DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0555
IN CAPUT VI ANNOTATIO.
547
et Orph. ap. Lob. Aglaoph. 913 :
Πάντα θεού πλήρη, πάντη δέ ο'ί είσιν άκουαί.
CLVI. Apud Euseb. Prsep. evang. III, 15... Αύτός
ό Απόλλων έφη που έν χρησμοί; έρωτηθείς περί αύτού
όστις εΐη· °ίΐλιος, κτλ. Nescio qua auctoritate, Gal-
keus (Orae. metr. p. 14) Apollini Clario hoc ora-
culum tribuit. — Vs. 1. G. Wolff. Διός υιός. — Vs. 2.
Cf. Orphic. Hymn. VII, 5, κρασιν έχων ώρών, et 10,
ώροτρόφε κοΰρε. — Vs. 3. Vulgo πολυαστέρος.
CLVII. Ex Porphyrio ap. Euseb. Prsep. ev. V, 8.
Gall. cujus lemma est, Orae. vet. VIII, p. 44 : .
Άλλος (θεός) αναγκαζόμενος έφη* Κλύθί μευ κτλ. επί
τούτοις πάλιν ό συγγραφεύς φησιν· — Έπεί καί έπ’ άνά-
γκαις εαυτούς έκδιδόασιν, ώς δηλώσει ό από τού Απόλ-
λωνος έκδοθείς περί έαυτού έπ’ ανάγκαις* λε'γεται δ’
ούτως· Ούνομ’ αν... κτλ. καί έπήγαγε. Μόλε δ’ έσ...
κτλ. — Vs. 1. ap. Theodor. De Oracul. 10.— Con-
jiciebat Schraderus ad Musseum, N. 29, ένέδησας.
— Vs. 6. Vulg. φησι; omnes codd. φύσις, recte. —
Vs. 7. Vulgo σέΐο, Viger. σής.
CLVIII. Porphyrius ap. Euseb. Prsep. ev. V, 8.
Sic ea explicat ille : Τούτων ούτε σαφέστερα, ούτε
θείκώτερα καί φυσικώτερα γένοιτ’ αν- Πνεύμα γάρ τό
κατιόν, καί απόρροια έκ τής έπουρανίου δυνάμεως, εις
οργανικόν σώμα καί έμψυχον είσελθοΰσα, βάσει χρω-
μένη τή ψυχή, διά του σώματος, ώς οργάνου, φωνήν
άποδίδωσιν. — Vs. 4. Lobeck. Aglaoph. p. 108 : « Ca-
tabolicos vulgo vocant dsemones vaticinandi causa in
corpora humana velut in hospitia devertentes. Hospes
divini numinis et interpres δοχέυς dicitur. »
CLIX. S. Gallmus {Orae. vet. VIII, p. 42 sq.) ex
Porph. De orae. Philosoph. ap. Euseb. Prsep. ev. IV,
20 : Σπεύδοντος γοϋν τού προφήτου αύτοπτήσαι τό θειον
καί έπειγομενού, ό Απόλλων άδύνατον έφη τό τοιούτον,
πριν λύτρα τώ πονηρώ δαίμονι δούναι* λέγει δέ ώδε- Αύτρα
κτλ. et post tres illos versus : καί σαφέστερον είπε
περί τών αυτών Οίνον κτλ. quibus subjecta sunt :
Μετά ποιας δέ ευχής έρωτηθείς, ήρξατο μέν, ού μην έπλή-
ρωσεν, ούτωζ είπών' Δαϊμον κτλ. — Vs. 5. άκυλαίων,
άκυλαίον lexicis deest. — Tres primos versus prosa
oratione παραφράζει Theodoretus Grsec. aff. san. disp.
10, t. IV, p. 955.
CLX. Ex Porphyr. Euseb. Prsep. ev. V, 9. — Vs. 1,
citat etTheodoret. De Orae. 10,in quo βροτός, ut in vs.
seq. βροτόν et in 3 τόνδε, dei ministrum designat, qui
a prsesente deo valde cruciatur (Cf. Virg. Ain.NX, 47
et s.). De se ipso loquitur (Cf. infr. orae. 153. Λύ-
σατε). Itaque vs. 2. Seguierus conjiciebat βροτοί male.
—Vs. 3. ejusdem correctio est σαώσαι pro σαώσας. —
Vs. 5. Viger. θάμνων, quod retinet G. Wolff. et intel-
ligit verbenas. — Vs. 6. Vulg. νηλείην barb. pro quo
Viger. et Gallseus seu νηλειή sive etiam Νειλαίην con-
jiciunt « quod Niliaco s. JEgyptiaco lino velabantur
sacerdotes. » —Vs. 9. Vulg. σινδόνας.
CLXI. Porphyr. apud eumdem, ibid. V. 9. —
Vs. 1. Vulgo μέγα; Viger. μίγα. — Vs. 2. Vulg.
αίδουσαι, fortasse αίδούσαι, venerabilem efficientes.
CLXII. Porphyr. apud eumdem, ibid. —Vs. 2.
Porphyrius : Τάς γραμμάς παρακελεύεται άπαλείφειν,
ΐνα άπέλθη.
CLXIII. Apud Euseb. Prsep. evang. VI, 4, ex eo-
dem : Δεηθέντος τινός καταδέξασθαι θεόν, είπών ό θεός
ότι ανεπιτήδειος έστι διά τό υπό φύσεως καταδεδέσθαι,
καί διά τούτο αποτροπιασμούς ύπαγορεύσας, έπάγει·
'Ριπή κτλ. — Vs. 1. Viger. 'Ριπή δαιμονίη.
άλκή. — Vs. 2. σ. γον. ήν (αλκήν). — Eusebii aut
Porphyrii lemma est.
CLXIV. Gallseus, Orae. vet. VIII, p. 42, ex Por-
phyr. τής έκ λογίων Φιλοσοφίας, ap. Euseb. Prsep. ev.
IV, 14.— Vs. 3. Seguierus legebat :... καί 'Ρείην,
ήδ’ Άφροδίτην. — Vs. 5. έπταφθόγγου, intellige citha-
ram. — Vs. 6. Vulgo έπτακιφώνην, Vigeri correctio
est έπτάκι φωνεΐν. Hunc ante versum legitur: Όστά-
νην λέγεις, είπόντων, έπήγαγεν (ό θεός)· Καί σφόδρα
κτλ. — De Ostane mago vid. Euseb. ib. lib. I, 10 sub
fin., Suidam v. αστρονομία etc.
CLXV. Apud Euseb. Prsep. evang. IX, 10. Supra
scriptum legitur Καί πάλιν έρωτηθείς (ό Απόλλων) τίνι
λόγω πολλούς λέγουσιν ούρανούς, (quo sensu plurali
numero dicantur cseli), έχρησε τάδε· Εις έν παντί κτλ.
— Vs. 1. Vulg. κόσμου, emend. Viger. — Vs. 4.
Codd. έρπειν, G. Wolff. έρπων.
CLXVI. Ex Porphyr. De Orae. Philosoph. I, ap.
Euseb. Prsep. evang. IX, 10 : Λέγει δέ ό παρ’ αύτώ
(Πορφυρίω) Απόλλων δι’ ού έκτίθεται χρησμού, τάδε·
έκκειμένων δέ έτι περί τών θυσιών έπάγει οις προσέχειν
δεϊ. Αίπεινή κτλ. — Monita haec sic ipse inter-
pretatur deinde Porphyrius : Χαλκόδετος γάρ ή προς
θεούς οδός, αίπεινή τε καί τραχεία, ής πολλάς ατραπούς
βάρβαροι μέν έξεύρον, "Ελληνες δέ έπλανήθησαν, οί δέ
κρατούντες ήδη, καί διέφθειραν- την δέ εύρεσιν Αίγυπ-
τίοις ό θεός έμαρτύρησε, Φοίνιξί τε καί Χαλδαίοις ( Άσ-
σύριοι γάρ ούτοι); Λυδοϊς τε καί ‘Εβραίοις... Cf. infr.
n. 170, Μούνοι Χαλδ. κτλ.
CLXVII. Apud Lucian. in Jov. Tragoed. 31. Oracu-
lorum obscuras ambages deridendi causa παρωδεί,
Quocirca cavillator cachinnantem inducit Momum,
qui Jovi interroganti cur tanto risu dissiliat, suadenti-
que ut ridere desinat,' respondet : Καί πώς δυνατόν
(παύσαι), ώ Ζεύ, έφ’ οΰτω σαφεΐ καί προδήλω τώ χρησ-
μώ;
CLXVIII. Ex Mnasea ap. schol. Euripid. ad Phoe-
niss. vv. 409 sqq., qui ita sunt : ΠΟΑ. ’Έχρησ’
Αδράστω Λοξίας χρησμόν τινα. — ΊΟΚ. Ποιον ; τί
τούτ’ έλεξας; ούκ έ'χω μαθειν. — ΠΟΛ. Κάπρφ λέοντι
θ’ άρμόσαι παίδων γάμους, κτλ. Schol. : 'Ο χρησμός υπό
Μνασέου ούτως άναγέγραπται- Κούραδέ γαμβρ. κτλ. Καί
οί μέν λέγουσιν ώς από τών έπισήμων τών ασπίδων συνέ-
βαλλεν Άδραστος- ό μέν γάρ είχε τον Καλυδώνιον σύν ό δέ,
τήνλεοντοπρόσωπον σφίγγα- οί δ’ ώς κρύους γενομένου,
άφίκοντο εις τό Απόλλωνος ιερόν, καί δοράς εύρόντεςλέον-
τας καί συός, αναθήματα κυνηγετών, έφιλονείκησάν τε
καί περί τής στάσεως εις κρίσιν άχθέντες τώ βασιλεϊ,
τών γάμων έτυχον άπείκασε γάρ τόν μέν λέοντι, τον δέ,
Τυδέα,κάπρφ· δς εγημε Δηιπύλην, ό δέ Πολυνείκης, Αρ-
γείαν. — Vs. 1. Vulg. κούρα δέ... ζεύξον... ήδέ. —
Vs. 2 : Neoph. Duc. : Προθύροισιν τού δόμου. —
Vs. 3. Vulg. ΰμετέρου στείχοντας, forsan ήμού στε.ί-
■/όντας : Neoph. Duc. ήμετέρου στείχων. — Car. Mul
leri Hist. gr. fragm. textum recepimus.
CLXIX. A Piccolo editum, Suppi, a 1’Anthol. gr.
p. 186 sq. ex cod. Flor. Laur. XXXVII. Nihil aliud
de Timteneto usquam occurrit. Supra scriptum hoc
lemma est: Απόλλωνος χρησμός Τιμαινέτω φιλοσοφώ,
ου καί βίος γέγραπται. — Vs. 1. Cod. θυσίας, correxit
Piccolus.
CLXX. Apud Euseb. Prsep. ev. IX, 10, ex Porphyr.
I De orae. Philosoph. — Idem orae, repetitur in
547
et Orph. ap. Lob. Aglaoph. 913 :
Πάντα θεού πλήρη, πάντη δέ ο'ί είσιν άκουαί.
CLVI. Apud Euseb. Prsep. evang. III, 15... Αύτός
ό Απόλλων έφη που έν χρησμοί; έρωτηθείς περί αύτού
όστις εΐη· °ίΐλιος, κτλ. Nescio qua auctoritate, Gal-
keus (Orae. metr. p. 14) Apollini Clario hoc ora-
culum tribuit. — Vs. 1. G. Wolff. Διός υιός. — Vs. 2.
Cf. Orphic. Hymn. VII, 5, κρασιν έχων ώρών, et 10,
ώροτρόφε κοΰρε. — Vs. 3. Vulgo πολυαστέρος.
CLVII. Ex Porphyrio ap. Euseb. Prsep. ev. V, 8.
Gall. cujus lemma est, Orae. vet. VIII, p. 44 : .
Άλλος (θεός) αναγκαζόμενος έφη* Κλύθί μευ κτλ. επί
τούτοις πάλιν ό συγγραφεύς φησιν· — Έπεί καί έπ’ άνά-
γκαις εαυτούς έκδιδόασιν, ώς δηλώσει ό από τού Απόλ-
λωνος έκδοθείς περί έαυτού έπ’ ανάγκαις* λε'γεται δ’
ούτως· Ούνομ’ αν... κτλ. καί έπήγαγε. Μόλε δ’ έσ...
κτλ. — Vs. 1. ap. Theodor. De Oracul. 10.— Con-
jiciebat Schraderus ad Musseum, N. 29, ένέδησας.
— Vs. 6. Vulg. φησι; omnes codd. φύσις, recte. —
Vs. 7. Vulgo σέΐο, Viger. σής.
CLVIII. Porphyrius ap. Euseb. Prsep. ev. V, 8.
Sic ea explicat ille : Τούτων ούτε σαφέστερα, ούτε
θείκώτερα καί φυσικώτερα γένοιτ’ αν- Πνεύμα γάρ τό
κατιόν, καί απόρροια έκ τής έπουρανίου δυνάμεως, εις
οργανικόν σώμα καί έμψυχον είσελθοΰσα, βάσει χρω-
μένη τή ψυχή, διά του σώματος, ώς οργάνου, φωνήν
άποδίδωσιν. — Vs. 4. Lobeck. Aglaoph. p. 108 : « Ca-
tabolicos vulgo vocant dsemones vaticinandi causa in
corpora humana velut in hospitia devertentes. Hospes
divini numinis et interpres δοχέυς dicitur. »
CLIX. S. Gallmus {Orae. vet. VIII, p. 42 sq.) ex
Porph. De orae. Philosoph. ap. Euseb. Prsep. ev. IV,
20 : Σπεύδοντος γοϋν τού προφήτου αύτοπτήσαι τό θειον
καί έπειγομενού, ό Απόλλων άδύνατον έφη τό τοιούτον,
πριν λύτρα τώ πονηρώ δαίμονι δούναι* λέγει δέ ώδε- Αύτρα
κτλ. et post tres illos versus : καί σαφέστερον είπε
περί τών αυτών Οίνον κτλ. quibus subjecta sunt :
Μετά ποιας δέ ευχής έρωτηθείς, ήρξατο μέν, ού μην έπλή-
ρωσεν, ούτωζ είπών' Δαϊμον κτλ. — Vs. 5. άκυλαίων,
άκυλαίον lexicis deest. — Tres primos versus prosa
oratione παραφράζει Theodoretus Grsec. aff. san. disp.
10, t. IV, p. 955.
CLX. Ex Porphyr. Euseb. Prsep. ev. V, 9. — Vs. 1,
citat etTheodoret. De Orae. 10,in quo βροτός, ut in vs.
seq. βροτόν et in 3 τόνδε, dei ministrum designat, qui
a prsesente deo valde cruciatur (Cf. Virg. Ain.NX, 47
et s.). De se ipso loquitur (Cf. infr. orae. 153. Λύ-
σατε). Itaque vs. 2. Seguierus conjiciebat βροτοί male.
—Vs. 3. ejusdem correctio est σαώσαι pro σαώσας. —
Vs. 5. Viger. θάμνων, quod retinet G. Wolff. et intel-
ligit verbenas. — Vs. 6. Vulg. νηλείην barb. pro quo
Viger. et Gallseus seu νηλειή sive etiam Νειλαίην con-
jiciunt « quod Niliaco s. JEgyptiaco lino velabantur
sacerdotes. » —Vs. 9. Vulg. σινδόνας.
CLXI. Porphyr. apud eumdem, ibid. V. 9. —
Vs. 1. Vulgo μέγα; Viger. μίγα. — Vs. 2. Vulg.
αίδουσαι, fortasse αίδούσαι, venerabilem efficientes.
CLXII. Porphyr. apud eumdem, ibid. —Vs. 2.
Porphyrius : Τάς γραμμάς παρακελεύεται άπαλείφειν,
ΐνα άπέλθη.
CLXIII. Apud Euseb. Prsep. evang. VI, 4, ex eo-
dem : Δεηθέντος τινός καταδέξασθαι θεόν, είπών ό θεός
ότι ανεπιτήδειος έστι διά τό υπό φύσεως καταδεδέσθαι,
καί διά τούτο αποτροπιασμούς ύπαγορεύσας, έπάγει·
'Ριπή κτλ. — Vs. 1. Viger. 'Ριπή δαιμονίη.
άλκή. — Vs. 2. σ. γον. ήν (αλκήν). — Eusebii aut
Porphyrii lemma est.
CLXIV. Gallseus, Orae. vet. VIII, p. 42, ex Por-
phyr. τής έκ λογίων Φιλοσοφίας, ap. Euseb. Prsep. ev.
IV, 14.— Vs. 3. Seguierus legebat :... καί 'Ρείην,
ήδ’ Άφροδίτην. — Vs. 5. έπταφθόγγου, intellige citha-
ram. — Vs. 6. Vulgo έπτακιφώνην, Vigeri correctio
est έπτάκι φωνεΐν. Hunc ante versum legitur: Όστά-
νην λέγεις, είπόντων, έπήγαγεν (ό θεός)· Καί σφόδρα
κτλ. — De Ostane mago vid. Euseb. ib. lib. I, 10 sub
fin., Suidam v. αστρονομία etc.
CLXV. Apud Euseb. Prsep. evang. IX, 10. Supra
scriptum legitur Καί πάλιν έρωτηθείς (ό Απόλλων) τίνι
λόγω πολλούς λέγουσιν ούρανούς, (quo sensu plurali
numero dicantur cseli), έχρησε τάδε· Εις έν παντί κτλ.
— Vs. 1. Vulg. κόσμου, emend. Viger. — Vs. 4.
Codd. έρπειν, G. Wolff. έρπων.
CLXVI. Ex Porphyr. De Orae. Philosoph. I, ap.
Euseb. Prsep. evang. IX, 10 : Λέγει δέ ό παρ’ αύτώ
(Πορφυρίω) Απόλλων δι’ ού έκτίθεται χρησμού, τάδε·
έκκειμένων δέ έτι περί τών θυσιών έπάγει οις προσέχειν
δεϊ. Αίπεινή κτλ. — Monita haec sic ipse inter-
pretatur deinde Porphyrius : Χαλκόδετος γάρ ή προς
θεούς οδός, αίπεινή τε καί τραχεία, ής πολλάς ατραπούς
βάρβαροι μέν έξεύρον, "Ελληνες δέ έπλανήθησαν, οί δέ
κρατούντες ήδη, καί διέφθειραν- την δέ εύρεσιν Αίγυπ-
τίοις ό θεός έμαρτύρησε, Φοίνιξί τε καί Χαλδαίοις ( Άσ-
σύριοι γάρ ούτοι); Λυδοϊς τε καί ‘Εβραίοις... Cf. infr.
n. 170, Μούνοι Χαλδ. κτλ.
CLXVII. Apud Lucian. in Jov. Tragoed. 31. Oracu-
lorum obscuras ambages deridendi causa παρωδεί,
Quocirca cavillator cachinnantem inducit Momum,
qui Jovi interroganti cur tanto risu dissiliat, suadenti-
que ut ridere desinat,' respondet : Καί πώς δυνατόν
(παύσαι), ώ Ζεύ, έφ’ οΰτω σαφεΐ καί προδήλω τώ χρησ-
μώ;
CLXVIII. Ex Mnasea ap. schol. Euripid. ad Phoe-
niss. vv. 409 sqq., qui ita sunt : ΠΟΑ. ’Έχρησ’
Αδράστω Λοξίας χρησμόν τινα. — ΊΟΚ. Ποιον ; τί
τούτ’ έλεξας; ούκ έ'χω μαθειν. — ΠΟΛ. Κάπρφ λέοντι
θ’ άρμόσαι παίδων γάμους, κτλ. Schol. : 'Ο χρησμός υπό
Μνασέου ούτως άναγέγραπται- Κούραδέ γαμβρ. κτλ. Καί
οί μέν λέγουσιν ώς από τών έπισήμων τών ασπίδων συνέ-
βαλλεν Άδραστος- ό μέν γάρ είχε τον Καλυδώνιον σύν ό δέ,
τήνλεοντοπρόσωπον σφίγγα- οί δ’ ώς κρύους γενομένου,
άφίκοντο εις τό Απόλλωνος ιερόν, καί δοράς εύρόντεςλέον-
τας καί συός, αναθήματα κυνηγετών, έφιλονείκησάν τε
καί περί τής στάσεως εις κρίσιν άχθέντες τώ βασιλεϊ,
τών γάμων έτυχον άπείκασε γάρ τόν μέν λέοντι, τον δέ,
Τυδέα,κάπρφ· δς εγημε Δηιπύλην, ό δέ Πολυνείκης, Αρ-
γείαν. — Vs. 1. Vulg. κούρα δέ... ζεύξον... ήδέ. —
Vs. 2 : Neoph. Duc. : Προθύροισιν τού δόμου. —
Vs. 3. Vulg. ΰμετέρου στείχοντας, forsan ήμού στε.ί-
■/όντας : Neoph. Duc. ήμετέρου στείχων. — Car. Mul
leri Hist. gr. fragm. textum recepimus.
CLXIX. A Piccolo editum, Suppi, a 1’Anthol. gr.
p. 186 sq. ex cod. Flor. Laur. XXXVII. Nihil aliud
de Timteneto usquam occurrit. Supra scriptum hoc
lemma est: Απόλλωνος χρησμός Τιμαινέτω φιλοσοφώ,
ου καί βίος γέγραπται. — Vs. 1. Cod. θυσίας, correxit
Piccolus.
CLXX. Apud Euseb. Prsep. ev. IX, 10, ex Porphyr.
I De orae. Philosoph. — Idem orae, repetitur in