DOI issue:
Nr. 1
DOI article:Henneberg, Wilhelm Karol: Kościół św. Idziego w Inowłodzu
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.37718#0015
(7)
KOŚCIÓŁ W INOWŁODZU
7
kruchty w przyziemiu
wieży w XVII—XVIII
wieku. Wylicowane otwo-
ru w górnej jego części
nie jest jednostajne; ce-
chuje je szereg reperacji
i uzupełnień, zaś sklepie-
nie nad nim jest zupełnie
nowe, ceglane z XX wie-
ku; sklepienie to podtrzy-
muje wschodnią ścianę
wieży.
Do części murów
romańskich o wyższej
kulturze łączenia kamieni
zaliczyć można część wie-
ży w 5 o% stanu obec-
nego, 70% ściany północ-
nej, 80% ściany zachod-
niej, 15—20% ściany
południowej oraz 0%
ściany wschodniej, czyli Fot. M. Moraczewska.
absydy. Mury te wyko- Ryc. e. Ślad sklepienia i pilastru pod emporę na ścianie
nane są z kamienia po- południowej,
chodzącego z pokładów,
znajdujących się we wzgórzu, na którym postawiono kościół. Jest to twardy
piaskowiec o lepiszczu żelazisto-krzemionkowym, w złożach warstwowych, od-
dzielonych cienką warstwą tego lepiszczu żelazistego barwy ciemnowiśnio-
wej, przylegającej do kamienia w formie jak gdyby polewy ceramicznej. Ka-
mień ten w przekroju swym szaro-żółto-brązowy pod wpływem wysokiej
temperatury otrzymuje na powierzchni bardzo charakterystyczny kolor kar-
minowo-fioletowy. Wyższe warstwy jego są cieńsze i bardziej miękkie, niższe
twardsze i grubsze. Ta struktura złoży kamienia w znacznym stopniu zaważyła
w czasie budowy na charakterze wątku muru. Mur ten posiada na narożach
kamienie twardsze i do 40 cm wysokie, wówczas gdy warstwy w płaszczyznach
murów posiadają wysokość od 7 do 26 cm, przy czym warstwy z kamieni
wyższych stanowią pasy rzadsze, oddzielone od siebie większą ilością warstw
cieńszych. Poszczególne kamienie układane są na pełną fugę, zresztą przy
rozmaitej ich długości, nie stanowiącej jakiejś zasady. Rozmiar (wysokość
i długość) jak zaobserwować można, wynikał z możliwości, które dawał wy-
dobywany materiał budowlany z jego złóż. Zaprawa ujawnia grudki źle
KOŚCIÓŁ W INOWŁODZU
7
kruchty w przyziemiu
wieży w XVII—XVIII
wieku. Wylicowane otwo-
ru w górnej jego części
nie jest jednostajne; ce-
chuje je szereg reperacji
i uzupełnień, zaś sklepie-
nie nad nim jest zupełnie
nowe, ceglane z XX wie-
ku; sklepienie to podtrzy-
muje wschodnią ścianę
wieży.
Do części murów
romańskich o wyższej
kulturze łączenia kamieni
zaliczyć można część wie-
ży w 5 o% stanu obec-
nego, 70% ściany północ-
nej, 80% ściany zachod-
niej, 15—20% ściany
południowej oraz 0%
ściany wschodniej, czyli Fot. M. Moraczewska.
absydy. Mury te wyko- Ryc. e. Ślad sklepienia i pilastru pod emporę na ścianie
nane są z kamienia po- południowej,
chodzącego z pokładów,
znajdujących się we wzgórzu, na którym postawiono kościół. Jest to twardy
piaskowiec o lepiszczu żelazisto-krzemionkowym, w złożach warstwowych, od-
dzielonych cienką warstwą tego lepiszczu żelazistego barwy ciemnowiśnio-
wej, przylegającej do kamienia w formie jak gdyby polewy ceramicznej. Ka-
mień ten w przekroju swym szaro-żółto-brązowy pod wpływem wysokiej
temperatury otrzymuje na powierzchni bardzo charakterystyczny kolor kar-
minowo-fioletowy. Wyższe warstwy jego są cieńsze i bardziej miękkie, niższe
twardsze i grubsze. Ta struktura złoży kamienia w znacznym stopniu zaważyła
w czasie budowy na charakterze wątku muru. Mur ten posiada na narożach
kamienie twardsze i do 40 cm wysokie, wówczas gdy warstwy w płaszczyznach
murów posiadają wysokość od 7 do 26 cm, przy czym warstwy z kamieni
wyższych stanowią pasy rzadsze, oddzielone od siebie większą ilością warstw
cieńszych. Poszczególne kamienie układane są na pełną fugę, zresztą przy
rozmaitej ich długości, nie stanowiącej jakiejś zasady. Rozmiar (wysokość
i długość) jak zaobserwować można, wynikał z możliwości, które dawał wy-
dobywany materiał budowlany z jego złóż. Zaprawa ujawnia grudki źle