DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Henneberg, Wilhelm Karol: Kościół św. Idziego w Inowłodzu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.37718#0014
6
W. K. HENNEBERG
(6)
\ (ryc. 6 i 7). W tej chwili
^ ujawniły się w sposób nie-
dwuznaczny analogie mię-
dzy kościołem inowłodzkim
a żarnowskim. Dalsze bada-
nia stwierdziły w ścianach
wewnętrznych wieży wy-
raźne ślady stopni dawnych
schodów kręconych. Ślady
*- tych schodów biegną od
Ryc. 5. Wnętrze. Ściana północna z zaznaczeniem wątku Znalezionych resztek Wej-
romańskiego. Skala 1 : 200. ścia do wieży aż do po-
ziomu empory, określając
w ten sposób górną powierzchnię posadzki empory.
Dalsze ślady stopni biegną od poziomu empory zdążając do wejścia na
poddasze, co znowu określa, wprawdzie w przybliżeniu, wysokość nawy kościoła.
Na 1/3 wysokości schodów prowadzących z dołu na emporę, znaleziono w za-
chodniej części murów wieży zamurowaną strzelnicę, która wymiarami swymi
odpowiada strzelnicy istniejącej tuż przy ostatnich stopniach wejściowych na
emporę. Następnie stwierdzono, że dawne wejście do kościoła było w miejscu
istniejących drzwi, w północnej ścianie nawy; odpowiada to wiadomości z doku-
mentu z 1796 r. o ,,pułnocnym położeniu*‘ tego kościoła. Dowodzą tego war-
stwy kamienia przyciosane w miejscach, które łączyły się z kamieniami, tworzą-
cymi łuk nad drzwiami wejściowymi wewnątrz i zewnątrz kościoła. Rozglifienie
tego otworu wykonano do wnętrza kościoła. Dalszy otwór zauważony w tej
ścianie jest wyrąbany w dawnym wątku romańskim. Jest to wąska szpara
sklepiona XIX-wieczną cegłą, tworząca wejście na ambonę, po stopniach z za-
krystii. Wreszcie otwór przebity również w wątku romańskim i sklepiony
nieregularnie kamieniami, prowadzi do zakrystii. Reszta otworów, to okna —
dwa w północnej i trzy w południowej ścianie nawy, poza tym dwa okienka
w zupełnie nowej XX-wiecznej absydzie. Wszystkie otwory okienne wybudo-
wane są w murach nie noszących śladów epoki romańskiej. Między wieżą
a nawą, na całej wysokości kościoła, po odrzuceniu części murów, które miały
charakter późniejszych dobudówek, rozwarł się szeroki otwór o znacznym
i częściowo regularnie wylicowanym rozglifieniu widocznym w części murów
nad emporą, gdyż dolna jego część otworzona została w czasie wykonywania
z cegły XVII-wiecznej, częściowo z kamienia nieobrobionego. Sklepienie
beczkowe w kruchcie wykonane było z kamienia nieformowanego. Po zdjęciu
tej szaty, wnętrze przyziemia wieży ukazało się, jako pomieszczenie koliste ze
ścianami uszkodzonymi przez obudowanie.
W dalszym ciągu badań pod lewym sklepieniem dawnej empory, na za-
chodniej ścianie nawy, odsłonięto resztki dawnego wejścia do wieży w postaci
W. K. HENNEBERG
(6)
\ (ryc. 6 i 7). W tej chwili
^ ujawniły się w sposób nie-
dwuznaczny analogie mię-
dzy kościołem inowłodzkim
a żarnowskim. Dalsze bada-
nia stwierdziły w ścianach
wewnętrznych wieży wy-
raźne ślady stopni dawnych
schodów kręconych. Ślady
*- tych schodów biegną od
Ryc. 5. Wnętrze. Ściana północna z zaznaczeniem wątku Znalezionych resztek Wej-
romańskiego. Skala 1 : 200. ścia do wieży aż do po-
ziomu empory, określając
w ten sposób górną powierzchnię posadzki empory.
Dalsze ślady stopni biegną od poziomu empory zdążając do wejścia na
poddasze, co znowu określa, wprawdzie w przybliżeniu, wysokość nawy kościoła.
Na 1/3 wysokości schodów prowadzących z dołu na emporę, znaleziono w za-
chodniej części murów wieży zamurowaną strzelnicę, która wymiarami swymi
odpowiada strzelnicy istniejącej tuż przy ostatnich stopniach wejściowych na
emporę. Następnie stwierdzono, że dawne wejście do kościoła było w miejscu
istniejących drzwi, w północnej ścianie nawy; odpowiada to wiadomości z doku-
mentu z 1796 r. o ,,pułnocnym położeniu*‘ tego kościoła. Dowodzą tego war-
stwy kamienia przyciosane w miejscach, które łączyły się z kamieniami, tworzą-
cymi łuk nad drzwiami wejściowymi wewnątrz i zewnątrz kościoła. Rozglifienie
tego otworu wykonano do wnętrza kościoła. Dalszy otwór zauważony w tej
ścianie jest wyrąbany w dawnym wątku romańskim. Jest to wąska szpara
sklepiona XIX-wieczną cegłą, tworząca wejście na ambonę, po stopniach z za-
krystii. Wreszcie otwór przebity również w wątku romańskim i sklepiony
nieregularnie kamieniami, prowadzi do zakrystii. Reszta otworów, to okna —
dwa w północnej i trzy w południowej ścianie nawy, poza tym dwa okienka
w zupełnie nowej XX-wiecznej absydzie. Wszystkie otwory okienne wybudo-
wane są w murach nie noszących śladów epoki romańskiej. Między wieżą
a nawą, na całej wysokości kościoła, po odrzuceniu części murów, które miały
charakter późniejszych dobudówek, rozwarł się szeroki otwór o znacznym
i częściowo regularnie wylicowanym rozglifieniu widocznym w części murów
nad emporą, gdyż dolna jego część otworzona została w czasie wykonywania
z cegły XVII-wiecznej, częściowo z kamienia nieobrobionego. Sklepienie
beczkowe w kruchcie wykonane było z kamienia nieformowanego. Po zdjęciu
tej szaty, wnętrze przyziemia wieży ukazało się, jako pomieszczenie koliste ze
ścianami uszkodzonymi przez obudowanie.
W dalszym ciągu badań pod lewym sklepieniem dawnej empory, na za-
chodniej ścianie nawy, odsłonięto resztki dawnego wejścia do wieży w postaci