał udział w kampanii wrześniowej.
Od r. 1939 pracował we Lwowie w Muzeum im.
Lubomirskich, pod kierownictwem prof. dr Mieczy-
sława Gębarowicza, a następnie w Państwowym
Muzeum Przemysłu Artystycznego. Po wkroczeniu
do Lwowa wojsk hitlerowskich został zwolniony
z pracy i przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował
do końca wojny w biurach architektonicznych.
W okresie tym brał udział w pracach badawczych
w Tyńcu pod Krakowem, prowadzonych przez prof.
dr Adolfa Szyszko-Bohusza. Od r. 1945 pracował
w Krakowskim Urzędzie Wojewódzkim, pomagając

równocześnie w organizacji Wydziału Architektury
przy Akademi Górniczej w Krakowie.
Na wezwanie Pełnomocnika Rządu, prof. dr Sta-
nisława Kulczyńskiego, wyjechał do Wrocławia, gdzie
objął kierownictwo Referatu Budowlanego Uniwer-
sytetu i Politechniki. Na tym stanowisku kierował
ofiarnie akcją zabezpieczania i doprowadzania do
stanu używalności kilkudziesięciu budynków uniwer-
syteckich i politechnicznych.
Od grudnia 1945 r. był adiunktem na Wydziale
Budownictwa Politechniki Wrocławskiej.
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w r.
1950 na podstawie rozprawy naukowej Opactwo św.
Wincentego na Ołbinie we Wrocławiu.
W okresie 1947—51 prowadził dydaktyczne zajęcia
zlecone z zakresu kompozycji, form architektonicz-
nych, architektury budowli inżynierskich oraz rysunki
z historii architektury. Powołany w r. 1951 do
Szczecina zorganizował na tamtejszej Politechnice
Katedrę Histori Architektury Powszechnej i Sztuki,
którą kierował zaledwie dwa lata wobec likwidacji
Wydziału. Powrócił do Wrocławia, gdzie został mia-
nowany samodzielnym pracownikem naukowym,
w maju zaś 1956 r. otrzymał stopień docenta i objął
Zakład Historii Architektury Starożytnej i Średnio-
wiecznej w ramach Katedry Historii Architektury
Powszechnej.
W r. 1957 i 1960 wyjeżdżał do Jugosławii, gdzie
przeprowadzał badania wczesnośredniowiecznego bu-
downictwa, w szczególności rotund. W kraju współ-
pracował z katedrami: Archeologii Polskiej i Historii
Polskiej. Brał czynny udział w badaniach obu tych
katedr w Sobótce, na Ołbinie i we Wrocławiu. Do-
konał odkryć na Salwatorze w Krakowie, na Wawelu
i w krakowskim kościele św. Wojciecha. Przeprowa-
dzał też badania murów średniowiecznych Krakowa.
W r. 1955 został odznaczony medalem X-lecia
Polski Ludowej, w r. 1956 zaś •— Złotym Krzyżem
Zasługi.
Wybitny erudyta, sumienny i obowiązkowy pra-
cownik, bardzo dobry dydaktyk interesował się spra-
wami bytowymi młodzieży studiującej i brał nie-
zwykle czyny udział w wszelkich pracach Wydziału.
Nad wyraz skromny i wszystkim życzliwy, nie miał
wrogów ani nawet niechętnych. Jako członek Stowa-
rzyszenia Historyków Sztuki, ostatnio zaś członek
Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego wskazywał
ofiarność i zdyscyplinowanie.
Jego praca naukowa pozostawała stale w obszarze
zagadnień średniowiecza, głównie wczesnego. Z waż-
niejszych publikacji wymienić należy.
Najstarsze kościoły wrocławskie (1948), Sobótka
(1948), Odkrycie budowli romańskiej w Sobótce (1949),
Eglise de la Sainte Vierge Marie d Sobótka pres
Wrocław (1953), Opactwo św. Wincentego na Ołbinie

422