DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Recenzje
DOI Artikel:KATARZYNA CHRUDZIMSKA-UHERA: Anna Maria Le¬śniewska, Magdalena Więcek. Przestrzeń jako narzędzie poznania, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Orońsko 2013, ss. 200, il.
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0358
352
Katarzyna Chrudzimska-Uhera
Magdalena Więcek wśród rzeźb stojących w ogrodzie przyległym do pracowni w Warszawie, 1967.
Fot. Marek Holzman
Dzięki odpowiedniemu doborowi i bogatemu zesta-
wowi dokumentacji fotograficznej reprodukowanej
w monografii, Autorka pokazuje, w jak znaczącym
stopniu obraz fotograficzny współkreuje obiekt sztu-
ki, wkraczając w proces jego powstawania. Co wię-
cej, odpowiednio skonstruowane przez fotografa uję-
cie rzeźby determinuje jej percepcję, narzucając
widzowi odpowiednią perspektywę oglądu (z reguły
monumentalizującą obiekty), a także eksponując
efekty fakturowe i świetlne - walory ekspresyjne
zwykle niedostrzegalne przy obiektywnych warun-
kach rzeczywistych (autorem niezwykle sugestyw-
nych zdjęć reprodukowanych przez Leśniewską
w monografii jest fotograf Marek Holzman). Za po-
mocą umiejętnie zestawionych materiałów ikonogra-
ficznych Leśniewska zwraca również uwagę na inte-
resujące powinowactwo rzeźb Więcek z twórczością
malarską i rysunkami artystki. Przekonująco dowo-
dzi, że w obszarach różnych mediów rzeźbiarka roz-
strzygała tożsame problemy, koncentrując się wokół
problematyki przestrzeni, poznawanej i opisywanej
za pomocą form abstrakcyjnych.
Anna M. Leśniewska prezentuje twórczość Mag-
daleny Więcek w porządku chronologicznym, w pię-
10 Stanisław LEDÓCHOWSKI, W kręgu warszawskiej
rzeźby, „Współczesność" 1959, nr 2, za: LEŚNIEWSKA,
ciu kolejnych częściach tekstu. Pierwsza dotyczy lat
50. i skomplikowanego funkcjonowania rzeźby
w realiach doktryny socrealistycznej. Analizując
kompozycje figuralne Więcek pochodzące z tego
okresu, Autorka unika ocen natury pozaartystycznej,
zachowując obiektywizm. Uwzględnia ogranicze-
nia, jakim rzeźbiarka musiała się podporządkować
z powodu uwarunkowań ideologicznych; podkreśla
niewątpliwe walory formalne powstałych wówczas
obiektów (Górnicy, 1954; Matka 1955); wskazuje
coraz wyraźniej rysującą się pod koniec lat 50. ory-
ginalność rzeźb Więcek, zaliczanych wówczas do
nurtu humanistycznego ekspresjonizmu10. Jako pod-
sumowanie tego pierwszego okresu artystycznej
działalności Więcek, Leśniewska uznała przyjętą w
historii polskiego modernizmu cezurę - II Wystawę
Sztuki Nowoczesnej (1957) - od ekspozycji tej roz-
poczynając drugi rozdział tekstu monografii, obej-
mujący schyłek dekady. Zgodnie z przyjętą perspek-
tywą badawczą, Autorka zaakcentowała wydarzenia
zapowiadające i zarazem dokumentujące poszuki-
wania nowych rozwiązań w zakresie integracji sztuk
plastycznych z przestrzenią. Przywołała m.in. udział
Więcek w warszawskiej ekspozycji Rzeźba w ogro-
Magdalena Więcek ..., s. 11.
Katarzyna Chrudzimska-Uhera
Magdalena Więcek wśród rzeźb stojących w ogrodzie przyległym do pracowni w Warszawie, 1967.
Fot. Marek Holzman
Dzięki odpowiedniemu doborowi i bogatemu zesta-
wowi dokumentacji fotograficznej reprodukowanej
w monografii, Autorka pokazuje, w jak znaczącym
stopniu obraz fotograficzny współkreuje obiekt sztu-
ki, wkraczając w proces jego powstawania. Co wię-
cej, odpowiednio skonstruowane przez fotografa uję-
cie rzeźby determinuje jej percepcję, narzucając
widzowi odpowiednią perspektywę oglądu (z reguły
monumentalizującą obiekty), a także eksponując
efekty fakturowe i świetlne - walory ekspresyjne
zwykle niedostrzegalne przy obiektywnych warun-
kach rzeczywistych (autorem niezwykle sugestyw-
nych zdjęć reprodukowanych przez Leśniewską
w monografii jest fotograf Marek Holzman). Za po-
mocą umiejętnie zestawionych materiałów ikonogra-
ficznych Leśniewska zwraca również uwagę na inte-
resujące powinowactwo rzeźb Więcek z twórczością
malarską i rysunkami artystki. Przekonująco dowo-
dzi, że w obszarach różnych mediów rzeźbiarka roz-
strzygała tożsame problemy, koncentrując się wokół
problematyki przestrzeni, poznawanej i opisywanej
za pomocą form abstrakcyjnych.
Anna M. Leśniewska prezentuje twórczość Mag-
daleny Więcek w porządku chronologicznym, w pię-
10 Stanisław LEDÓCHOWSKI, W kręgu warszawskiej
rzeźby, „Współczesność" 1959, nr 2, za: LEŚNIEWSKA,
ciu kolejnych częściach tekstu. Pierwsza dotyczy lat
50. i skomplikowanego funkcjonowania rzeźby
w realiach doktryny socrealistycznej. Analizując
kompozycje figuralne Więcek pochodzące z tego
okresu, Autorka unika ocen natury pozaartystycznej,
zachowując obiektywizm. Uwzględnia ogranicze-
nia, jakim rzeźbiarka musiała się podporządkować
z powodu uwarunkowań ideologicznych; podkreśla
niewątpliwe walory formalne powstałych wówczas
obiektów (Górnicy, 1954; Matka 1955); wskazuje
coraz wyraźniej rysującą się pod koniec lat 50. ory-
ginalność rzeźb Więcek, zaliczanych wówczas do
nurtu humanistycznego ekspresjonizmu10. Jako pod-
sumowanie tego pierwszego okresu artystycznej
działalności Więcek, Leśniewska uznała przyjętą w
historii polskiego modernizmu cezurę - II Wystawę
Sztuki Nowoczesnej (1957) - od ekspozycji tej roz-
poczynając drugi rozdział tekstu monografii, obej-
mujący schyłek dekady. Zgodnie z przyjętą perspek-
tywą badawczą, Autorka zaakcentowała wydarzenia
zapowiadające i zarazem dokumentujące poszuki-
wania nowych rozwiązań w zakresie integracji sztuk
plastycznych z przestrzenią. Przywołała m.in. udział
Więcek w warszawskiej ekspozycji Rzeźba w ogro-
Magdalena Więcek ..., s. 11.