DOI Heft:
Nr. 4
DOI Artikel:Biegański, Piotr: Teoretyczne projekty kościołów Aignera
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.37718#0325
(5),
KOŚCIOŁY AIGNERA
315
Ryc. 198. Głowica, architraw, fryz i gzyms porządku doryckiego
wg Palladia i Aignera.
ten na 1/i wysokości kolumny. Moduł stosowany przez Palladia dla porządku
toskańskiego jest równy średnicy kolumny w najszerszym miejscu i stosunek
określony na 1 do 7, dla doryckiego porządku modułem jest połowa średnicy
kolumny, a stosunek wówczas wynosi 1 :17V3 licząc łącznie bazę, trzon i głowicę1).
Aigner proporcje kolumny precyzuje w cyfrach okrągłych i określa sto-
sunek kolumny na 1 : 16. Przypuszczać w danym wypadku należy, że posiłkuje
się on raczej zasadami wyłożonymi przez Witruwiusza (w myśl założenia,
że zawsze trzeba wracać do źródła jakim jest antyk) a określającymi porządek
dorycki (bez bazy !) przy pomocy cyfr zaokrąglonych do całości a więc 1 : 14
lub 1:15 łącznie z bazą. Rozstaw kolumn odbiega u Aignera w pracy o budowie
kościołów od zasad klasycznych i palladiańskich. Starożytni architekci uważali
za najlepszy stosunek prześwitu między kolumnami do średnicy kolumny:
jak 1 do 21/,!, natomiast akademicy, interpretatorzy klasycyzmu, jak 1 do 3, a tylko
zewnętrzne przęsło jak 1 do 21/4. Aigner w IV przykładzie elewacji kościoła
teoretycznego w portyku cztero-kolumnowym nie uwzględnia zalecanego sto-
sunku, chociaż nie przekracza go, i nie zachowuje różnicy prześwitów między
przęsłem zewnętrznym a środkowym. W innych trzech przykładach elewacji
S G. K. ŁUKOMSKI. Andrea Palladio. Tablica z wydania dzieła Palladia z r. 1800
str. 39, tom. I tab. VIII.
KOŚCIOŁY AIGNERA
315
Ryc. 198. Głowica, architraw, fryz i gzyms porządku doryckiego
wg Palladia i Aignera.
ten na 1/i wysokości kolumny. Moduł stosowany przez Palladia dla porządku
toskańskiego jest równy średnicy kolumny w najszerszym miejscu i stosunek
określony na 1 do 7, dla doryckiego porządku modułem jest połowa średnicy
kolumny, a stosunek wówczas wynosi 1 :17V3 licząc łącznie bazę, trzon i głowicę1).
Aigner proporcje kolumny precyzuje w cyfrach okrągłych i określa sto-
sunek kolumny na 1 : 16. Przypuszczać w danym wypadku należy, że posiłkuje
się on raczej zasadami wyłożonymi przez Witruwiusza (w myśl założenia,
że zawsze trzeba wracać do źródła jakim jest antyk) a określającymi porządek
dorycki (bez bazy !) przy pomocy cyfr zaokrąglonych do całości a więc 1 : 14
lub 1:15 łącznie z bazą. Rozstaw kolumn odbiega u Aignera w pracy o budowie
kościołów od zasad klasycznych i palladiańskich. Starożytni architekci uważali
za najlepszy stosunek prześwitu między kolumnami do średnicy kolumny:
jak 1 do 21/,!, natomiast akademicy, interpretatorzy klasycyzmu, jak 1 do 3, a tylko
zewnętrzne przęsło jak 1 do 21/4. Aigner w IV przykładzie elewacji kościoła
teoretycznego w portyku cztero-kolumnowym nie uwzględnia zalecanego sto-
sunku, chociaż nie przekracza go, i nie zachowuje różnicy prześwitów między
przęsłem zewnętrznym a środkowym. W innych trzech przykładach elewacji
S G. K. ŁUKOMSKI. Andrea Palladio. Tablica z wydania dzieła Palladia z r. 1800
str. 39, tom. I tab. VIII.