DOI issue:
Nr. 2
DOI article:Wagner, Arkadiusz: Figuralna snycerka ołtarzowa Krzysztofa Perwangera w diecezji warmińskiej
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.49349#0261
Figuralna snycerka ołtarzowa Krzysztofa Perwangera w diecezji warmińskiej
251
17. Krzysztof Perwanger lub
anonimowy pomocnik mistrza,
Juda(?), fragment, figura
z rzeźbiarskiej grupy „ Rodowodu
Chrystusa ", krużganki zespołu
klasztornego w Świętej Lipce,
1744-1 748
ciała i rysów twarzy. We wszystkich ołtarzach zastosowano zbliżony schemat ekspozycji
figur w nastawie, podporządkowany zasadzie ich aktywnego dialogu z widzem. Dokonuje
się on mimo poważnych różnic konstrukcyjnych między nastawami.
Wynika z tego wniosek o konsekwentnym stosowaniu przez Perwangera nie tylko jed-
nolitej stylistyki rzeźb ale i zasady ich prezentacji. Czynił on tak bez względu na zróżnico-
wanie typów nastaw do których wykonywał figury. Przeciwnie, specyficzne właściwości
konstrukcyjne ołtarzy potrafił wykorzystać do tworzenia wariantów kompozycyjnych fi-
gur. Dobitnym tego przykładem są bramki ołtarza dobromiejskiego, na których posado-
wiono siedzące postaci, oraz zwieńczenie ołtarza orneckiego z aniołami „unoszącymi się"
w przestrzeni.
Wszystko to dowodzi wysokiego poziomu umiejętności rzeźbiarza zarówno w zakre-
sie formalnym jak i koncepcyjnym. Nie jest więc przypadkiem, że w artystycznie peryfe-
ryjnym regionie, jakim była diecezja warmińska, Perwanger angażowany był do dekoracji
najważniejszych w swoim czasie dzieł ołtarzowych.
K Figury z Elbląga, Ornety i Dobrego Miasta a pozostałe dzieła Perwangera
Rzeźby ołtarzowe z Elbląga, Ornety oraz Dobrego Miasta są reprezentatywne dla całej
twórczości Krzysztofa Perwangera w diecezji warmińskiej. Odnosi się to zarówno do
pewnych, archiwalnie potwierdzonych prac mistrza, jak i prac łączonych z nim w oparciu
251
17. Krzysztof Perwanger lub
anonimowy pomocnik mistrza,
Juda(?), fragment, figura
z rzeźbiarskiej grupy „ Rodowodu
Chrystusa ", krużganki zespołu
klasztornego w Świętej Lipce,
1744-1 748
ciała i rysów twarzy. We wszystkich ołtarzach zastosowano zbliżony schemat ekspozycji
figur w nastawie, podporządkowany zasadzie ich aktywnego dialogu z widzem. Dokonuje
się on mimo poważnych różnic konstrukcyjnych między nastawami.
Wynika z tego wniosek o konsekwentnym stosowaniu przez Perwangera nie tylko jed-
nolitej stylistyki rzeźb ale i zasady ich prezentacji. Czynił on tak bez względu na zróżnico-
wanie typów nastaw do których wykonywał figury. Przeciwnie, specyficzne właściwości
konstrukcyjne ołtarzy potrafił wykorzystać do tworzenia wariantów kompozycyjnych fi-
gur. Dobitnym tego przykładem są bramki ołtarza dobromiejskiego, na których posado-
wiono siedzące postaci, oraz zwieńczenie ołtarza orneckiego z aniołami „unoszącymi się"
w przestrzeni.
Wszystko to dowodzi wysokiego poziomu umiejętności rzeźbiarza zarówno w zakre-
sie formalnym jak i koncepcyjnym. Nie jest więc przypadkiem, że w artystycznie peryfe-
ryjnym regionie, jakim była diecezja warmińska, Perwanger angażowany był do dekoracji
najważniejszych w swoim czasie dzieł ołtarzowych.
K Figury z Elbląga, Ornety i Dobrego Miasta a pozostałe dzieła Perwangera
Rzeźby ołtarzowe z Elbląga, Ornety oraz Dobrego Miasta są reprezentatywne dla całej
twórczości Krzysztofa Perwangera w diecezji warmińskiej. Odnosi się to zarówno do
pewnych, archiwalnie potwierdzonych prac mistrza, jak i prac łączonych z nim w oparciu