DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0556
548
ANTHOLOGIJE GILEGoE APPENDICIS
Demonstr. evang. III, 3. — Vs. 2. Αύτόγε'νητον, Justi-
nus Cohort. adGr. c. XI, p. 12 b. ed. CoL, c. XXIV
extr. p. 23 a. et Cyrillus. Adv. Julian. V, p. 180.
CLXXI. Ex GEnomao ap. Euseb. Prsep. ev. VI, 7.
CEnomaus subjicit : άλλ’ ού σπεύδομεν, ώ Άπολλον,
άλλ’ έλαυνόμεθα, ουδέ άτασθαλίαις, αλλά τη ύμετέρα ανά-
γκη.
CLXXII. « Pergami, tabula marmorea, a. 1818 ef-
fossa;.edidit Car.Vidua Inscrr. ant. tab. XVI, 1.
(Cf. Letronn. Journ. des Savants, Aug. 1827, p. 483
et ejusdem anni jan. p. 20 sq.) Tractavit Welckerus
Syll. epigr.gr. ed. ait. p. 229 sqq.» Bckh. Repetiit Boe-
ckhius ipse n. 3538. Epigramm. in titulo praeponun-
tur decreti reliquiae, quarum partem operae pretium
erit exscribere : Τόν χρησμόν έδοξεν τη βουλή καί τωδή-
μω τής μητροπόλεως τής Ασίας καί δίς νεωκόρου πρώτης
ΙΤεργαμενών πόλεως έν στήλαις άναγράψαντας επί τε τής
αγοράς καί των ιερών άναστήσαι. — « Secundus Per-
gamenorum neocoratus quum sub Antonio Pio inci-
piat, tertius sub Caracalla, in hoc intervallum incidit
haec inscriptio... De pestis remedio vaticinatus Per-
gamenis Apollo est; quidni eam pestem intelliga-
mus, quae, imp. Marco Antonino, orbem terrarum
vastavit? A Gryneo Apolline datum hoc oraculum Wel-
ckerus conjicit et ob loci propinquitatem et ob con-
junctionem cum Pergamenorum civitate, quia Gry-
nus dicebatur Eurypyli Telephidae filius (Serv. ad Virg.
Eclog. VI, 72, ex Chiliadibus Euphorionis, auctore
Meineckeo in Fragm. Euphor. p. 102), et certe e vs.
23 patet non Apollinem Pergamenum haec vaticina-
tum esse, sed peregre missum theorum retulisse hoc
responsum.» Bckh. — De Telephidisvid.Anthol. Pal.
XVI, 91; Pausan. I. iv, 6; Strab. XIII, p. 615; Aristid.
Or. de Concord. t. I, ed. lebb.p. 520. ed.G. Dind.772.
— Vs. 10 A A K A I ΣI mutavit Bckh. in νάμασι loc®
Piat. Tim. p. 75 E. fretus τό δέ λόγων νάμα έξω κτλ.
Praetulimus Jacobsii conjecturam, ut quae melius cum
insculptis litteris congruat. G. Kaibel « certa », ut
sibi videtur, « conjectura άλκαρ έπ’ ύμφαΐς reciperavit.»
— Vs. 12. Pergamenorum populus appellatur Αιακί-
δηςλαός, quod Pergamus, fabulosus urbis heros epo-
nymus Neoptolemi JEacidae et Andromachae filius
perhibebatur (Pausan. I, xn, 1; Serv. ad Virg. Ecl.
VI, vs. 72.) — Vs. 13. Welcker. dabat ©εάριλος, ήγέτα
λαοιο, ubi lapis habet ΘΕ A Pl A ΟΣΗ Γ ET AO-
ΛΟΙΟ. — Vs. 14. Geor. Kaibel post Welckerum
scripsit έφ’ήγητήρας, «quodexvs. 10 explicandum».—
Vs. 23. Pro ήθαλέοιο quod dedit Bceckh., conjeci Αίθα-
λέοιο, quo verbo alluditur rogo unde Apollo ex utero
Coronidis, filium suum detraxit, ut cecinit Pindarus,
Pyth. III, 68 sqq. : κιχών πάϊδ’ έκ νεκρού |άρπασε· καιο-
μένα |δ’ αύτω διέφαινε πυρά. — Vs. 38. Ubi apographa
habent ΕΧΟΟΑΑΝΩΝ, Welcker. conjiciebat
έχθροτάτων, Bceckh. έχθροδοπών, nos suspicabamur
έχθρολάων.
CLXXIII. Exffinomao ap. Euseb. Prsep. ev. VI, 7.
CLXXIV. Apud Dion. Cass. LXXVIII, 40 : Ma-
crinus grandis natu (agebat enim annum quinqua-
gesimum et quartum) usu et experientia rerum prae-
stans, cum aliqua significatione virtutis, tantique
imperator exercitus, a puerulo cujus ne nomen qui-
dem antea noverat, oppressus est; ut oraculum ei
praedixerat... Paulo ante Jupiter Belus... sciscitanti
ei haec dixit : Ώ γέρον κτλ. Versus sunt Homeri,
Iliad. ©., 102 sq. « Ubi habemus specimen Home-
ricarum sortium quae hoc tempore, in templis fatidicis
praecipue, locum habuisse videntur. » Vandal. Dis-
seri. I. de Orae. p. 104 : — Idem, teste Sozomeno,
oraculum Licinio datum est ab Apolline Didymaeo :
Αμελεί τοίνυν καί "Ελληνες φασιν αύτόν τότε άποπειρα-
θήναι του έν Μιλήτω μαντείου τοΰ Δ’.δυμαίου Απόλλω-
νος· έρομένω δέ αύτω περί τοΰ πολέμου (κατά τοΰ Κων-
σταντίνου), χρήσαι τό δαιμόνιον τουτουσί τούς ‘Ομηρι-
κούς στίχους. — Vs. 2. Homer. editt. όπάζει, legebat
Ixion έπείγει. Vid. Hom. Pierron. 1. c. not.
CLXXV. « Suidasv. Δωδώνη Jovi hunc versum at-
tribuit : quem tamen nonnulli Hesiodi esse arbitran-
tur. » (?) Gall. Legitur et in Platonis Republ. III
p. 390 E, qui cujus sit non monuit.
CLXXVI. Ex Pausan. VII, xxv, 1 : Φαίνεται δέ καί ό
θεός παραινών ό έν Δωδώνη νέμειν ές ικε'τας αιδώ. Αθη-
ναίοι; γάρ έπί ηλικίας μάλιστα τής Αφείδαντος άφίκετο
παρά τοΰ έν Δωδώνη Διός τά έ'πη τάδε· Φράζεο κτλ.
—Vs. 1. Θυώδεις, Notandum est αρώματα esse Eume-
nidum θυμίαμα in Orphicis hymnis lxix (68) et lxx
(60). — Vs. 2. Vulg. δτι; bene conjecit Walckenar.
δθι (Ad Euripid. Hippol. v. 125). — Vs. 4. Vulg.
άδικεϊν quod sensui sufficit; melius αδικεί. Τκέσιον
cognomen inter alia habuit Jupiter. — Dedit Gallaeus
in Oractd. metr. p. 11.
CLXXVII. Macrob. Satum. I, 7. « Pelasgi, sicut
Varro memorat, quum sedibus suis pulsi diversas
terras petiissent, confluxerunt plerique Dodonam, et
incerti, quibus haererent locis, ejusmodi accepere
responsum : Στείχετε κτλ., acceptaque sorte, quum
Latium post errores plurimos appulissent, in lacu
Cutyliensi enatam insulam deprehenderunt. Amplis-
simus enim cespes, sive ille continens limus, seu pa-
ludis fuit, coacta compage, virgultis et arboribus in
silvae licentiam comptus, jactantibus per amnem
fluctibus, vagabatur... hoc igitur miraculo depre-
henso, has sibi sedes praedictas esse didicerunt... »
Hos versus habent et Dionys. Halic. Antiq. Rom. I,
9, et Steph. Byzant. v. Αβοριγϊνες. —Vs. 3 pro αις leg.
οις ut ap. Stephan. — Vs. 4. Gallaeus, Orae. metr.
p. 12. Κρονίδη, pro "Αδη, ex Lactantio Instit. I, xxi.
qui ultimum hunc versum ex Varrone laudavit.
CLXXVIII. Apud Pseudo-Callisthenem, I, xxxm,
ed. C. Muliero (Bibi. A. F. Didot, t. XXVI, part.
poster, p. 36) : Έζήτει δέ (ό Αλέξανδρος) καί τό Σαρα-
πεϊον κατά τόν αύτω δοθέντα χρησμόν υπό τοΰ Άμμω-
νος είπόντος αύτω διά τού χρησμού ούτως- Ώ Βασιλεύ...
Jam oraculum istud exhibuerat scriptor (supr. xxx),
quod praecedunt haecce : Ήξίου δέ (Αλέξανδρος) καί
χρησμόν λαβεϊν παρ'’ αυτού (τοΰ Άμμωνος), πού κτί-
σει πόλιν κατά τό όνομα αυτού, δπως αειμνημόνευτος
μένη ή πόλις. Καί είδεν αύτόν τόν Άμμωνα, γηραιόν,
χρυσοχαίτην, κριού κέρατα έ'χοντα κατά των κροτάφων,
δς λέγει αύτω· [’Ω Βασιλεύ...] Addit Pseudo-Callisthe-
nes : Τούτον δέ τόν χρησμόν λαβών ό Αλέξανδρος άνε-
ζήτει ποιαν νήσον δηλοϊ την Πρωτηίδα, τίς δ’ έστιν ό
προκαθεζόμενος αύτής θεός κτλ. — J. Valerii verba
subjicere operae pretium est : cap. XXX : « Tunc
responsum etiam quaesitum a deo est, quo sibi mo-
nimentum imperii sui aliquod instaurare fas esset?
Animo quippe conceperat urbis quam maximae con-
ditum. Ergo per somnium sic ejusdem dei alloquio
fruitur :
Haec tibi, rex, Phoebus lunatis cornibus edo :
« Nomen si pergas aevo celebrare perenni,
« urbs tibi condenda est qua stat Proteia tellus,
« praesidet et numen cui Dite potentius ipso,
« vertice quinque jugo rerum secreta gubernans. »
Vs. 1 in cap. XXX mutilum supplevit editor ex
ANTHOLOGIJE GILEGoE APPENDICIS
Demonstr. evang. III, 3. — Vs. 2. Αύτόγε'νητον, Justi-
nus Cohort. adGr. c. XI, p. 12 b. ed. CoL, c. XXIV
extr. p. 23 a. et Cyrillus. Adv. Julian. V, p. 180.
CLXXI. Ex GEnomao ap. Euseb. Prsep. ev. VI, 7.
CEnomaus subjicit : άλλ’ ού σπεύδομεν, ώ Άπολλον,
άλλ’ έλαυνόμεθα, ουδέ άτασθαλίαις, αλλά τη ύμετέρα ανά-
γκη.
CLXXII. « Pergami, tabula marmorea, a. 1818 ef-
fossa;.edidit Car.Vidua Inscrr. ant. tab. XVI, 1.
(Cf. Letronn. Journ. des Savants, Aug. 1827, p. 483
et ejusdem anni jan. p. 20 sq.) Tractavit Welckerus
Syll. epigr.gr. ed. ait. p. 229 sqq.» Bckh. Repetiit Boe-
ckhius ipse n. 3538. Epigramm. in titulo praeponun-
tur decreti reliquiae, quarum partem operae pretium
erit exscribere : Τόν χρησμόν έδοξεν τη βουλή καί τωδή-
μω τής μητροπόλεως τής Ασίας καί δίς νεωκόρου πρώτης
ΙΤεργαμενών πόλεως έν στήλαις άναγράψαντας επί τε τής
αγοράς καί των ιερών άναστήσαι. — « Secundus Per-
gamenorum neocoratus quum sub Antonio Pio inci-
piat, tertius sub Caracalla, in hoc intervallum incidit
haec inscriptio... De pestis remedio vaticinatus Per-
gamenis Apollo est; quidni eam pestem intelliga-
mus, quae, imp. Marco Antonino, orbem terrarum
vastavit? A Gryneo Apolline datum hoc oraculum Wel-
ckerus conjicit et ob loci propinquitatem et ob con-
junctionem cum Pergamenorum civitate, quia Gry-
nus dicebatur Eurypyli Telephidae filius (Serv. ad Virg.
Eclog. VI, 72, ex Chiliadibus Euphorionis, auctore
Meineckeo in Fragm. Euphor. p. 102), et certe e vs.
23 patet non Apollinem Pergamenum haec vaticina-
tum esse, sed peregre missum theorum retulisse hoc
responsum.» Bckh. — De Telephidisvid.Anthol. Pal.
XVI, 91; Pausan. I. iv, 6; Strab. XIII, p. 615; Aristid.
Or. de Concord. t. I, ed. lebb.p. 520. ed.G. Dind.772.
— Vs. 10 A A K A I ΣI mutavit Bckh. in νάμασι loc®
Piat. Tim. p. 75 E. fretus τό δέ λόγων νάμα έξω κτλ.
Praetulimus Jacobsii conjecturam, ut quae melius cum
insculptis litteris congruat. G. Kaibel « certa », ut
sibi videtur, « conjectura άλκαρ έπ’ ύμφαΐς reciperavit.»
— Vs. 12. Pergamenorum populus appellatur Αιακί-
δηςλαός, quod Pergamus, fabulosus urbis heros epo-
nymus Neoptolemi JEacidae et Andromachae filius
perhibebatur (Pausan. I, xn, 1; Serv. ad Virg. Ecl.
VI, vs. 72.) — Vs. 13. Welcker. dabat ©εάριλος, ήγέτα
λαοιο, ubi lapis habet ΘΕ A Pl A ΟΣΗ Γ ET AO-
ΛΟΙΟ. — Vs. 14. Geor. Kaibel post Welckerum
scripsit έφ’ήγητήρας, «quodexvs. 10 explicandum».—
Vs. 23. Pro ήθαλέοιο quod dedit Bceckh., conjeci Αίθα-
λέοιο, quo verbo alluditur rogo unde Apollo ex utero
Coronidis, filium suum detraxit, ut cecinit Pindarus,
Pyth. III, 68 sqq. : κιχών πάϊδ’ έκ νεκρού |άρπασε· καιο-
μένα |δ’ αύτω διέφαινε πυρά. — Vs. 38. Ubi apographa
habent ΕΧΟΟΑΑΝΩΝ, Welcker. conjiciebat
έχθροτάτων, Bceckh. έχθροδοπών, nos suspicabamur
έχθρολάων.
CLXXIII. Exffinomao ap. Euseb. Prsep. ev. VI, 7.
CLXXIV. Apud Dion. Cass. LXXVIII, 40 : Ma-
crinus grandis natu (agebat enim annum quinqua-
gesimum et quartum) usu et experientia rerum prae-
stans, cum aliqua significatione virtutis, tantique
imperator exercitus, a puerulo cujus ne nomen qui-
dem antea noverat, oppressus est; ut oraculum ei
praedixerat... Paulo ante Jupiter Belus... sciscitanti
ei haec dixit : Ώ γέρον κτλ. Versus sunt Homeri,
Iliad. ©., 102 sq. « Ubi habemus specimen Home-
ricarum sortium quae hoc tempore, in templis fatidicis
praecipue, locum habuisse videntur. » Vandal. Dis-
seri. I. de Orae. p. 104 : — Idem, teste Sozomeno,
oraculum Licinio datum est ab Apolline Didymaeo :
Αμελεί τοίνυν καί "Ελληνες φασιν αύτόν τότε άποπειρα-
θήναι του έν Μιλήτω μαντείου τοΰ Δ’.δυμαίου Απόλλω-
νος· έρομένω δέ αύτω περί τοΰ πολέμου (κατά τοΰ Κων-
σταντίνου), χρήσαι τό δαιμόνιον τουτουσί τούς ‘Ομηρι-
κούς στίχους. — Vs. 2. Homer. editt. όπάζει, legebat
Ixion έπείγει. Vid. Hom. Pierron. 1. c. not.
CLXXV. « Suidasv. Δωδώνη Jovi hunc versum at-
tribuit : quem tamen nonnulli Hesiodi esse arbitran-
tur. » (?) Gall. Legitur et in Platonis Republ. III
p. 390 E, qui cujus sit non monuit.
CLXXVI. Ex Pausan. VII, xxv, 1 : Φαίνεται δέ καί ό
θεός παραινών ό έν Δωδώνη νέμειν ές ικε'τας αιδώ. Αθη-
ναίοι; γάρ έπί ηλικίας μάλιστα τής Αφείδαντος άφίκετο
παρά τοΰ έν Δωδώνη Διός τά έ'πη τάδε· Φράζεο κτλ.
—Vs. 1. Θυώδεις, Notandum est αρώματα esse Eume-
nidum θυμίαμα in Orphicis hymnis lxix (68) et lxx
(60). — Vs. 2. Vulg. δτι; bene conjecit Walckenar.
δθι (Ad Euripid. Hippol. v. 125). — Vs. 4. Vulg.
άδικεϊν quod sensui sufficit; melius αδικεί. Τκέσιον
cognomen inter alia habuit Jupiter. — Dedit Gallaeus
in Oractd. metr. p. 11.
CLXXVII. Macrob. Satum. I, 7. « Pelasgi, sicut
Varro memorat, quum sedibus suis pulsi diversas
terras petiissent, confluxerunt plerique Dodonam, et
incerti, quibus haererent locis, ejusmodi accepere
responsum : Στείχετε κτλ., acceptaque sorte, quum
Latium post errores plurimos appulissent, in lacu
Cutyliensi enatam insulam deprehenderunt. Amplis-
simus enim cespes, sive ille continens limus, seu pa-
ludis fuit, coacta compage, virgultis et arboribus in
silvae licentiam comptus, jactantibus per amnem
fluctibus, vagabatur... hoc igitur miraculo depre-
henso, has sibi sedes praedictas esse didicerunt... »
Hos versus habent et Dionys. Halic. Antiq. Rom. I,
9, et Steph. Byzant. v. Αβοριγϊνες. —Vs. 3 pro αις leg.
οις ut ap. Stephan. — Vs. 4. Gallaeus, Orae. metr.
p. 12. Κρονίδη, pro "Αδη, ex Lactantio Instit. I, xxi.
qui ultimum hunc versum ex Varrone laudavit.
CLXXVIII. Apud Pseudo-Callisthenem, I, xxxm,
ed. C. Muliero (Bibi. A. F. Didot, t. XXVI, part.
poster, p. 36) : Έζήτει δέ (ό Αλέξανδρος) καί τό Σαρα-
πεϊον κατά τόν αύτω δοθέντα χρησμόν υπό τοΰ Άμμω-
νος είπόντος αύτω διά τού χρησμού ούτως- Ώ Βασιλεύ...
Jam oraculum istud exhibuerat scriptor (supr. xxx),
quod praecedunt haecce : Ήξίου δέ (Αλέξανδρος) καί
χρησμόν λαβεϊν παρ'’ αυτού (τοΰ Άμμωνος), πού κτί-
σει πόλιν κατά τό όνομα αυτού, δπως αειμνημόνευτος
μένη ή πόλις. Καί είδεν αύτόν τόν Άμμωνα, γηραιόν,
χρυσοχαίτην, κριού κέρατα έ'χοντα κατά των κροτάφων,
δς λέγει αύτω· [’Ω Βασιλεύ...] Addit Pseudo-Callisthe-
nes : Τούτον δέ τόν χρησμόν λαβών ό Αλέξανδρος άνε-
ζήτει ποιαν νήσον δηλοϊ την Πρωτηίδα, τίς δ’ έστιν ό
προκαθεζόμενος αύτής θεός κτλ. — J. Valerii verba
subjicere operae pretium est : cap. XXX : « Tunc
responsum etiam quaesitum a deo est, quo sibi mo-
nimentum imperii sui aliquod instaurare fas esset?
Animo quippe conceperat urbis quam maximae con-
ditum. Ergo per somnium sic ejusdem dei alloquio
fruitur :
Haec tibi, rex, Phoebus lunatis cornibus edo :
« Nomen si pergas aevo celebrare perenni,
« urbs tibi condenda est qua stat Proteia tellus,
« praesidet et numen cui Dite potentius ipso,
« vertice quinque jugo rerum secreta gubernans. »
Vs. 1 in cap. XXX mutilum supplevit editor ex