De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 2.1889)

488

ISAAC DA COSTA.

staatkundigen toestand in 1847, en in profetische ver-
voering de beroeringen van het körnende jaar voorspeld;
1648 en 1848 schetst met sombere kleuren de ongun-
stige verhouding van het heden tot een tijd twee hon-
derd jaar jonger ; in De Chaos en het Licht wijzen
drie stemmen, als even zooveie van elkander verschil-
lende meeningen, ten slotte vervangen door des dichters
metaalgeluid, op de toekomst.

Maar niettegenstaande hunne poetische wijding gaan
deze Zangen cles Tijds aan het euvel mank op. vele
plaatsen onverstaanbaar te zijn, namelijk daar, waar zij
zinspelen op microscopische geschiedkundige feiten, met
welke de tijdgenooten des dichters gemeenzaam bekend
waren, maar waarvan een volgend geslacht billijkerwijze
geen aanteekening kan houden. Het stoort ons dich-
terlijk genot op uitdrukkingen te stooten, welke geborgd
schijnen bij de Sibyllijnsche boeken, uitdrukkingen, welke
ons noodzaken in onze boekenkast om te grijpen naar een
uitgebreid lexicon, of naar eene monstergescbiedenis der
negentiende eeuw. ledereen is geene wandelende ency-
clopedie ! Hoe verder onze tijdgenooten en het nageslacht
zieh bewegen zullen van den door Da Costa behandelden
tijd, hoe sterker dit kwaad zieh zal doen gelden; in
de Zangen des Tijds nog in meerdere rnate aan in
des dichters Geschiedzangen : De Slag bij Nienwpoort,
Hagar, waarin wereldstroomingen bezongen worden,
wier' loop ons reeds als knapen op sehool werd
ingeprent.

Da Costa’s tijdgenooten, die het uitgezocht genot
mochten smaken, in geleidelijke orde en met rustpunten
van ettelijke jaren kennis te maken met des dichters
Zangen des Tijds, zijn steeds met bijzondere voorliefde
aan het Lied der Vijf en Uvintig Jaren blijven han-
gen. Doch waarom? Omdat het, eene schitterende ge-