DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0557
IN CAPUT VI ANNOTATIO.
549
c. XXXIII. (Deerant tria initii verba); pro μηλοκέρως
legisse videtur Valerius μηνοκέρως, lunatis cornibus;
ibid. pro αγορεύει erat αγορεύω.—Vss. 2-4 e corrup-
tissima scriptura eruit editor, qui vs. 5 e cap. XXXIII
petivit.
CLXXIX. Ex Plutarch. Flamin. XX, et Appian.
Bell. Syr. p. 92. Meminerunt Pausan. VIII, xi, 11,
et Suidas v. Αννίβας. Pausan. : Αννίβοι γάρ χρησμός
άφίκετο παρά Άμμωνος, ώς άποθανών γη καλυφθήσεται
τη Λιβύσση. Plutarchus qui non oraculum nomine
designat (χρησμού δέ τίνος, ώς έοικε παλαιού) : Έν δέ
Βιθυνία τόπος έστι θινώδης έπί θαλάσσης, καί προς αύτω
κώμη τις ού μεγάλη Αίβυσσα καλείται. Περί ταύτην έτυχε
διατριβών Αννίβας...— Cf. Ttetz. Chii. I Hist. 27, v.
798 sqq.
CLXXX. Porphyr. in lib. Περί τής έκ λογίων Φιλοσοφ.
ap. Euseb. Praip. evang. III, 14. — Cf. supr. orae,
n. 82. Ώ μέγα πάσιν χάρμα..., ubi natus esse dicitur
Epidauri JEsculapius. Ceterum hic notandum deum
hunc Apollinis filium nun de se ipso dicere se Tric-
em natum fuisse, ut vult Eusebius (ibid.'}, και πάλιν ό
Ασκληπιός έν Τρίκκη. τετέχθαι όμολογών...
CLXXXI. 2EIius Aristides 1.1, in Serm. III, de se
ipso, p. 484 ed. Dind., 306 sq. Jebb. :... ’Επί την έν
Περγάμωκαθέδραν ( Ασχληπιεϊον) ήλθομεν. Έγκατεκεκλί-
μην μεταξύ των θυρών καί των κιγκλίδων τού νεώ κατά
δή τινα όνείρατος όψιν καί μοι χρή ό θεόςτό έπος τόδε·
Έσπέριοι κτλ.
CLXXXII. Apud Euseb. Prsep. evang.III, 14, unde
Gall. Orae. vet. X, p. 47. — Vs. 2. G. Wolff. Έρ-
μείας προβέβηκα.
CLXXXIII. Edidit Piccolus ex cod. Flor. Laurent.
XXXVII, Suppi, ά ΓAnth. gr. p. 187, cum hoc lem-
mate Σαράπιδος χρησμός Τιμαινέτω. — Vs. 2. Cod.
ί'σθι μή λουτροΐς. —Vs. 4. ούκ άν... λούση. —Cf. ora-
culum ejusdem argumenti in Anth. palat, ed. Didot.
T. II, c. XIV, p. 476, n. 71.
CLXXXIV. Piccol. ibid. p. 185, unde G. Wolff. ib.
p. 239 sq. Ediderat et Steuchus III, 17. In lemmate
cod. Σάραπις, vulg. Σε'ραπις. — « Potuit igitur haec
vaticinatio genuina esse, potuit etiam fingi a phi-
losopho. » G. Wolff. —Vs. 1. Πολύτιμης, nova forma,
quee non in lexicis reperitur. — Vs. 5. pro άπείρητος,
leg. forte άπείραντος, immensa; conj. Nauck. άπειρέ-
σιος eod. sensu. — Steuch. pro τέταται, σοφίη. —Vs.
6. Cod. Borb. κύδος pro δώρον.
CLXXXV. Edidit Piccol. ibid. p. 186, et inde
G. Wolffius ib. p. 240, qui « Hoc oraculum, inquit,
utrum in templo editum an a philosopho fictum sit
dubites ». — Vs. 1. Cod. L. ίλάσαιτο. — Vs. 2. Diib-
ner. ap. Piccol. p. 334, σώμ’ άγνόν.
CLXXXVI. Macrob.Siztwrn. I, 20 : « Serapis, quem
AEg-yptii Deum maximum prodiderunt, oratus a Ni-
cocreonte, Cypriorum rege, quis Deorum haberetur,
his versibus sollicitam religionem regis instruxit...
Ex his apparet Serapis et Solis unam et individuam
esse naturam.» ExhibuitGallseus, Orae. Vet. XII,p.51.
CLXXXVII. Edidit Piccol. e cod. Laurent., Suppi,
a l'Anthol. p. 189. In lemmate pro Σεράπιδος co-
dex habet Σαράπιδος. — Vs. 2. Cod. φονίκελόν.
CLXXXVIII. Apud Cedren. Hist. Conipend. t. I,
p. 20, et Suidam, v. Θούλις, neque apud neminem
alium, quod sciam, reperitur hoc oraculum. Ουτος,
ait Suidas, έβασίλευσε πάσης Αίγύπτου καί έως τού
ωκεανού .... έπαρθείς δέ τοϊς κατορθώμασι παραγέγονεν
εις τό μαντεΐον τού Σαράπιδος· καί θυσιάσας έρωτα ταύτα·
Φράσον ήμΐν, πυρισθενές, άψευδή, μάκαρ, ό τον αίθε'ριον
μετακλίνων δρόμον, τίς προ τής έμής βασιλείας έδυνήθη
τοσαύτα; ή τίς έσται μετ’ εμέ; καί έδόθη αύτω χρησμός
έχων ουτω- Πρώτα θεός, μετέπειτα λόγος, καί πνεύμα
σύν αύτοις· σύμφυτα δέ πάντα καί εις έν ιόντα· ού κρά-
τος αιώνιον* ώκέσι ποσίν βάδιζε, θνητέ" άδηλον διανύων
βίον... Καί έξελθών έκ τού μαντείου υπό των ιδίων έσφάγη
έν τή των Άφρωνχώρα.—Vs. 2. Cedr. : σύμφυτα δέ είσι
τάδε; desunt sqq. verba. Corruptissimos versus resti-
tuit Mornieus (Verite de la religion chrestienne), qui
sic gallice vertit :
Un Dieu, puis la Parole et leur Esprit ensemble.
Tous ces trois ue sont qu’un et viennent en un point;
Sa force est eternelle. Homine, va-t’en. et tremble :
Plus heureux est que toy cil qu’on ne cognoist point.
CLXXX1X. Ex Porphyr. Euseb. Prxp. evang. X,
13. Versibus oraculi subsequentibus prsemonitum id
est a Porphyrio : Καί περί των σχημάτων δπως φαντά-
ζονται, αύτοί (οί δαίμονες) μεμηνύκασιν· άφ’ ών καί τά
αγάλματα ουτω καθιδρύθη· λέγει γούν ό Σάραπις ίδών τον
Πάνα, περί εαυτού· Φαιδρή κτλ. — Vs. 5. Vulg. et
G. Wolff. ΐεροϊο.
CXC. Pausan. IV, xxxu, 5. Thebanis, cum jam
in eo essent ut cum hoste ad Leuctra congrederentur,
datum α Trophonio oraculum. Etenim impetrasse
a Xenocrate precibus dicitur Epaminondas, ut
Aristomenis clypeum accerseret, illumque ad tro-
pmi, quod erexerat eo loco, unde posset a Lacedaemo-
niis conspici, insignia atque ornamenta addidisse.
CXCI. Ex Porphyr. Euseb. Prsep. evang. III, 14;
ibid. V, 13, tibi sic digeruntur versus :
...Εύχομαι βροτός γεγώς Πανί συμφύτω θεω
δισσοκέρατι, δισσόποδι, τραγοσκελε’ί, τρυφώντι...
quibus-subjicitur hoc : καί τά άκόλουθα.
— Vs. 2, forsan θεοΐς, ut qui mundus universus est;
Orph. Hymn. xi, (10):.κόσμοιο τό σύμπαν, ούρανόν
ήδέ θάλασσαν ίδέ χθόνα παμβασίλειαν. — Vs. 3. Idem
vates eum dicit Πάνα, θεόν δικέρωτα, Hymn. xxxin,
v. 25. Cum δισσόπους nusquam reperiatur, nescio an
scribendum sit δισκελέΐ, τραγόποδι... G. Wolff.
CXCII. Porphyr. apud Euseb. Prxp. evang.
V, 14. — Vs. 1. Ελαύνετε, Viger. ex altero cod.,
cum prius legeretur έλαύνεται. — Vs. 5. Vulg. καί
τε, proponebat Viger. καί τό parum feliciter. — Vs.
14. « Αίόλη, mobilis verti, quod proprium clavis epi-
theton videbatur. Hesych. Αίολος, inquit, ή εύκίνητος,
από τού αίολειν, δ έστι κινέιν. » Posset etiam idem esse
quod πολύχρωμος.
CXCIII. Euseb. Prxp. ev. IV, 23, ex Porphyr.
έν τοις Περί τής έκ λογίων Φιλοσοφίας, Gall. Orae,
vet. XI, p. 48. —Vs. 3. Pro vulg. άπειροτεχνής, quod
retinuit Gall., maluit Vigerus άπειροτεκνής (?), qui
tamen et proposuit άπειρολεχής. —Vs. 7. Conjecit
id. γάΐαν έμών male, δνοφερόν, quod nihil sensus
mutat. — Cf. Orphic. Hymn. 1 et 2. — Gust. Wolff. :
γαϊαν έμών σκυλάκων δνοφερω γένει ήνιοχεύω; duo
codd. prsebent ήνιοχεύω. — Porphyr. ib. : έν χρηστή-
ριον έτι παραθείς, δπερ αύτή ή ‘Εκάτη πεποίηται, ζατα-
παύσω τόν περί ταύτης λόγον.
CXCIV. Ex Porphyrio, apud Euseb. Prxp. evang.
V, 7, Gall. Orae. vet. XI, p. 49-50. —Vs. 1. άδείμα-
549
c. XXXIII. (Deerant tria initii verba); pro μηλοκέρως
legisse videtur Valerius μηνοκέρως, lunatis cornibus;
ibid. pro αγορεύει erat αγορεύω.—Vss. 2-4 e corrup-
tissima scriptura eruit editor, qui vs. 5 e cap. XXXIII
petivit.
CLXXIX. Ex Plutarch. Flamin. XX, et Appian.
Bell. Syr. p. 92. Meminerunt Pausan. VIII, xi, 11,
et Suidas v. Αννίβας. Pausan. : Αννίβοι γάρ χρησμός
άφίκετο παρά Άμμωνος, ώς άποθανών γη καλυφθήσεται
τη Λιβύσση. Plutarchus qui non oraculum nomine
designat (χρησμού δέ τίνος, ώς έοικε παλαιού) : Έν δέ
Βιθυνία τόπος έστι θινώδης έπί θαλάσσης, καί προς αύτω
κώμη τις ού μεγάλη Αίβυσσα καλείται. Περί ταύτην έτυχε
διατριβών Αννίβας...— Cf. Ttetz. Chii. I Hist. 27, v.
798 sqq.
CLXXX. Porphyr. in lib. Περί τής έκ λογίων Φιλοσοφ.
ap. Euseb. Praip. evang. III, 14. — Cf. supr. orae,
n. 82. Ώ μέγα πάσιν χάρμα..., ubi natus esse dicitur
Epidauri JEsculapius. Ceterum hic notandum deum
hunc Apollinis filium nun de se ipso dicere se Tric-
em natum fuisse, ut vult Eusebius (ibid.'}, και πάλιν ό
Ασκληπιός έν Τρίκκη. τετέχθαι όμολογών...
CLXXXI. 2EIius Aristides 1.1, in Serm. III, de se
ipso, p. 484 ed. Dind., 306 sq. Jebb. :... ’Επί την έν
Περγάμωκαθέδραν ( Ασχληπιεϊον) ήλθομεν. Έγκατεκεκλί-
μην μεταξύ των θυρών καί των κιγκλίδων τού νεώ κατά
δή τινα όνείρατος όψιν καί μοι χρή ό θεόςτό έπος τόδε·
Έσπέριοι κτλ.
CLXXXII. Apud Euseb. Prsep. evang.III, 14, unde
Gall. Orae. vet. X, p. 47. — Vs. 2. G. Wolff. Έρ-
μείας προβέβηκα.
CLXXXIII. Edidit Piccolus ex cod. Flor. Laurent.
XXXVII, Suppi, ά ΓAnth. gr. p. 187, cum hoc lem-
mate Σαράπιδος χρησμός Τιμαινέτω. — Vs. 2. Cod.
ί'σθι μή λουτροΐς. —Vs. 4. ούκ άν... λούση. —Cf. ora-
culum ejusdem argumenti in Anth. palat, ed. Didot.
T. II, c. XIV, p. 476, n. 71.
CLXXXIV. Piccol. ibid. p. 185, unde G. Wolff. ib.
p. 239 sq. Ediderat et Steuchus III, 17. In lemmate
cod. Σάραπις, vulg. Σε'ραπις. — « Potuit igitur haec
vaticinatio genuina esse, potuit etiam fingi a phi-
losopho. » G. Wolff. —Vs. 1. Πολύτιμης, nova forma,
quee non in lexicis reperitur. — Vs. 5. pro άπείρητος,
leg. forte άπείραντος, immensa; conj. Nauck. άπειρέ-
σιος eod. sensu. — Steuch. pro τέταται, σοφίη. —Vs.
6. Cod. Borb. κύδος pro δώρον.
CLXXXV. Edidit Piccol. ibid. p. 186, et inde
G. Wolffius ib. p. 240, qui « Hoc oraculum, inquit,
utrum in templo editum an a philosopho fictum sit
dubites ». — Vs. 1. Cod. L. ίλάσαιτο. — Vs. 2. Diib-
ner. ap. Piccol. p. 334, σώμ’ άγνόν.
CLXXXVI. Macrob.Siztwrn. I, 20 : « Serapis, quem
AEg-yptii Deum maximum prodiderunt, oratus a Ni-
cocreonte, Cypriorum rege, quis Deorum haberetur,
his versibus sollicitam religionem regis instruxit...
Ex his apparet Serapis et Solis unam et individuam
esse naturam.» ExhibuitGallseus, Orae. Vet. XII,p.51.
CLXXXVII. Edidit Piccol. e cod. Laurent., Suppi,
a l'Anthol. p. 189. In lemmate pro Σεράπιδος co-
dex habet Σαράπιδος. — Vs. 2. Cod. φονίκελόν.
CLXXXVIII. Apud Cedren. Hist. Conipend. t. I,
p. 20, et Suidam, v. Θούλις, neque apud neminem
alium, quod sciam, reperitur hoc oraculum. Ουτος,
ait Suidas, έβασίλευσε πάσης Αίγύπτου καί έως τού
ωκεανού .... έπαρθείς δέ τοϊς κατορθώμασι παραγέγονεν
εις τό μαντεΐον τού Σαράπιδος· καί θυσιάσας έρωτα ταύτα·
Φράσον ήμΐν, πυρισθενές, άψευδή, μάκαρ, ό τον αίθε'ριον
μετακλίνων δρόμον, τίς προ τής έμής βασιλείας έδυνήθη
τοσαύτα; ή τίς έσται μετ’ εμέ; καί έδόθη αύτω χρησμός
έχων ουτω- Πρώτα θεός, μετέπειτα λόγος, καί πνεύμα
σύν αύτοις· σύμφυτα δέ πάντα καί εις έν ιόντα· ού κρά-
τος αιώνιον* ώκέσι ποσίν βάδιζε, θνητέ" άδηλον διανύων
βίον... Καί έξελθών έκ τού μαντείου υπό των ιδίων έσφάγη
έν τή των Άφρωνχώρα.—Vs. 2. Cedr. : σύμφυτα δέ είσι
τάδε; desunt sqq. verba. Corruptissimos versus resti-
tuit Mornieus (Verite de la religion chrestienne), qui
sic gallice vertit :
Un Dieu, puis la Parole et leur Esprit ensemble.
Tous ces trois ue sont qu’un et viennent en un point;
Sa force est eternelle. Homine, va-t’en. et tremble :
Plus heureux est que toy cil qu’on ne cognoist point.
CLXXX1X. Ex Porphyr. Euseb. Prxp. evang. X,
13. Versibus oraculi subsequentibus prsemonitum id
est a Porphyrio : Καί περί των σχημάτων δπως φαντά-
ζονται, αύτοί (οί δαίμονες) μεμηνύκασιν· άφ’ ών καί τά
αγάλματα ουτω καθιδρύθη· λέγει γούν ό Σάραπις ίδών τον
Πάνα, περί εαυτού· Φαιδρή κτλ. — Vs. 5. Vulg. et
G. Wolff. ΐεροϊο.
CXC. Pausan. IV, xxxu, 5. Thebanis, cum jam
in eo essent ut cum hoste ad Leuctra congrederentur,
datum α Trophonio oraculum. Etenim impetrasse
a Xenocrate precibus dicitur Epaminondas, ut
Aristomenis clypeum accerseret, illumque ad tro-
pmi, quod erexerat eo loco, unde posset a Lacedaemo-
niis conspici, insignia atque ornamenta addidisse.
CXCI. Ex Porphyr. Euseb. Prsep. evang. III, 14;
ibid. V, 13, tibi sic digeruntur versus :
...Εύχομαι βροτός γεγώς Πανί συμφύτω θεω
δισσοκέρατι, δισσόποδι, τραγοσκελε’ί, τρυφώντι...
quibus-subjicitur hoc : καί τά άκόλουθα.
— Vs. 2, forsan θεοΐς, ut qui mundus universus est;
Orph. Hymn. xi, (10):.κόσμοιο τό σύμπαν, ούρανόν
ήδέ θάλασσαν ίδέ χθόνα παμβασίλειαν. — Vs. 3. Idem
vates eum dicit Πάνα, θεόν δικέρωτα, Hymn. xxxin,
v. 25. Cum δισσόπους nusquam reperiatur, nescio an
scribendum sit δισκελέΐ, τραγόποδι... G. Wolff.
CXCII. Porphyr. apud Euseb. Prxp. evang.
V, 14. — Vs. 1. Ελαύνετε, Viger. ex altero cod.,
cum prius legeretur έλαύνεται. — Vs. 5. Vulg. καί
τε, proponebat Viger. καί τό parum feliciter. — Vs.
14. « Αίόλη, mobilis verti, quod proprium clavis epi-
theton videbatur. Hesych. Αίολος, inquit, ή εύκίνητος,
από τού αίολειν, δ έστι κινέιν. » Posset etiam idem esse
quod πολύχρωμος.
CXCIII. Euseb. Prxp. ev. IV, 23, ex Porphyr.
έν τοις Περί τής έκ λογίων Φιλοσοφίας, Gall. Orae,
vet. XI, p. 48. —Vs. 3. Pro vulg. άπειροτεχνής, quod
retinuit Gall., maluit Vigerus άπειροτεκνής (?), qui
tamen et proposuit άπειρολεχής. —Vs. 7. Conjecit
id. γάΐαν έμών male, δνοφερόν, quod nihil sensus
mutat. — Cf. Orphic. Hymn. 1 et 2. — Gust. Wolff. :
γαϊαν έμών σκυλάκων δνοφερω γένει ήνιοχεύω; duo
codd. prsebent ήνιοχεύω. — Porphyr. ib. : έν χρηστή-
ριον έτι παραθείς, δπερ αύτή ή ‘Εκάτη πεποίηται, ζατα-
παύσω τόν περί ταύτης λόγον.
CXCIV. Ex Porphyrio, apud Euseb. Prxp. evang.
V, 7, Gall. Orae. vet. XI, p. 49-50. —Vs. 1. άδείμα-