DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.50150#0367
i. Inarati® «fe
l heminam j® ji
nam Wj tjni
(tfQnftinipf
ibcoios peaacimi?
wtnk mortalium msc
b affari lita®-
ioq Utrum Incarnatio necejsaria fuerit
necejjltate lute sumpta. Seu an ea
Deo &1 homini congrua &
conveniens suerit ?
Sat multa hic implere solent Theolo-
gi, quo ostendant, Incarnationem Verbi
tam Deo , quam homini fuisse conve-
nientem & congruam : Deo quidem ,
quia bono infinito, quale est Deus , ma-
ximi convenit, ut se ipsum diffundat ac
communicet modo prxstantissimo, nul-
D. Cartier Theol. Tom. II.
<04
De necejjltate Incarnationis.
COlent hic plerumque Theologi Neces-
sitatem dividere , in stricle \ & late
sumptam. Stricte sumitur , inquiunt ,
cum res ita existit, ut non poilit non
existere ; lat8 vero , cum decet & con-
venit rem esse , ita tamen, ut, ab(blut£
loquendo , poilit non esse ; hxc necessi-
’tas vero, nostro quidem judicio, po-
tius (impliciter congruentia aut conve-
nientia , quam necessitas dici debet, li-
cet enim ©mne necessarium , eo , quo
hic sumitur (en(u , congruum ac conve-
niens sit, non tamen omne congruum &
conveniens necessarium est. Verum
quoniam sic necessitatem distribuere vo-
lunt Theologi, & nos cum ipsis velimus.
Igitur hic quttrunt Theologi, an Incar-
natio necessaria fuerit necessitate lat£
sumpta, id est, an Deo & homini con-
grua & conveniens fuerit non modo ,
sed etiam, saltem ex parte hominis ne-
cessaria necessitate strifte sumpta. Rem
ea, qua poterimus brevitate conficiemus.
Sit ergo
Cap. III. De necessitate Incarnationis.
Caput III.
57
lus autem Incarnatione pratstantior inve-
niri possit. Et quia etiam in augustissi-
mo isthoc Incarnationis mysterio sutnmo
fulgore resplendent omnes divinae perfe-
ctiones , imprimis Omnipotentia , cum
Deus duas naturas tam extremas ac di-
stantes intimC conjungit, sine ulla tamen
confusione ac permixtione, servatis uni-
cuique suis affeCtionibus ac proprietati-
bus (; unde mysterium hoc per ex-
cellentiam appellatur Opus Dei, Habac.
3. v. 2. Et B. Virgo Luc. 1. v. 49. ait :
Fecit mibi magna qui potens eft. Lege
S. Leonem Serm. 1. de Nativit. cap. 2.
S. August. Serm. olim y6. de diversis ,
nunc 184. de temp.
Sapientia, 1 mo cum adinventus est
modus planC divinus conciliandae justitiae
divinae cum ejusmisericordia salvis utrius-
que juribus. Vide diCta in prooemio
hujus Tradatus. zdo. Summum profe-
Ctd divinae sapientise opus in eo est ,
quod ipso peccato, quo Daemon usus fue-
rat , ut hominem perderet, Deus ipse
usus fuerit tanquam occasione , ut eun-
dem salvum faceret, omnemque Daemo-
nis spem eluderet, &, ut canit Ecclelia,
ars ut artem falleret, £/ medelam ferret
inde, boftis unde laferat. Quapropter
culpam hanc felicem appellat Ecclesia ,
quae talem ac tantum meruit habere Re-
demptorem. ?tio. Cum Deus perfeCtisi.
simus sit, nec quidquam poilit ipsi ac-
crescere , unde perfeCtior evadat, miro
tamen sapientiae divinae arcano , homo
Deus gratia & sapientia, sicut aetate ,
proficere dicitur, Luc. 2. v. ito.
denique , per Incarnationem Deus sa-
pienter rationem adinvenit-tum amplifi-
candae sute glorix ipsa proprii filii de-
missione : tum temperandi natur® suas
splendoris , quem ferre homines non po-
tuissent, nisi velo humanitatis obductus
Y y fuisset;
(s) Naturam omnipotentem ad humans natuts vilitatem potuisse descendere, majus est
potentis «rgumenuun.