Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (6.1938)

80

A. I. M. KARCZEWSKI

(9)

Z badań nad przeszłością Placu Krasińskich wynika iż nigdy on nie był
wykończony urbanistycznie i że zadanie to przypada w udziale dzisiejszemu
pokoleniu. Nasuwają się możliwości zrealizowania dwóch ideowo odbrębnych
rozwiązań: a) regularnego ukształtowania placu i artystycznego podkreślenia
dominującego charakteru pałacu Krasińskich, b) ukształtowania nieregularnego
i uwzględnienia rozbudowy placu przed kościołem garnizonowym. Za pierwszą
z tych koncepcyj przemawia: historyczne i artystyczne znaczenie pałacu oraz
obecna forma jego wykorzystania.
Za drugą koncepcją nieregularnego ukształtowania przemawia: potrzeba
stworzenia architektonicznie opracowanego placu przed kościołem garnizono-
wym oraz wzgląd na najbardziej ekonomiczne przeprowadzenie komunikacyjnej
magistrali, mającej połączyć północną dzielnicę miasta ze śródmieściem, a która
według projektu Biura Regulacji Zarządu Miejskiego ma przejść przez środek
Placu Krasińskich.
Niezależnie od powzięcia decyzji w sprawie układu kompozycyjnego przy-
szłego Placu Krasińskich już dziś dość posiadamy argumentów, aby postawić
żądanie usunięcia, lub zasadniczego przekształcenia skweru na obszarze pier-
wotnego dziedzińca pałacowego, oraz przebudowy elewacji domu czynszowego
nr 6-—8—10, lub obsadzenia go pnączami i zielenią dla osłabienia oszpecającego
plac widoku.


Ryc.

53. Kościół XX. Pijarów 1819. mai. Robert.
I 702
Arch. Akt Dawnych, plany vqjj