Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (6.1938)

Ryc. 211. Pałac Pitti. Fasada z XV w.

ALFRED LAUTERBACH
ROZWAŻANIA KONSERWATORSKIE.
Jeżeli istnieją wątpliwości co do słuszności zasady historycznej przy kon-
serwacji wkraczającej w odbudowę, to jeszcze poważniejsze wątpliwości nasuwają
sprawy dobudowy (powiększania kubatury). Panuje obecnie raczej przekonanie,
że dobudowywać należy w stylu i charakterze dzisiejszym, akcentując teraźniej-
szość i że jest to droga, którą kroczyły stale wieki ubiegłe. Przekonanie, że
w dawnych wiekach dobudowywano w stylu ówcześnie panującym jest na ogół
uzasadnione. Jednak można przytoczyć dość liczne a bardzo pouczające przy-
kłady, świadczące o zasadzie przeciwnej.
Ograniczam się do trzech charakterystycznych przykładów włoskich,
wprawdzie znanych, lecz być może pod tym kątem widzenia nie dość wyzyska-
nych. Podręczniki historii sztuki podają rok 1440 jako datę rozpoczęcia
budowy pałacu Pitti, a jako autora — Brunelleschiego. Nowsze badania przesu-
wają datę na rok 1458, co jednak nie jest pewne, natomiast bardziej pewne jest,
że wykonawcą był Luca Fancelli według rysunków i projektów Brunelleschiego.
Jak wiadomo powszechnie pałac miał początkowo tylko siedem osi. W przy-
ziemiu trzy bramy i cztery okna, na pierwszym i drugim piętrze po siedem okien.
Budowę przerwano w roku 1466 z powodu zatargów między rodzinami Medici