DOI issue:
Nr. 1-2
DOI article:Komunikaty
DOI article:Widacka, Hanna: Nieznane dzieło graficzne Adolfa Fryderyka Dietricha
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.35030#0220
214
HANNA WlDACKA
7. HJoAf
wć*(//^g w/a.S7?ego /y^MnArM.' Portret
Leontyny z Żuczkowskich
Halpertowej ??), hfcgro/ia oć/ó/fa
w zak/aJzie 7bzę/a TWrknera
w hż/f.szaw/e, oł. / &5 / ??). Zhiory
grywa 7ae. Fo7. 7?/'ó/ioteka
Narokowa za zgo(/ą w/afc/cfe/a
o cokół kolumny. W lewej dłoni, spoczywającej na kolanach, trzyma chustkę. Zwrócona
^7? 7roU ^nar^s w lewo, ubrana jest w ciemną suknię z białym koronkowym kołnierzykiem
i takimiż mankietami, mocno zesznurowaną w talii i marszczoną, także na ramionach,
rozchodzącą się na biodrach kaskadą falban. Uderzający brak biżuterii (z wyjątkiem mi-
niaturowego kolczyka w lewym uchu) nasuwa przypuszczenie, że mamy do czynienia nie
z podobizną reprezentacyjną, lecz kameralną, prywatną, niemal domową (bo nie jest to
wizerunek w roli scenicznej). Wyrazista twarz o regularnym owalu i klasycznych rysach,
z wielkimi oczami i mocno zarysowanymi lukami brwiowymi oraz z małymi ustami, oko-
lona jest gładką fryzurą z przedziałkiem pośrodku głowy. Włosy - zakrywające uszy -
upięte są w warkocz, piętrzący się w tyle. Ozdobny, widoczny fragmentarycznie, fotel
wyściełany jest wzorzystą materią; za nim kłębi się podwieszona draperia, częściowo
przykrywająca trzon kolumny na cokole.
I pytanie najważniejsze: kto był modelką Dietricha - syna, założywszy, że idzie
o damę teatru, liczącą się w stołecznym środowisku?
Ikonografia aktorek lub tancerek nie jest ikonografią zwykłą, ponieważ z reguły dzieli
się na sceniczną (tzn. pokazującą je w rolach) i prywatną, przy czym oba rodzaje bywają
tak odmienne, iż czasem sprawiają trudności przy identyfikacji jednej i tej samej osoby.
Mając przy tym na uwadze rozmaity poziom artystyczny dokumentów malarskich, rysun-
kowych i graficznych, oraz rozpiętość czasu, w jakiej powstawały, trzeba wykazać szcze-
gólną ostrożność przy wszelkich analizach porównawczych, gdyż o omyłki nietrudno.
HANNA WlDACKA
7. HJoAf
wć*(//^g w/a.S7?ego /y^MnArM.' Portret
Leontyny z Żuczkowskich
Halpertowej ??), hfcgro/ia oć/ó/fa
w zak/aJzie 7bzę/a TWrknera
w hż/f.szaw/e, oł. / &5 / ??). Zhiory
grywa 7ae. Fo7. 7?/'ó/ioteka
Narokowa za zgo(/ą w/afc/cfe/a
o cokół kolumny. W lewej dłoni, spoczywającej na kolanach, trzyma chustkę. Zwrócona
^7? 7roU ^nar^s w lewo, ubrana jest w ciemną suknię z białym koronkowym kołnierzykiem
i takimiż mankietami, mocno zesznurowaną w talii i marszczoną, także na ramionach,
rozchodzącą się na biodrach kaskadą falban. Uderzający brak biżuterii (z wyjątkiem mi-
niaturowego kolczyka w lewym uchu) nasuwa przypuszczenie, że mamy do czynienia nie
z podobizną reprezentacyjną, lecz kameralną, prywatną, niemal domową (bo nie jest to
wizerunek w roli scenicznej). Wyrazista twarz o regularnym owalu i klasycznych rysach,
z wielkimi oczami i mocno zarysowanymi lukami brwiowymi oraz z małymi ustami, oko-
lona jest gładką fryzurą z przedziałkiem pośrodku głowy. Włosy - zakrywające uszy -
upięte są w warkocz, piętrzący się w tyle. Ozdobny, widoczny fragmentarycznie, fotel
wyściełany jest wzorzystą materią; za nim kłębi się podwieszona draperia, częściowo
przykrywająca trzon kolumny na cokole.
I pytanie najważniejsze: kto był modelką Dietricha - syna, założywszy, że idzie
o damę teatru, liczącą się w stołecznym środowisku?
Ikonografia aktorek lub tancerek nie jest ikonografią zwykłą, ponieważ z reguły dzieli
się na sceniczną (tzn. pokazującą je w rolach) i prywatną, przy czym oba rodzaje bywają
tak odmienne, iż czasem sprawiają trudności przy identyfikacji jednej i tej samej osoby.
Mając przy tym na uwadze rozmaity poziom artystyczny dokumentów malarskich, rysun-
kowych i graficznych, oraz rozpiętość czasu, w jakiej powstawały, trzeba wykazać szcze-
gólną ostrożność przy wszelkich analizach porównawczych, gdyż o omyłki nietrudno.